ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Ένας χαρισματικός άνθρωπος ο οποίος ευτέλισε λυπηρά, στον μέγιστο βαθμό την έννοια πολιτική, αξιοκρατία, αξιοπιστία, ανέδειξε την διαφθορά και την διγλωσσία και αδιαφόρησε εν τοις πράγμασιν για τους θεσμούς, πλασάροντας τον εαυτό του ως τον μέγιστο αναμορφωτή. Και άλλα πολλά. Λατρεύτηκε όμως γιατί χάιδεψε μαεστρικά τα αυτιά, τις τσέπες και τα πάθη μας. Και η ιστορία τα φέρνει, η πολιτική του η οποία τάχα θα έφερνε την αλλαγή και την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των κοινωνικά αδυνάτων, "ο λαός στην εξουσία", να προκαλεί τώρα την μεγαλύτερη κοινωνική αναταραχή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας εις βάρος αυτών που δήθεν προστάτευσε.
Θα μπορούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου να "αγνοεί" τις συνέπειες της καταστροφικής πολιτικής του στην οικονομία; Τις ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ και ΕΘΝΙΚΕΣ συνέπειες, εννοώ.
Έχοντας λάβει διπλώματα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών (Νομική Σχολή) το 1940, από το Χάρβαρντ (Μ.Α. Μάστερ Οικονομικών) το 1942 και Ph.D. Οικονομικών το 1943, ειδίκευση στην Οικονομική Θεωρία και Μέθοδο, στη Βιομηχανική Οργάνωση, στη Θεωρία και Μέθοδο της Οικονομικής Πολιτικής και Προγραμματισμού, στα Συγκριτικά Οικονομικά Συστήματα, στην Οικονομική Ανάπτυξη και επίσης Honoris Causa, διπλώματα από το Πανεπιστήμιο Γιορκ(Καναδάς), το φημισμένο Πανεπιστήμιο Χούμπολντ του Βερολίνου, το Πανεπιστήμιο της Κρακοβίας (Πολωνία), το Πανεπιστήμιο της Μόσχας, το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια (Ιταλία)...
Έχοντας υπάρξει μέλος της Αμερικανικής και Αγγλικής Εταιρείας Οικονομικών Επιστημών, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Οικονομικών Επιστημών και μέλος της Οικονομετρικής Εταιρείας...
Έχοντας υπηρετήσει ως ακαδημαϊκός στις εξής θέσεις κατά χρονική σειρά:
Υφηγητής, Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ,
Τεχνικός Σύμβουλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στο Bretton Woods όπου ιδρύθηκε η Διεθνής Τράπεζα (World Bank) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IMF),
Τεχνικός Σύμβουλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών,
Ομότιμος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα,
Ομότιμος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Νορθγουέστερν,
Τακτικός Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα,
Faculty Research Fellow Αμερικανικού Συμβουλίου Κοινωνικών Ερευνών,
Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια,
Κοσμήτορας της Οικονομικής Σχολής του Berkeley California,
Σύμβουλος στο Αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης, Δ/νση Antitrust (Department of Justice, Antitrust Division),
Guggenheim και Fulbright Fellow,
Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης,
Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Γιορκ του Καναδά
και εν τέλει (1970-71) Καθηγητής στο Πανεπιστήμιου του Michigan, Ann Arbor (Visiting Professor).
...η απάντηση είναι, ότι και φυσικά αυτός ο άνθρωπος ήξερε, όσο λίγοι τι έκανε. Και υπηρέτησε το Αμερικάνικο σύστημα τα μάλα. Ήταν αυθεντία. Αυθεντία σημαίνει ότι θα μπορούσε σήμερα να πάρει την χώρα στη τωρινή της κατάσταση και να την οδηγήσει στην λαμπρή την οποία βρισκόταν όταν την ανέλαβε, όχι το αντίθετο... Διότι λαμπρή ήταν τότε η θέση της Ελλάδας σε σχέση με τώρα.
Και θα σας το αποδείξω με στοιχεία.
Η λοκομοτίβα σήμερα Γερμανία, της κυρίας Μέρκελ και των λοιπών γραβατωμένων νεο-συντηρητικών, η οποία τάχα είναι η ηγέτης αυτού του συνοθυλεύματος που καλείται Ευρωπαϊκή (Τραπεζική) Ένωση παρουσιάζει τα εξής δημοσιονομικά στοιχεία:
ΧΡΕΟΣ προς ΑΕΠ 77%
ΑΝΕΡΓΙΑ 7,8%
ΑΝΑΠΤΥΞΗ 0,3%
ΕΛΛΕΙΜΜΑ -0,35% συνεχώς αρνητικό δε (άρα αυξανόμενο ΧΡΕΟΣ) χρόνια πολλά, τώρα

Ποια η θέση της Ελλάδας τότε (1980);
ΧΡΕΟΣ προς ΑΕΠ 24,3%
ΑΝΕΡΓΙΑ 4%
ΑΝΑΠΤΥΞΗ -0,3% (λόγω της πετρελαϊκής κρίσης) - πηγή
ΕΛΛΕΙΜΜΑ -1,2%
Από την αντιπαραβολή των στοιχείων η Ελλάδα είχε το 1980 το 1/3 του χρέους προς ΑΕΠ που έχει η ΗΓΕΤΗΣ Γερμανία σήμερα, το 1/2 της ανεργίας που έχει η ΗΓΕΤΗΣ Γερμανία σήμερα, και ελάχιστη διαφοροποίηση ως προς το Έλλειμμα και την Ανάπτυξη. Συγκριτικά η Ελλάδα ήταν σε πολλαπλάσια καλύτερη θέση ΤΟΤΕ από την ΗΓΕΤΙΔΑ Γερμανία ΣΗΜΕΡΑ.
Αν μάλιστα δείτε τον πίνακα (πηγή ΔΝΤ) με τα κρατικά χρέη (τα οποία είναι η πηγή του προβλήματος) των πιο ανεπτυγμένων οικονομιών παγκόσμια ΣΗΜΕΡΑ, του λεγόμενου G7, θα δείτε ότι η Ελλάδα τότε ήταν σε καλύτερη θέση από όλους τους ηγέτες του κόσμου σήμερα. Θα δείτε επίσης ότι οι ανεπτυγμένη Ιταλία είναι στην ίδια θέση με την Ελλάδα και η Ιαπωνία σε τρισχειρότερη. Ελπίζω να γίνεται αντιληπτό το πόσο ΤΕΧΝΗΤΗ είναι η κρίση της Ελλάδας. Τι άλλο να πεις;

Άρα η θέση της Ελλάδα τότε, άμα τη αναλήψει από τον οραματιστή κ. οικονομολόγο ήταν η μέρα με τη νύχτα (που μας παρέδωσε). Ήταν δε άκρως ανταγωνιστική και το μόνο που έλειπε από την οικονομία τότε ήταν οι λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Ο τεράστιος, παράλογος και αχρείαστος δανεισμός είναι ως φαινόμενο τόσο ύποπτος και τόσο κραυγαλέα αντεθνικός και δυσώδης που καμία δικαιολογία δεν μπορεί να τον δικαιώσει.
Δεν χρειάζεται ούτε γνώσεις οικονομικές να έχεις, ούτε βαθυστόχαστος οραματιστής να είσαι, για να δεις με κοινό νου, το έγκλημα και την πραγματικότητα.
Προς τούτο,από την αντίσταση στα χρόνια του ΠΑΚ, την αντιπολίτευση στα Μεταδικτατορικά χρόνια και ως Κυβέρνηση στην δεκαετία του '80, θέλω, ανεξάρτητα από την πολιτική τοποθέτηση σας, να παρακολουθήσετε τα στοιχεία.
Διότι, 30 χρόνια τώρα, ο Ανδρέας Παπανδρέου προστατεύθηκε και εξυμνήθηκε διότι "έφερε το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα και τεράστιες θεσμικές αλλαγές, ενώ βοήθησε τον απλό άνθρωπο". Τα σφάλματα του 'ξεχάστηκαν' ακόμη και από τους ίδιους του τους αντιπάλους. Και κάποια στιγμή, οι "ελπίδες του έθνους" αλληλοκοιτάζονται με δέος...

Με την ψυχραιμία των δεκαετιών που παρήλθαν, ας δούμε τι ακόμα συνέβη. Αντλώ τα στοιχεία από το βιβλίο του Νικ. Καραβίτη "Δημόσιο Χρέος και Έλλειμμα". Ο Καραβίτης είναι ακαδημαϊκός, καθηγητής της Παντείου και το βιβλίο του κυκλοφόρησε το 2008.

Κοιτάμε αρχικά την ιστορία των Δημόσιων Δαπανών στην Ελλάδα. Με ψυχρά στοιχεία και νούμερα, μακριά από μικροπολιτικές και άλλες σκοπιμότητες. Το 1960 η Ελλάδα έδιδε μηδέν (0) σε τόκους, ως ποσοστό των δαπανών της.
Το ποσοστό των δαπανών που αποδίδαμε σε τόκους ανήλθε σε 2,6% κατά την πτώση της Χούντας.
Και σε 5,7% άμα τη αναλήψει της εξουσίας από τον "Ανδρέα".
Τα τελευταία 50 χρόνια, το υψηλότερο ποσοστό των δημοσίων δαπανών που κατέληγε σε εξόφληση των ΤΟΚΩΝ από τα δανεικά μας μόνο, καταγράφεται 10 χρόνια μετά. Με την ολοκλήρωση της διακυβέρνησης από τον κ. οικονομολόγο εξ Αμερικής, οι τόκοι εκρήγνυνται. Στην διετία 1982-3 ο κ. Παπανδρέου υπερδιπλασίασε τις κοινωνικές δαπάνες σε μία νύκτα (τα υψηλότερα ποσοστά όμως, για τις κοινωνικές δαπάνες καταγράφηκαν αργότερα). Ο λαός πίνει νερό στο όνομα του λαοπρόβλητου. Ο συνδυασμός της γοητευτικής ρητορίας και του σκορπίσματος δημόσιου (δανεικού) χρήματος ήταν καταλυτικός. Παρόλαυτά,ας μην παραβλέπουμε, ότι ο κ. οικονομολόγος, είχε την (δημοσιονομική) δυνατότητα να πράξει ό,τι έπραξε. Διότι το χρέος ήταν μόλις στο 40% του ΑΕΠ το 1983 (ήδη, βέβαια, σε 2 χρόνια διακυβέρνησης από 24% του ΑΕΠ είχε ανέλθει σχεδόν στο διπλάσιο).
Μικροπολιτικά και βραχυπρόθεσμα αυτό βοήθησε σημαντικά στην "δημόσια εικόνα" του κ.οραματιστή, καθώς, 40% αύξηση σε μισθούς και συντάξεις είναι μάνα εξ ουρανού για οποιονδήποτε κυβερνήτη, για το "σήμερα" και το "τώρα" του. Το θέμα είναι τι επιπτώσεις έχει σε βάθος χρόνου. Πλέον δεν μας είναι άγνωστες. Τις βιώνουμε με τον χειρότερο τρόπο.
Την ίδια περίοδο επίσης, λόγω της υπερδιόγκωσης του χρέους, το νόμισμα μας υποτιμάται συνολικά κατά 30%. Και συνακόλουθα, η αξία των αγαθών και των καταθέσεων, η αξία των εισαγωγών κλπ.
Αν μιλήσουμε για κρατική ανάπτυξη πάντως, την τελευταία 50ετία σύμφωνα με τον Καραβίτη, το μεγαλύτερο ποσοστό των κρατικών επενδύσεων καταγράφεται στις αρχές του '60 και στα χρόνια της χούντας.
Αυτό και μόνο είναι απαξιωτικό για το πολιτικοικονομικό μας σύστημα.

Οι κοινωνικές δαπάνες, τασικά αυξανόμενες ήδη από την αρχή της Μεταπολίτευσης.

Ακολουθούν 2 ακόμα πίνακες που καταδεικνύουν την κατάντια και στοιχειοθετούν τα προλεχθέντα.
Η Ελλάδα φτάνει από το 0% του 1960 να αναλώνει το 25% και πλέον των δαπανών της το 1994, σε τόκους. Δανειζόταν, δανειζόταν και δανειζόταν. Για να διορίζουν, να τρώνε, να τρώνε, να τρώνε. Ούτε για ανάπτυξη ούτε για επενδύσεις. Για πελατειακούς σκοπούς και μόνο.

Είναι ενδεικτικός ο παρακάτω πίνακας. Δείχνει την ανάπτυξη του εθνικού-επαρχιακού δικτύου κατά την εικοσαετία 1968-1988. Σχεδόν ΜΗΔΕΝΙΚΗ για δεκαετίες.

Ένα παράδειγμα, σχετικά ασφαλές βεβαίως για την ανάπτυξη ειδικά μιας χώρας όπου το αυτοκίνητο υπήρξε ανέκαθεν το εθνικό μέσο μεταφοράς.
Και για μια εποχή που σύμφωνα με τα στοιχεία περί τους 2500 Έλληνες έχαναν κάθε χρόνο την ζωή τους σε τροχαία ατυχήματα σε ένα αναχρονιστικό και επικίνδυνο δίκτυο. Αυτές ο πρακτικές και αυτές οι απώλειες ζωής δεν είναι καταδικαστέες; Αυτό θα το λέγατε "αλητεία" κύριοι;
Πάρακάτω: O δανεισμός της χώρας την ίδια περίοδο εκτοξεύτηκε. Ποτέ άλλοτε η Ελλάδα δεν δανείστηκε τόσο (% του ΑΕΠ).

Περαιτέρω, η πορεία του Δημοσίου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ από το βιβλίο του Καραβίτη είναι ενδεικτική, απόλυτη και αδιάψευστη.
Λέει ότι κάποιος (όποιος και να ήταν αυτός, ακόμα κι αν δεν ξέραμε ποιος) ήρθε, άλωσε τα δημόσια ταμεία και έκτοτε το Δημόσιο Χρέος παραπαίει και φυσικά μαζί του πλέον και ολόκληρη η χώρα.

Βλέπουν ακόμα και οι τυφλοί λοιπόν, τι έγινε σε αυτά τα 14 χρόνια. Εκτόξευση δανεισμού. Εκτόξευση των τόκων για αποπληρωμή του δανεισμού.
Εκτόξευση του δημοσίου χρέους. Αποστέρηση των χρημάτων για δημόσιες δαπάνες για να αποπληρώνεται ο δανεισμός αυτός.Καθίζηση της δημοσιονομικής εικόνας.
Το χρέος αυξήθηκε ως ποσοστό του ΑΕΠ 4 φορές περίπου σε μια δεκαετία. Επειδή όμως αυξήθηκε και το ΑΕΠ ενδιάμεσα, η ονομαστική αύξηση του χρέους ήταν πολλαπλάσια. Πού πήγαν τα λεφτά; Δεν είναι "αλητεία" να καθιστάς την χώρα σου, τόσο σύντομα και τόσο αδυσώπητα ένα υπερδανεισμένο "τσουλάκι" στο διεθνές πιστωτικό κατεστημένο; Και μάλιστα άνευ λόγου και αιτίας; Αυτό, κύριοι, δεν είναι "αλητεία";

Η Παπανδρεϊκή δημαγωγία ήταν τέτοια την εποχή εκείνη που ενώ από την μία λχ οι προσλήψεις στο δημόσιο υπερδιπλασιάζονταν, οι παροχές και τα ρουσφέτια όπως και τα σκάνδαλα ήταν στην ημερήσια διάταξη (ειδικά στην δεύτερη τετραετία), ο ίδιος ο εμπρηστής δήλωνε πυροσβεστικά «Ή θα αφανίσουμε το δημόσιο χρέος ή το χρέος θα αφανίσει τη χώρα». Συνεπώς έλεγε, το δημόσιο χρέος που ΕΓΩ δημιούργησα θα σας αφανίσει. Κοιτώντας μόνο τον πίνακα με το έλλειμμα, βλέπει κανείς τα τρομερά ελλείμματα των Προϋπολογισμών της δεκαετίας του '80 και απορεί... Δεν ντρεπόμαστε καθόλου;

Αν συνυπολογιστεί σε όλα τούτα, η τεράστια τρύπα του λεγόμενου πακέτου Ντελόρ, της Ευρω-βοήθειας ύψους 1,5 τρις δρχ που κανείς δεν ξέρει που πήγε, το φαγοπότι εξελίσσεται σε πανηγύρι Διονυσιακού χαρακτήρα.
Αυτό το φαγοπότι που έστησε και ανέδειξε 'νέους" οικονομικούς παράγοντες (αυτή ήταν η αναδιανομή του πλούτου, τελικά) και το οποίο ΣΤΕΡΗΣΕ την χώρα από τεράστια έργα υποδομής και αναπτυξιακά, τα οποία ήρθαν 25 χρόνια μετά και όταν η χώρα ήταν ήδη σε δεινή θέση. Και πόσοι έφαγαν και από δαύτα... Αναφέρομαι στην Ολυμπιάδα του 2004.
Ο λύκος φυλούσε λοιπόν τα πρόβατα και κανείς, ούτε λαός, ούτε αντιπολίτευση, ούτε ουδείς άλλος, μπόρεσε να αντισταθεί ή να το αποτρέψει. Από την άποψη αυτή είμαστε όλοι ιστορικά συνυπεύθυνοι. Η πολιτική ιστορία της Ελλάδας, ίδια σε ατέλειωτες κακόγουστες επαναλήψεις:
Κάποιοι παρέπαιαν σε ψευτοδιλήματα και κάποιοι εξήπταν τα πάθη. Σε συνθήκες παραισθήσεων και φανατισμού, λογική δεν υπάρχει και όφελος δεν βγαίνει.
Ο βαθμός της υπαιτιότητας και οι επιπτώσεις των εγκληματικών αυτών πράξεων είναι τέτοιες που νομίζω δεν χρειάζονται ειδικότερο σχολιασμό.
Στο επόμενο διάγραμμα του Καραβίτη βλέπετε ότι στις δημόσιες δαπάνες επικάθισε "ξαφνικά" ΑΚΡΙΒΩΣ από το 1980, ένα τεράστιο καρκίνωμα το οποίο ισοδυναμεί με έναν αργό θάνατο. Αυτό της δαπάνης για αποπληρωμή των τόκων (ΜΟΝΟ των τόκων) από τα δανεικά που σκόρπισε ο κ.οικονομολόγος στους ημετέρους.

Τα χρήματα αυτά είναι 4 φορές περισσότερα από τα χρήματα για επενδύσεις, μέσω του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων. Είναι τόσα όσα πηγαίνουν σε κοινωνικές δαπάνες. Να το πούμε απλά: Θα μπορούσαμε κάθε χρόνο να ξοδεύουμε άλλα τόσα σε σύγχρονα δίκτυα υποδομής, σύγχρονα σχολεία, νοσοκομεία, να έχουμε μια άριστα οργανωμένη διοίκηση, ένα αληθινά υγιές κράτος πρόνοιας και ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο φευ, βούλιαξε με υπέρογκα ελλείμματα ακριβώς τότε, όταν η περιουσία των ταμείων έγινε πλιάτσικο, προς όφελος των κλαδικών όταν εθνικοποιήθηκαν (έγιναν κρατικές) επιχειρήσεις οι οποίες αργότερα έγιναν άντρο λεηλασίας για τον κομματικό στρατό κάθε εξουσίας έκτοτε, όταν στο απωγειο του βουλιάγματος των δημόσιων οικονομικών ο κ. οικονομολόγος έκραζε στο μπαλκόνι "Τσοβόλα δώστα όλα" και ο λαός στους δρόμους, παραληρούσε για τον κοινωνικά ευαίσθητο αρχηγό του.


ΠΟΤΕ η Ελλάδα δεν μπόρεσε έκτοτε να σηκώσει κεφάλι όσο αφορά την οικονομική της ανεξαρτησία (και όπως θα αποδειχθεί και την εθνική της, πρωτίστως). Αντιθέτως έφτασε 2 φορές στις πύλες του ΔΝΤ, μια το 1985 και μία το 1992. Ο κ. οικονομολόγος, ο οποίος αγνόησε την Βουλή καθόλο το διάστημα της διακυβέρνησης του (κάθε φορά που έμπαινε μέσα ανοίγανε σαμπάνιες), ο οποίος πεισματικά αντιστάθηκε στην ελευθερία των ηλεκτρονικών μέσων, ο οποίος αρνήθηκε τον όποιο τηλεοπτικό διάλογο και έστησε το πιο κίτρινο κουκλοθέατρο που υπήρξε ποτέ εν Ελλάδι και ονομάστηκε Αυριανισμός ("η εφημερίδα που γκρέμισε τον Καραμανλισμό" σύμφωνα με τον υπότιλο της, τότε, και η οποία εσχάτως στήριξε λυσσαλέα τον Καραμανλή το νεώτερο - βλ. δημοσιογραφικά ανεμολόγια, "νέοι οικονομικοί παράγοντες"), ο οποίος βούλιαξε αυτό που αποκαλείται "ευρύτερος δημόσιος τομέας" καθιστώντας όλες τις ΔΕΚΟ προβληματικές. δηλ. ζημιογόνες, αυτός ο άνθρωπος εξυψώθηκε, διότι έκανε καλό μπαλκόνι (όπως λέμε κρεβάτι), έδωσε ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε για να κρατηθεί στην εξουσία, άλλαξε τελευταία στιγμή τον εκλογικό νόμο όταν έβλεπε ότι δεν υπήρχε καμία δυνατότητα επανεκλογής του το 1989, οδηγώντας την χώρα σε 3ετή ακυβερνησία και χάος, επιμηκύνοντας τον δημοσιονομικό μας μαρασμό, καταλήγοντας σοσιαλιστικά να κόβει βόλτες με το κότερο του Λούβαρη στο Αιγαίο παρέα με την γκόμενα του (δικαίωμα του το τελευταίο)...κλπ κλπ. Στην δεκαετία εκείνη ανδρώθηκαν και καθιερώθηκαν πολλά από τα φυντάνια που σήμερα διαφεντεύουν, τάχα, "τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων μας"... Ένας εξ αυτών ο πατριώτης Γ. Καρατζαφέρης, ο οποίος απλά τότε δια της TV Press και του πλούσιου συγγραφικού του έργου, προλείαινε το έδαφος της πολιτικής του εκτόξευσης. Αβάσταχτη ελαφρότητα.
Το "ΠΑΣΟΚ του ΑΝΔΡΕΑ" ήρθε στην εξουσία το 1981...
"Για να εξαλείψει την γραφειοκρατία" ενώ βούλιαξε το κράτος από τις προσλήψεις και δημιούργησε την πιο αργοκίνητη και συνάμα ξεδιάντροπη δημόσια διοίκηση
"Για να σταματήσει την ακρίβεια" όταν υποτίμησε 30% το νόμισμα και όταν ο μέσος πληθωρισμός την δεκαετία του 1970 ήταν 12%, ενώ τη δεκαετία του 1980 ανήλθε στο 20%,
"Για να προστατεύσει τους μικρομεσαίους" Το κατά κεφαλήν πραγματικό εισόδημα εκφρασμένο σε δολάρια ΗΠΑ αυξήθηκε από 13.443$ το 1981 σε 14.148$ το 1989 δηλαδή σωρευτική αύξηση 5,2%. Ουσιαστικά απομειώθηκε περαιτέρω, λόγω των υποτιμήσεων και του υψηλότατου πληθωρισμού. Μία δραχμή το 1980 "άξιζε" 70 λεπτά το 1990, lλόγω της υποτίμησης) και τελικά γύρω στο μισό, λόγω του πληθωρισμού.
Οι Έλληνες έχασαν τα μισά τους χρήματα χωρίς να το καταλάβουν. Επίσης, το κατά κεφαλήν πραγματικό εισόδημα απέκλινε σε σχέση με αυτό των άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσής των 15. Πιο συγκεκριμένα, το κατά κεφαλήν Α.Ε.Π. της Ελλάδας από το 63,8% του κοινοτικού μέσου όρου το 1981, υποχώρησε στο 55,6% το 1989. Η ανεργία από περίποιυ 4% ανήλθε σε 8%.
"Για να ανοίξει τους ορίζοντες της παιδείας". Ουδέν σχόλιον.
"Για να κατοχυρώσει την εθνική μας ανεξαρτησία". Επί τούτου: Η υποτέλεια στην οποία έχει οδηγηθεί από καιρού η χώρα και στην οποία σύρεται πλέον επισήμως ανερυθρίαστα με ανυπολόγιστες συνέπειες είναι προϊόν της πολιτικής αυτής. Η πολιτική που ασκήθηκε τότε και συνεχίστηκε ως επί το πλείστον χάριν της πολιτικής σκοπιμότητας και της ακατάπαυστης διασπάθισης του δημοσίου χρήματος έκτοτε, συνιστά μέγιστη εθνική μειοδοσία. Δείτε και παρακάτω.
Η ιστορία της Ελλάδας όμως, είναι γεμάτη από μειοδότες και σωτήρες. Από ρουφιάνους, λαοπρόβλητους, ουρανοκατέβατους και εθνάρχες. Και πάντα την "έξωθεν χείρα". Πολλοί εξ αυτών 'κοσμούν' τις πλατείες μας, τα οδόσημα μας, ακόμη και τα βιβλία ιστορίας μας.
Το έργο της εξωτερικής "βοήθειας" έχει επαναληφθεί τόσες φορές στην Ελληνική ιστορία, που είναι τραγικό.

Μετά ταύτα, που λένε,ο Πρωθυπουργός μας σήμερα, που σαν τον μπαμπάκα του θα άλλαζε τα πάντα σε 100 ημέρες, έρχεται τώρα και λέει στο "Εθνικό Συμβούλιο του Κινήματος" (δηλ. τις δημόσιες πεαραστάσεις με κοινό που στήνουν για τα ΜΜΕ τα κόμματα) :
"Συντρόφισσες και σύντροφοι, [σημ. αυτό παραπέμπει στο Σοσιαλιστικό χαρακτήρα του ανδρός]
Όταν κληθήκαμε, πριν από πέντε μήνες, να αναλάβουμε τη διακυβέρνηση της χώρας, ουδείς από εμάς μπορούσε να φανταστεί τι μας περίμενε. Γνωρίζαμε ότι είχαμε βαθιά προβλήματα, αλλά σήμερα πλέον, αυτή η κατάσταση της χώρας είναι γνωστή σε όλους. Η χώρα μας είναι πρώτη παγκόσμια είδηση και με εμάς ασχολούνται όλα τα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, όλοι οι διεθνείς Οργανισμοί.
Αυτή είναι η κληρονομιά που άφησε πίσω της η προηγούμενη κυβέρνηση. Αυτή είναι η υπηρεσία που προσέφερε στον τόπο και τους πολίτες, αφήνοντας τη χώρα στα πρόθυρα της κατάρρευσης, με ένα έλλειμμα διπλάσιο από αυτό που επίσημα ανακοίνωνε. Αλλά ακόμα χειρότερα, με το μεγαλύτερο έλλειμμα, το έλλειμμα αξιοπιστίας, που είναι το μεγαλύτερο που είχαμε στην πρόσφατη ιστορία μας. Με μεγάλους κινδύνους. Με τον κίνδυνο να μην μπορέσει η χώρα να δανειστεί, ή να δανείζεται με επιτόκια τοκογλυφικά. Με ένα κράτος διαλυμένο από την οικονομική και κομματική λεηλασία.
Και όταν προεκλογικά έλεγα ότι «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», το εννοούσα απόλυτα. Δεν είχα όμως ποτέ διανοηθεί ότι, η χώρα μας βρισκόταν τόσο εκτεθειμένη, τόσο ευάλωτη, τόσο απροστάτευτη. Δεν είχα ποτέ διανοηθεί ότι, η χώρα που μπήκε στην ΟΝΕ με το σπαθί της, που έβαλε την Κύπρο στην Ε.Ε., παρά τις δυσκολίες και τις αντιρρήσεις, που έγινε ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια, και πολιτικά και οικονομικά, που οργάνωσε τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα αντιμετώπιζε τόσο βαθιά καχυποψία, ανυποληψία, ακόμα και χλεύη, εταίρων, ακόμα και φίλων.
Νομίζω ότι κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να διανοηθεί, με πόση ανευθυνότητα, με πόση εγκληματική αμέλεια, με πόση ελαφρότητα οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας διαχειρίστηκαν επί 5 χρόνια τη χώρα, το όνομά της, τα κρατικά Ταμεία, τη Δημόσια Διοίκηση.
Γιατί κανείς μας στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αντιληφθεί διαφορετικά την πολιτική και την άσκησή της, την άσκηση της δημόσιας εξουσίας, παρά μόνον ως προσφορά στη χώρα. Αυτή είναι η δική μας αντίληψη: η ανιδιοτελής αφοσίωση στην πατρίδα μας και στους πολίτες."

Αυτός ο μυστακοφόρος καπιτάλ αλά σοσιαλίστα, που "δεν ήξερε", είναι εκεί ψηλά μαζί με την αυλή του, στη θύρα της εξουσίας μια 25αριά χρόνια γεμάτα.
* Υφυπουργός Πολιτισμού (Ιούλιος 1985 - Φεβρουάριος 1987)
* Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1988 - 1989) [επωμίστηκε την αλλαγή στην παιδεία]
* Υφυπουργός Εξωτερικών (Οκτώβριος 1993 - Ιούλιος 1994)
* Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (Ιούλιος 1994 - Σεπτέμβριος 1996) [συνέχισε την αλλαγή στην παιδεία]
* Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών (Σεπτέμβριος 1996 - Φεβρουάριος 1999)
* Υπουργός Εξωτερικών (Φεβρουάριος 1999 - Φεβρουάριος 2004)
Όπως - και ας μην το ξεχνάμε - ο χαριτωμένος Πρόεδρος της Δημοκρατίας και εκ των πιο αφοσιωμένων Παπανδρεϊκών, ο κ. Κάρολος Παπούλιας. Ο οποίος λέει, ζήτησε τιμωρία των υπευθύνων από τον κ. Παπανδρέου.
Προφανώς θα κάνουν μία τίμια απογραφή. Επίσης μια ενδελεχή έρευνα στα οικονομικά των κομμάτων και των πολιτικών της τελευταίας 30ετίας. Άλλωστε η Siemens εσχάτως, κατέδειξε αυτήν την αποφασιστικότητα των δημόσιων αυτών λειτουργών/υπηρετών της χώρας. Θα παραιτηθούν και θα θέσουν τους εαυτούς τους ενώπιον της Δικαιοσύνης, ίσως. Ενδεχομένως επίσης, θα παραιτηθούν και από την ασυλία την οποία απολαμβάνουν. Και επίσης θα επιμηκύνουν την παραγραφή των αδικημάτων, δια νόμου ίσως. Αλλά, ίσως και να μην χρειάζεται. Διότι η διόγκωση του ελλείμματος και του χρέους, η κατασπατάληση των εθνικών πόρων, η εκχώρηση εθνικής περιουσίας, η απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας, είναι σύνθετο διαρκές έγκλημα. Και στα διαρκή εγκλήματα η παραγραφή διακόπτεται. Και επίσης στα διαρκή εγκλήματα συναυτουργοί θεωρούνται και όσοι έπραξαν αλλά και όσοι παρέλειψαν να πράξουν.
Η ουσία είναι ότι αυτά είναι ουτοπικά.
Αυτό που μπορεί να γίνει τη σήμερον, είναι να έχεις 2-3 βαρβάτες εφημερίδες και 2-3 βαρβάτους σταθμούς διευθυνόμενες από τους ευνοημένους της "αναδιανομής του πλούτου", να πιπιλάνε καραμέλες και γλυφιτζούρια στα χείλη του κόσμου. Σαν και το επόμενο.

Οι λεγόμενοι φτύσε - γλείψε. Μια φωτογραφία αποφασιστικότητας η οποία παραπέμπει και στο ότι τα χέρια των 2 ανδρών είναι και καθαρά. Ο ένας, ο "Γιώργος", είναι ο γνήσιος απόγονος του άλλου, του "Ανδρέα" και άρα σοσιαλιστής εξ αίματος και οραματιστής από κούνια. Μεγαλειώδες δημοσίευμα. Και δεν είναι το μόνο εδώ και καιρό, από αυτούς που χρόνια τώρα έτρωγαν τα λυσακά τους με απείρως πιο ασήμαντα θέματα.
Αυτός ο εν αγνοία διατελών, τόσο προικισμένος από ρίζα πολιτικός, με το συνάφι των αδιάφθορων δίπλα του, που και αυτοί έπεσαν από τα σύννεφα, δήλωνε την πρωτοφανή έκπληξη του για τα δημόσια οικονομικά, εκεί, στους "συντρόφους".
Διότι, στους άλλους, στους αληθινούς συντρόφους, στο συνέδριο του Economist πρόσφατα (η ομιλία βρίσκεται εθνικά υπερήφανη στον ιστοτόπο του πρωθυπουργικού γραφείου) είπε ξεκάθαρα:
"Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση και την χρειαζόμαστε γρήγορα."
Τι εννοεί ο κ. Παπανδρέου με το "παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση", φράση βγαλμένη απευθείας από τις λαμπρότερες ονειρώξεις των "συνωμοσιολόγων - καταστροφολόγων"; Αυτή είναι η πρώτη φορά που εν ενεργεία πρωθυπουργός κάνει αυτήν την δήλωση, δημόσια. Αυτό είναι πολύ χειρότερο από το πολυθρύλητο "ευχαριστώ" στις ΗΠΑ. Αυτό ισοδυναμεί με "λυπηθείτε μας" μην πω κάτι άλλο, διότι πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός με τις λέξεις. Ποιο ΜΜΕ έβγαλε τον αυτή την σαφέστατη τοποτέθητηση του "Γιώργου" παραέξω;
Περαιτέρω, ο νέος πρωθυπουργός του "Πάμε" και του "Λεφτά υπάρχουν",ο υιός του κ. οικονομολόγου, 6 μήνες από την ανάληψη της εξουσίας, κάνει τον εξής απολογισμό αποφασιστικός και υπερήφανος, στο ίδιο συνέδριο:
"Όσον αφορά τα δημοσιονομικά θέματα, ήδη προχωρήσαμε, για να μειωθεί το έλλειμμα του προϋπολογισμού κατά 4% το 2010, στη λήψη μέτρων, όπως
αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ,
αύξηση των ειδικών φόρων κατανάλωσης,
αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στη βενζίνη,
αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα τσιγάρα,
βάλαμε ειδικό φόρο κατανάλωσης στο ρεύμα,
αυξήσαμε τον ειδικό φόρο στα προϊόντα πολυτελείας, αυτοκίνητα, σκάφη κλπ.
(...) Μειώσεις των ονομαστικών μισθών και των συντάξεων στο δημόσιο τομέα- εξαιρετικά οδυνηρό μέτρο.
Μείωση κατά 12% των επιδομάτων,
μείωση κατά 60% του 14ου μισθού, που αντιστοιχεί σε μείωση κατά περίπου 8% του ονομαστικού μισθού,
μείωση σχεδόν κατά 10% των πραγματικών μισθών των μελών της γενικής κυβέρνησης.
Μείωση κατά 7% του ονομαστικού μισθού και κατά 60% του 14ου μισθού, που αντιστοιχεί σε μείωση κατά περίπου 11% του ονομαστικού μισθού και σχεδόν 13% του πραγματικού μισθού των υπαλλήλων δημοσίων οργανισμών.
Τέθηκε ανώτατο όριο, που σημαίνει μείωση μισθών, στις αμοιβές των επικεφαλής των Ανεξάρτητων Αρχών και στους Προέδρους και Διευθύνοντες Συμβούλους των δημοσίων Οργανισμών.
Μείωση κατά 50% στις αμοιβές των μελών Διοικητικών Συμβουλίων των δημοσίων Οργανισμών.
Κατάργηση του μπόνους στις δημόσιες επιχειρήσεις.
Κατάργηση όλων των επιπλέον αμοιβών για συμμετοχή των δημοσίων υπαλλήλων σε ειδικές επιτροπές και ομάδες εργασίας.
Μείωση κατά 30% των υπερωριών.
Πάγωμα των συντάξεων σε όλο τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και μείωση των συντάξεων των συνταξιούχων της ΔΕΗ και του ΟΤΕ.
Πάγωμα των προσλήψεων το 2010, με εξαίρεση μόνο την υγεία, την παιδεία και την ασφάλεια.
Δεν θα προσληφθούν 10.000 άτομα που έχουν επιτύχει στη διαδικασία πρόσληψης του ΑΣΕΠ και για τα οποία θα ισχύσει ο κανόνας 5 προς 1: για κάθε πέντε που θα φεύγουν, θα προσλαμβάνεται μόνο ένας νέος δημόσιος υπάλληλος από το 2011.
Θα περιοριστούν και θα απολυθούν οι συμβασιούχοι προσωρινής απασχόλησης.
Μείωση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.
Διαρθρωτικές αλλαγές και στον τομέα της διαφάνειας και της διαχείρισης των δημοσίων οικονομικών."
Έχω την εντύπωση ότι αυτές οι ανακοινώσεις καταχειροκροτήθηκαν. Πλην τούτων όμως, τι επίπτωση μπορεί να έχουν όλα αυτά τα μέτρα;
Σχεδόν καμία.
Θα σταθώ μόνο στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Και θα πω και πάλι ότι αφορά όλα τα Δημόσια Έργα πνοής, την καθημερινότητα μας, την Υγεία, την Ασφάλεια, την Παιδεία. Και ότι η συμμετοχή του Κράτους σε αυτό, είναι, βάσει Προϋπολογισμού 200-300 εκατ. Και άλλα 4 δις έρχονται από δανεικά και τα υπόλοιπα από την ΕΕ. Πως είναι δυνατόν ένα από τα πιο ζωτικά κομμάτια, αυτής της έκτασης και της συμμετοχής (αμελητέα ως προς τα δανεικά μας) να πετσοκόβεται; Ποιος σοαιαλιστής δεν θα είχε μπει μπροστά για να αποφύγει τουλάχιστον το ζωτικό και ελάχιστο για τον λαό του; Σοσιαλιστής...
Αλλά γιατί τα μέτρα δεν θα έχουν αποτέλεσμα;
Όπως σημειώθηκε στην ανάρτηση Ελλάς (Ελλήνων;)
"ΑΝ λοιπόν έχει γίνει αντιληπτή η κρατούσα κατάσταση, όπου τα έσοδα μας είναι περίπου 54 δις Ευρώ και αντίστοιχα
α. ΜΟΝΟ οι τόκοι για τα δανεικά του παρελθόντος που πρέπει να πληρωθούν το 2010 είναι 12,95 διις Ευρώ = 5,3% του ΑΕΠ
β. Μισθοί και συντάξεις ανέρχονται σε 26,38 δις Ευρώ
γ. Ασφάλιση, Περίθαλψη, Κοιν. Προστασία ανέρχονται σε 16,48 δις Ευρώ
δ. Λειτουργικές Δαπάνες σε 9,76 δις Ευρώ
[Πιστεύει κάποιος ότι από αυτές τις απόλυτα αναγκαίες δαπάνες μπορεί κάτι να περικοπεί;]
...ανερχονται συνολικά σε 65,60 δις Ευρώ.
...άρα, βρέξει - χιονίσει, το Ελληνικό Κράτος είναι μέσα κατ' ελάχιστον (65,60-53,6=) 12 δις Ευρώ περίπου για το 2010 (και σε κάθε φορολογικό έτος, φυσικά). Ένα το κρατούμενο.
Τώρα, τα έσοδα αυτά, τα 53,6 δις, από που προέρχονται;
23,7 δις είναι Άμεσοι Φόροι και - άκουσον!άκουσον! - 30,5 δις Έμμεσοι Φόροι. Δηλαδή το Ελληνικό Δημόσιο εισπράττει 35% περισσότερα από την έμμεση φορολογία απ' ό,τι από την άμεση! (θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έτσι, η φορολόγηση εν τοις πράγμασιν είναι διπλάσια...)
(...) Aν θέλαμε να έχουμε ένα νοικοκυρεμένο κράτος, ακόμα και αν είχαμε μηδενικό δανεισμό, με τις υπάρχουσες υποχρεώσεις όπως αναλύθηκαν παραπάνω, το Ελληνικό Δημόσιο, με βάση τα έσοδα του, δεν έχει χρήματα να κάνει ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ, από το να πληρώνει 2 από τα 3 (ΔΥΟ από τα ΤΡΙΑ):
(ή) 1. τους συνταξιούχους και τους δημόσιους υπαλλήλους,
(ή) 2. τις δαπάνες περίθαλψης και πρόνοιας
(ή) 3. τα λειτουργικά του έξοδα"
και "Αυτό συνεπώς, επιγραμματικά και απλουστευτικά, είναι το "δίλημμα". Φυσικά, ούτε απάντηση υπάρχει, ούτε λύση. Και φυσικά, υπάρχει και ένα τεράστιο δημόσιο χρέος από πίσω, που μεγαλώνει και μεγαλώνει και μεγαλώνει... Υπάρχει δε η μέγιστη ηλιθιότητα του μεγέθους "ΑΕΠ προς ΧΡΕΟΣ". Διότι το ΑΕΠ, βασίζεται στην παραγωγικότητα. Και η παραγωγή βασίζεται κατεξοχήν στην πίστωση. (...)
Άρα το ΑΕΠ, λογικά, δεν (θα μπορούσε να) μεγαλώνει δια παντός. Όπως και συμβαίνει. Διότι το ΑΕΠ, σε περιόδους ύφεσης ή κρίσης, μειώνεται. Το χρέος, σε όλες τις περιόδους αυξάνεται. ΑΥΤΗ είναι η μέγιστη "μαγκιά" των Banksters. Αυτή είναι η λού(μ)πα του παγκόσμιου πιστωτικού συστήματος."
Ακόμα βέβαια και εάν το συνωμοσιολογικό site epicurus2day δεν τα έλεγε, τα λέει η έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου 'Επί του Απολογισμού των εσόδων και εξόδων του Κράτους έτους 2008 και του Γενικού Ισολογισμού της 31ης Δεκεμβρίου 2008, σύμφωνα με το άρθρο 98 παρ. 1 περ. ε΄ σε συνδυασμό με το άρθρο 79 παρ. 7 του Συντάγματος' η οποία συνόδεψε τον Προϋπολογισμό του 2010.
Στην έκθεση αναφέρεται (σελ.32):
"Για πληρωμές χρεωλυσίων και εξοφλήσεων δανείων καταβλήθηκαν €51.920.872.364,31, που αντιπροσωπεύουν το 44% των δαπανών του Τακτικού Προϋπολογισμού και το 21,71% του ΑΕΠ, έναντι 43,66% των δαπανών του Τακτικού Προϋπολογισμού και 20,56% του ΑΕΠ του οικονομικού έτους 2008." . Απλά πράγματα. Συνωμότες και καταστροφολόγοι και στο Ελεγκτικό Συνέδριο; Δείτε και που πάνε οι τόκοι:

Άρα λοιπόν, έχουμε και Δάνεια Ενόπλων Δυνάμεων, έχουμε και Δάνεια της Τράπεζας της Ελλάδος και Δάνεια Εξωτερικού, απ'όλα τα καλά.
Το πιο τραγικό όμως δεν αναφέρεται καν. Οι πληρωμές αυτες για τοκοχρεωλύσια, δηλαδή για αποπληρωμή δανείων του παρελθόντος, ύψους 51,9 δις Ευρώ, είναι κατά 300 εκατ. Ευρώ περισσότερα από ΟΛΑ τα έσοδα του Ελληνικού Κράτους. Ό,τι εισπράττει το κράτος το δίνει για να εξοφλεί δανειακές υποχρεώσεις. Και του λείπουν και 300 εκατ. Όσα "συνεισφέρει" δηλαδή για επενδύσεις στο Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων. Ό,τι κάνει δηλαδή το Ελληνικό Κράτος είναι ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ με τα οποία το υποχρέωσε να ζει ο κ. οικονομολόγος τότε.
ΔΕΝ υπάρχει Ελληνικό Κράτος. ΔΕΝ υπάρχει Ελληνική οικονομία. Αντιληπτό; Επίσης: Σε σχετικό πίνακα στην παραπάνω έκθεση αναφέρεται ο κωδικός "Πιστωτικά Έσοδα". Το 2008 ήταν 65 δις Ευρώ. 15 δις παραπάνω από τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έσοδα. Τι είναι τα πιστωτικά έσοδα; Μια ωραία καλυμμένη έκφραση για τα ΔΑΝΕΙΑ. Εϊναι τα δανεικά. Άρα; Να το επαναλάβω: ΑΡΑ;


ΠΡΟΣΟΧΗ λοιπόν. Κανείς από τους μεγαλοαναλυτές και μεγαλοτσανακογλείφτες δεν βγάζει ένα μπακαλοτέφτερο να κάνει τους υπολογισμούς και να δει ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν. Ή ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να το πράξει.
Και δεν απαντάται η ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ ερώτηση: Μπορεί να μειωθεί το δημόσιο χρέος; Η απάντηση συνοδευόμενη από κλαυσίγελω είναι Ο-Χ-Ι.
Ό,τι και να μας ανακοινώνεται είναι τραγικά ηλίθιο να πιστεύει κάποιος ότι είναι στην σωστή κατεύθυνση. Η σωστή κατεύθυνση θα ήταν η ΜΕΙΩΣΗ του δημοσίου χρέους. Αυτό ΑΠΟΚΛΕΊΕΤΑΙ με τις παρούσες "πολιτικές" και μεθοδεύσεις. Δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση όσα μέτρα κι αν λάβει ο Jefrey.
Θα έπρεπε να αυξηθεί η άμεση φορολογία κατά 50% (να πληρώνουμε 60-70% φόρους) για να έχουμε "ίσα βάρκα ίσα νερά" τα έσοδα μας με τις ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ δαπάνες. Δηλαδή να πληρώνουμε μισθούς, συντάξεις, περίθαλψη, πρόνοια και λειτουργικά έξοδα.
Πόσο μάλλον με το ΣΥΝΟΛΟ των δαπανών του Προϋπολογισμού. Αν έπρεπε να τις συμπεριλάβουμε όλες, λύση δεν υφίσταται. Θα ήμασταν μονίμως ελλειμματικοί Και επειδή σχεδόν όλες οι δαπάνες είναι αναγκαίες, λύση δεν υπάρχει. Απλούστατα. Άρα αφού ΔΕΝ γίνεται να επέλθει εξυγίανση, ακόμα και με αυτή την λαίλαπα, τι γίνεται;
Αυτό που γίνεται είναι ότι ανοίγουν οι κερδοσκοπικές κερκόπορτες για κάποιους "φίλους".
Στις 13.12.2008 σημειωνόταν (Ζωή Κλεμμένη):
"Φέτος, η συνάντηση της "Λέσχης" (σημ. Bildeberg), έγινε στο Chantilly της Virginia των ΗΠΑ μεταξύ 5 έως 8 Ιουνίου. Εκεί συνευρέθηκαν για να συζητήσουν για τις επικείμενες θερινές διακοπές τους, περί τα 140 άτομα, μεταξύ των οποίων και 5 Έλληνες. (Δείτε την λίστα από εδώ). Ο υπουργός Οικονομικών μας κ. Αλογοσκούφης πέρασε για 4η συνεχόμενη φορά την πόρτα τα τελευταία χρόνια. Είναι μια μεγάλη εθνική επιτυχία. Ειδικά αν φανταστείς ότι στο αεροπλάνο δεν ήταν μόνος να κοιτά τα σύννεφα από το παράθυρο αλλά μαζί του ήταν η κ. Άννα Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ, αυτή για 4η φορά τα τελευταία 5 χρόνια. Αυτή θα ταξίδεψε για τον σοσιαλισμό. Συμπτωματικά ήταν και η Επίτροπος της Ελλάδας στην Ε.Ε.
Το θέμα είναι γιατί την καλούν, τόσο συχνά. Μάλλον γιατί η αντίθετη φωνή, η δυναμική, η ανεξάρτητη, η σοσιαλιστική βρε παιδί μου, τους ιντριγκάρει. Άλλωστε αυτό είχε υποστηρίξει και ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Ν. Αθανασάκης, όταν ο \"Γιώργος\" παραβρέθηκε για 4η φορά (...) εκεί το 2005. Πιο πριν εκλήθη όταν τύχαινε να είναι - συμπτωματικά - υπουργός εξωτερικών της χώρας «Το ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρός του Γιώργος Παπανδρέου δεν έχουν τον φόβο μήπως αλλοιωθούν από την επαφή με διαφορετικές απόψεις. Έχουν, αντιθέτως, τη δύναμη να αναμετρώνται με αυτές, με βάση τις γνωστές θέσεις οι οποίες διατυπώνονται, ούτως ή άλλως, σε κάθε περίπτωση." Με τρομάζει αυτή η δύναμη του Γιώργου και του ΠΑΣΟΚ. Τιτάνια...
Τυχαία και συμπτωματικά πέρασε να πει για τις διακοπές και τα νέα του και ο πρωθυπουργός μας Κώστας Καραμανλής, εν έτει 1998 ως νεοεκλεγείς πρόεδρος της ΝΔ. Τυχαία είπε να πει ένα γεια και η κ. Ντόρα Μπακογιάννη, συμπτωματικά λίγο πριν γίνει υπουργός εξωτερικών, το 2003. Πριν γίνουν Πρόεδρος των ΗΠΑ και Πρωθυπουργός της Βρετανίας, πήγαν και ο Μπιλ Κλίντον (η εξαπατημένη Χίλαρι είναι τώρα ΥπΕξ στη "νέα διακυβέρνηση") και ο Τόνι Μπλαιρ - ο ειρηνιστής. Τι έκαναν πριν εκεί; Ανάμεσα σε 140 άτομα, 2 \"άσημοι¨; Fame Story η Μπίλντεμπεργκ. Εκτροφείο ταλέντων. Μόνο που εκεί δεν ψηφίζει το κοινό. Εκεί και ο πολύς Θεόδωρος Πάγκαλος (ως υπουργός εξωτερικών), η πιο ασυμβίβαστη δημόσια φιγούρα μετά τον Παύλο Σιδηρόπουλο και τον Βαγγέλη Γιαννόπουλο, πήγε από εκεί 3 φορές."
Παρατηρείται, ότι σε όλο το διάστημα της Μεταπολίτευσης, υπάρχουν άνθρωποι ένθεν κακείθεν, των οποίων η συνυπευθυνότητα είναι αυτό που τους ενώνει.
Ας θυμηθούμε 16 χρόνια πριν ένα spot της "φιλελεύθερης παράταξης" για να μπούμε στο κλίμα και να δούμε και τις προφανείς επιρροές του έξωθεν image making.

Μια δεκαετία αργότερα, η ΝΔ θριαμβολογεί για το οικονομκό της έργο (κουβέντα για Δημόσιο Χρέος)


Στο ίδιο γαλάζιο περιβάλλον, ερχόμενοι σε πιο σύγχρονη περίοδο, ανατρέχουμε στα όσα πρόσφατα, στις 28.4.2010, ανέφερε ο πρώην υπουργός Οικονομικών κ. Αλογοσκούφης, στην ομιλία του στο LSE. Καταρχάς, ο Αλογοσκούφης παραθέτει 3 λόγους για τους οποίους φτάσαμε ως εδώ:
α. Το Δημόσιο Χρέος
β. Την "ξαφνική αναθεώρηση του ελλείμματος" από τη νέα κυβέρνηση
γ. Την μη έγκαιρη λήψη μέτρων για αποτροπή της κατάστασης από τη νέα κυβέρνηση
Όσο αφορά το β. είναι ουσιαστικά ένας ευφημισμός. Αντί δηλαδή να πει ο Αλογοσκούφης, ότι το πραγματικό έλλειμμα το έκρυβα (κρύβαμε) τόσα χρόνια και ήρθε το ΠΑΣΟΚ και ανακοίνωσε την πραγματικότητα λέει ό,τι λέει. Θυμίζω ότι στην ανάρτηση του περασμένου Νοεμβρίου "Game(s) Over" παρατίθενται αναλυτικά από τα επίσημα κείμενα των προϋπολογισμών της τελευταίας δεκαετίας, οι δηλώσεις των Υπουργών Οικονομικών με τις οποίες άναφέρονται διθυραμβικά στα πεπραγμένα τους στην Οικονομία. Ψεύδη; Ναι. Θυμίζω επίσης ότι ο ίδιος ο Αλογοσκούφης κατακεραύνωνε την προηγούμενη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ για απόκρυψη στοιχείων προκειμένου να εισέλθουμε στην ΟΝΕ. Ψεύδη και εκεί; Ναι. Κοινώς: Πλαστογράφοι μετά χρήσεως άπαντες οι εμπλεκόμενοι. Αυταπόδεικτα.
Όσο αφορά το γ. είναι βλακώδες μην πως κάτι άλλο μια κυβέρνηση να ελάμβανε μέτρα που δεν υπάρχουν για να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα 30ετίας που κανείς από αυτούς δεν τόλμησε να ακουμπήσει. Για πόσο ηλίθιους πρέπει να μας περνάνε, το έχουμε ξαναπεί στο παρελθόν.
Άρα οι Ευαγγελιστές είναι 3, ο εξής ένας. Το Δημόσιο Χρέος.
Παρακάτω: Ο Αλογοσκούφης λέει σε διάφορα σημεία της ομιλίας
" Ίσως δεν είναι η πρώτη κρίση της ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, αλλά ασφαλώς έχει εξελιχθεί στην πιο σοβαρή και εκτεταμένη που ο κόσμος έχει βιώσει ςπό την Μεγάλη Ύφεση
(It may not be the first financial crisis of the new global economy, but it certainly has developed into the most severe and widespread crisis that the
world has experienced since the great depression.)
"Οι ανεπτυγμένες οικονομίες δεν είχαν απορροφηθεί επαρκώς στο σύστημα της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
(The emerging economies had not been integrated adequately to the system of global economic governance)
"Δεν πρόκειται για το κρατικό χρέος μιας αναπτυσσόμενης οικονομίας, όπως προηγουμένως, αλλάγια την καρδιά της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
(It is not about the sovereign debt of an emerging economy, like previous episodes, but about the core of the global economy)
"Οι νομισματικές πολιτικές και οι απαντήσεις από τις Κεντρικές Τράπεζες πρέπει να συνεχίσουν να συντονίζονται σε ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ
(Monetary policies and central bank responses must continue to be coordinated at a global level)
"Καμία χώρα από μόνη της δεν μπορεί να βγει από το πρόβλημα. Αν πρέπει να γίνει χρήση δημοσιονομικών πολιτικών για την ενδυνάμωση της ανάκαμψης (της ποιάς;), αυτό πρέπει να γίνει σε ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ
(No country in isolation can spend its way out of trouble. If we were to use fiscal policies to strengthen the recovery, this has to be coordinated at a global level)
Και καταλήγει ευχόιμενος "να ενισχυθεί η συγκυρία για ένα ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΜΠΟΡΙΟY και την αποφυγή του προστατευτισμού"
(so as to strengthen the momentum for an open global trading system and avoid protectionism.)
Βλέπετε κάποιες ομοιότητες με τα προαναφερόμενα; Ας τύχουν της ανάλογης αξιολόγησης από τον αναγννώστη. "Συνωμοσιολογικά", πάντα.
Υπάρχουν συνεπώς σαφείς αποχρώσες ενδείξεις και περιστασιακά και αποδείξεις, ότι
• Η σοσιαλιστική διακυβέρνηση ήταν το βούλιαγμα ενός καλόπλωου καραβιού σε 2-3 δεκαετίες με "φιλελεύθερο" (ούριο) άνεμο.
• Ήταν η εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας, όπως στοιχειοθετείται παρακάτω
• Ήταν ο εκμαυλισμός κάθε έννοιας ηθικής στον Δημόσιο βίο και την Διοίκηση
• Ήταν η συνωμοσία ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος εις βάρος του εθνικού συμφέροντος
• Ήταν το απόλυτο θέατρο του παραλόγου με τους πιο επικίνδυνους ηθοποιούς και το πιο κοιμισμένο κοινό
Υπό αυτούς τους όρους, ήταν αναπόφευκτο και νομοτελειακό.
Θα κλείσω μόνο με τούτα, τα μέγιστης σημασίας, διαλαμβανόμενα από μια επισήμανση ενός σχολιαστή της προηγούμενης ανάρτησης.
Ότι τα δανεικά που λαμβάνει η Ελλάδα εν προκειμένω ως πακέτο - "μηχανισμό στήριξης", θα ασφαλίζονται με εμπράγματες και άλλες ασώματες ΔΗΜΟΣΙΕΣ εγγυήσεις. Πρακτικά ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι εάν η Ελλάδα δεν μπορέσει να αποπληρώσει αυτά τα δάνεια που ισοδυναμούν με το μισό ΑΕΠ μας και το 1/3 του χρέους μας, το οποίο το βρίσκω εξαιρετικά πιθανό ΕΩΣ ΣΙΓΟΥΡΟ, οποιοσδήποτε από τους πιστωτές μας θα μπορεί αύριο να έρθει και να κατάσχει δημόσια περιουσία (γη, συμμετοχή σε οργανισμούς, διαθέσιμα, οτιδήποτε).
Τούτο αποτελεί την μεγαλύτερη υποκρυπτόμενη εκποίηση εθνικού πλούτου της Ελληνικής ιστορίας, ένα πλιάτσικο της εθνικής μας κυριαρχίας. Οι επικίνδυνοι που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν φαίνεται τελικά ότι τα κατάφεραν. Δεν θα πρεπε να βγαίνουν οι άνθρωποι στους δρόμους μόνο για τα αντιλαϊκά μέτρα. Αυτά είναι προαποφασισμένα και εν πολλοίς τίποτα μπροστά στο άλλο, το μέγιστο (δεν έχω άλλη λέξη) αυτό σκάνδαλο που ουδείς αντιλαμβάνεται τι προεκτάσεις έχει. Ουδείς αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα ξεπουλιέται σαν πόρνη.
Καταρχήν. ας δούμε γιατί μας αγάπησαν. Γιατί μας "βοηθούν". Το παρακάτω είναι από την Ελευθεροτυπία της 24.4


Αρχικά βλέπουμε στο δημοσίευμα ότι ΔΕΝ ξέρουμε τι ομόλογα έχει ποιος. Όπως ΔΕΝ ξέρουμε πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και άλλα πολλά. Έλεγχος ουδείς.
Επίσης ότι οι αγαπησιάρηδες, αν έκανα σωστά τους υπολογισμούς έχουν ομόλογα μας αξίας γύρω στα 400 δις. Και επίσης τα κεσάτια μας είναι συνολικά από 640 έως 805 δις.
Αν το δημοσίευμα είναι έγκυρο:
Πρώτη ερώτηση: Πως το χρέος μας είναι 300 δις και τα ομόλογα μας 640-805 δις;
Τα ομόλογα είναι χρέος.
Δεύτερη ερώτηση: Αν χρεοκοπούσαμε ποιος θα έτρωγε την χασούρα; Νοικοκυριά 8 δις, τα υπόλοιπα οι mega-men.
Σε γράφημα των NY Times πρόσφατα, παρατίθεται η διαπλοκή όλων με όλους στο Δημόσιο Χρέος εκάστου, δηλαδή των PIΙGS, της Ελλάδας, της Ισπανίίας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας. Το μόνο που θέλω να σημειώσω, διότι τα άλλα μιλάνε από μόνα τους, είναι ότι η Ιταλία που έχει $1,4 τρις χρέος και πάνω από 100% (αλλά αυτή δεν είναι - και καλά - Ελλάδα), χρωστά στην Γαλλία πάνω από $500 δις, το οποίο ισοδυναμεί με το 20% του Γαλλικού ΑΕΠ. Φυσικά αυτά, για τον τακτικό αναγνώστη του Επίκουρου, δεν είναι τίποτα το νέο, αφού έχουν επισημανθεί από πολύ καιρό. Πέραν τούτου σε σύντομη ανάρτηση προ καιρού, επαναφέραμε το παράδειγμα της Αυστρίας κατά την β' φάση της Μεγάλης Ύφεσης, η οποία δημιούργησε το domino effect τότε, σε μια κατά πολύ λιγότερο παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Για να αποδειχτεί ότι η "η ρήση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και ότι η ιστορία ΔΕΝ επαναλαμβάνεται είναι εξίσου ισοδύναμες"...
Ας πάμε παρακάτω. Σε σχετικό ρεπορτάζ του capital που έκανε τον γύρω του Διαδικτύου, σημειώθηκε εσχάτως:
"Το συμβόλαιο για το διμερές δάνειο της Γερμανίας προς την Ελλάδα όπως και τα αντίστοιχα των άλλων χωρών της ευρωζώνης έχει σταλεί από την Κομισιόν και είναι ήδη στα χέρια των υπουργών οικονομικών.
Τα δάνεια αυτά δεν θα συνοδεύονται από εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου με την μορφή ομολογιακών δανείων, όπως διευκρίνισε στο Capital.gr αρμόδιο στέλεχος της Επιτροπής, διαψεύδοντας σχετικές πληροφορίες τραπεζικών αναλυτών.
Τα διμερή δάνεια θα είναι στηριγμένα στη νομοθεσία της χώρας που θα δώσει το δάνειο και στην βάση αυτής της νομοθεσίας θα λειτουργήσουν και οι εγγυήσεις της αποπληρωμής τους. Αυτό σημαίνει όπως εξήγησε στο Capital.gr αρμόδιο κυβερνητικό στέλεχος ότι η χώρα που δέχεται το δάνειο το εγγυάται με τις κινητές και ακίνητες αξίες που διαθέτει εντός και εκτός της επικράτειάς της."
ΥΠΟΘΗΚΕΥΟΥΜΕ την χώρα μας; Μέχρι να δημοσιευτούν οι συμβάσεις, ας κρατήσουμε μια επιφύλαξη.
Αν ναι, τότε το επιχείρημα περί εκποίσης εθνικών/κυριαρχικών δικαιωμάτων καθίσταται αποδειχθέν συμπέρασμα.
Όπως και ότι ο πρωθυπουργός της Bildeberg, o πρωθυπουργός που είδε τις προάλλες μυστικά τον 3ο fund manager του κόσμου κ.Sorros και δεν ξέρω και πόσους άλλους, ο γιος του Ανδρέα, ο επί 25 χρόνια συνεργός στην απαξίωση της εθνικής μας περιουσίας και κυριαρχίας ως μέλος των κυβερνήσεων και της "πολιτικής ζωής", ο οποίος άλλωστε τον περασμένο Δεκέμβριο δήλωσε ότι πρέπει να παραδώσουμε μέρος της Εθνικής μας κυριαρχίας και εμφανίστηκε σαν μαριονέτα στην Βουλή μιλώντας για πατριωτική ευθύνη και κουραφέξαλα, που έχει δώσει αμνηστία στα απερχόμενα κοράκια με τα οποία τάχα κονταροχτυπιόταν προεκλογικά και ο οποίος ήλθε συστημένος, καταπώς φαίνεται να εκπληρώσει συγκεκριμένους στόχους και ο οποίος δήθεν τόσο καιρό μάχονταν για να μην περιέλθουμε στο αδιέξοδο αυτό, ποιος ξέρει τι διαπραγματευόταν πίσω από τις κλειστές θύρες και που θα βρίσκεται όταν οι ΒΑΡΥΤΑΤΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ της υπογραφής αυτών των συμβάσεων εμφανιστούν στην πραγματικότητα μας...
ΕΚΠΕΜΠΕΤΑΙ SOS. Ως εδώ. Υπάρχουν σοβαρές πλέον υποψίες τέλεσης βαρύτατων αδικημάτων εκ δόλου.
Θεωρώ πως ήταν στάχτη στα μάτια ο 13ος και 14ος μισθός και οι "μάχες γιαλατζί" που έδιδαν οι πολιτικοί μας ξιφομάχοι.
Θέση μάχης θα ήταν πχ αυτό που ακούστηκε, η "αναδιάρθρωση του χρέους".
"Αναδιάρθρωση του χρέους σημαίνει όλα τα χρέη που καλύπτονται από τη διαδικασία αναδιάρθρωσης, μειώνονται ή καταργούνται
Η αναδιάρθρωση χρέους αποτελεί μία μορφή χρεοκοπίας, μόνο που συμβαίνει κατόπιν συμφωνίας. Ένας τρόπος είναι αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν "haircut" - δηλαδή μείωση της αξίας των κεφαλαίων που έχουν στα χέρια τους οι δανειστές μίας χώρας, ή και μίας επιχείρησης.

Μια άλλη μορφή είναι ο χρονικός επαναπροσδιορισμός ενός χρέους κατά τον οποίο τα δάνεια μικρής και μέσης χρονικής διάρκειας, θα μετατραπούν σε δάνεια με μεγάλο χρονικό ορίζοντα εξόφλησης. Αυτό θα μεταθέσει τις υποχρεώσεις πληρωμών μιας χώρας στο μέλλον."
Ξεκινώντας από το τελευταίο περί μετάθεσης των δανείων στο μέλλον, είναι ό,τι έκανε ο Αλογοσκούφης και έχουμε από καιρό επισημάνει με στοιχεία. Αποδεικνύει δε ότι η χώρα είναι χρεοκοπημένη από καιρό (όπως σχεδόν όλες). Κατά τ'αλλα "δεν ήξεραν - δεν φαντάζονταν" είναι για να μπορεί ο γιος να κάνει ωραιότατα image making θέματα, όπως αυτό στο περιοδικό TIME όπου αναφέρει στον τίτλο "Γιώργος Παπανδρέου: Ο ;Έλληνας Στοχαστής". Ήμαρτον, λυπηθείτε μας. Πώς να ξεχάσεις τον Orwell...

Συνεπώς, ας δούμε χάριν της συζήτησης, τι είναι η "αναδιάρθωση"; Χάρισμα, φίλοι, πολύ απλό. Έχει το Ελλάντα 300 δις και δεν μπορεί να τα πληρώσει; Ας φάνε οι πιστωτές την χασούρα. Αντί να την χρεοκοπήσουν ας τις χαρίσουν τα μισά - όχι να της δανείζουν άλλα τόσα. Αντί να την πατούν με την μπότα στο κεφάλι, ας την αφήσουν να βγει η μισή στον αφρό. Αλλά, φυσικά, "αυτά δεν γίνονται". Διότι τότε ο Στοχαστής θα ήταν απλά ο στόχος.
Ένας καλός φίλος πρόσφατα, βλέποντας προφανώς την εμμονή μου στον Orwell με παρέπεμψε στον Huxley. O Orwell μιλά για την αυθεντική καταπίεση η οποία μασκαρεύεται σε ευημερία. O Huxley για την ψεύτικη ευημερία που μασκαρεύεται με ηδονικά ένστικτα (πορνό, ναρκωτικά, super market, δανεικά, styling και μόδα, ΤV, άρτος και θέαμα) και εν τέλει αποκρύπτει την καταπίεση. Δυο όψεις του ίδιου ραγισμένου νομίσματος που βιώνουμε σήμερα.
Θα επιμείνω όμως στον όρο doublespeak του Orwell και εν προκειμένω την διγλωσσία. Πως περνούν τα μηνύματα. Αμέσως βγαίνει η ταμπέλα. "Μηχανισμός στήριξης". Αντιλαμβάνεται ο πάσα εις ότι πρόκειται για κάτι υποστηρικτικό βρε αδελφέ, κάτι που θα μας κρατήσει ζωντανούς, θα μας αναγεννήσει, θα μας κάνει δυνατούς και λοιπές ιλαρότητες.
Στην ουσία είναι ο μηχανισμός βύθισης. (Μας) χρωστάς 300 δις και δεν έχεις πως να τα ξοφλήσεις, ε; No problem. Πάρε άλλα 120 δις για να μην μπορείς να ξοφλήσεις ούτε αυτά σύντομα. Αλλά θα μας δώσεις κάτιτις για εξασφάλιση. Ουσιαστικά δώσαμε ως κράτος το κατιτίς για να εξαγοράσουμε χρόνο. Δεν θέλω να πιστέψω ότι δώσαμε το κατιτίς = εθνική περιουσία για να προλάβουν να φύγουν οι Στοχαστές από την πίσω πόρτα. Αφού ακόμα αυτή η χώρα έχει ασημικά πάντως και αφού και άλλοι κρατάνε τα φουσκωμένα κόκκινα μπαλόνια μας που τους δώσαμε στο Διεθνές ανταλλακτήριο αέρα, δεν μπορεί ακόμα να χρεοκοπήσει.
Βέβαια το ζήτημα είναι ότι η χώρα θα είναι υποθηκευμένη/ενεχυριασμένη, όλη η δημόσια περιουσία της, με δανεικά κι αγύριστα. Ας μου εξηγήσει κάποιος, ΠΩΣ θα αποπληρωθούν αυτά τα δάνεια; Με τα 26δις άμεσους φόρους που εισπράττει το κράτος ετησίως; Με 12δις μόνο για αποπληρωμή τόκων ΣΗΜΕΡΑ; Με τον υφιστάμενο δανεισμό το σύνολο των φορολογικών εσόδων θα πρέπει ΑΥΡΙΟ να πηγαίνουν σε αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων όπως και πρωτύτερα καταδείχτηκε. Δηλαδή θα πληρώνουμε και θα επενδύουμε σανό. Με ποια οικονομική/λογιστική μέθοδο/μοντέλο θα λειτουργήσει αυτή η φόρμουλα; ΠΩΣ; ΔΕΝ υπάρχει τρόπος. Είμαστε προ τετελεσμένων. Μπορείς με 200 Ευρώ μισθό το μήνα να ξεπληρώσεις δάνειο για σπίτι στην Εκάλη; Αν η απάντηση είναι προφανώς "ΟΧΙ" τότε προφανώς 172 άνθρωποι στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και συνολικά το Ελληνικό Κοινοβούλιο κατ' επέκταση είναι ΠΡΟΦΑΝΩΣ ανίδεοι ή επικίνδυνοι.
ΠΡΟΚΑΛΩ τον οποιονδήποτε να αποδείξει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ότι "υπάρχει λύση" ή "σχέδιο".
Επίσης όμως ζητώ ως ένας από όλους τους Έλληνες, να δημοσιευτούν ΑΜΕΣΑ οι διμερείς συμβάσεις που θα υπογράψουν εν ονόματι του ελληνικού λαού αυτοί οι πολιτικά λίγοι, οι σοσιαλιστές, του "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" που λέγανε τότε, μαζί με την Ντόρα Μητσοτάκη.
Ναι, αυτοί, που τώρα αποτελειώνουν ό,τι αφήσανε όρθιο.
Καταλαβαίνει ο κάθε Έλληνας τι συμβαίνει; Έχει πάρει ΧΑΜΠΑΡΙ;
Από την άλλη, ας μην περιμένετε ένας κλητήρας εκ Δύσεως να έρθει μια μέρα να μας κατάσχει το Αεροδρόμιο ή κάποιο νησάκι. Τα ανταλλάγματα προφανώς θα είναι άλλα (ελπίζω, τουλάχιστον). Αλλά, τα 'εκβιαστικά επιχειρήματα' πολλαπλάσια. Κάθε φορά εφεξής που αυτό το κράτος θα επιχειρεί παντελώς ανυπόληπτο διπλωματικές αντιπαραθέσεις, θα επικρέμεται η δαμόκλειος σπάθη της αναξιοπιστίας του και η αδυναμία του να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του. Με τι διαπραγματευτική δύναμη θα πορευόμαστε εφεξής; Προς όφελος, τίνων, τελικά; Που θα οδηγηθούμε; Σε κάποιους γείτονες τρέχουν ήδη τα σάλια.
Γράφαμε παλιότερα για το πόσο σημαντικό είναι να αντιληφθεί ο απλός άνθρωπος τον τρόπο λειτουργίας του νομισματικού συστήματος. Την αξία του εκδοτικού προνομίου, δηλαδή της έκδοσης και της κυκλοφορίας του χρήματος. Το πόσο σημαντικό είναι να ελέγχει κάποιος το νόμισμα. Το πόσο δραματικά επηρεάζει τα πάντα στην ζωή μας, αυτή η παράμετρος. Δεν ξελαρυγγιαζόμασταν αναίτια από αυτό το Site, για τα δεινά στα οποία έχει οδηγήσει τον κόσμο η οικονομική τρομοκρατία. Οι συνέπειες είναι εδώ στην Ελλάδα, ορατές πια. Όπως και το πόσο αδερφικά συνδεδεμένοι είναι οι πολιτικοί καριέρας απανταχού γης, με το οικονομικό Διοικητήριο. Όμως, για χιλιοστή φορά, η Ελλάδα ΔΕΝ είναι το πρόβλημα. Η κρίση της Ελλάδας είναι false flag και τεχνητή. Θα ακολουθήσουν κι άλλες. Μην αυταπατώμεθα ότι τα θύματα θα είναι μόνο τα ψαράκια. Τα θύματα θα είναι και κάποιοι καρχαρίες. Το Αμερικάνικο έλλειμμα, με βάση τα δικά τους στοιχεία είναι $74 τρις. Αυτούς ποιος θα τους (δια)σώσει; Οι Αρειανοί;
Τέλος, κάποιοι αγριεύονται, επειδή το ύφος είναι μόνιμα καταγγελτικό, λένε, δεν υπάρχει ιδεολογία, λείπουν οι προτάσεις. Μα και βέβαια υπάρχει ιδεολογία. Και προτάσεις. Ιδεολογία βασικά, μπορεί να είναι οτιδήποτε μπορεί να γεννήσει ένα βιώσιμο αίσθημα βάσιμης ελπίδας για το μέλλον. Η ιδεολογία θέλει έμπνευση και πίστη. Όμως ο χαρακτήρας των αναρτήσεων δεν είναι προς αυτήν την κατεύθυνση. Είναι ενημερωτικός και με διάθεση να δημιουργήσει προβληματισμό. Αφύπνιση, θα τολμούσα να πω. Δεν θα καλύψω εγώ το ψυχο-πνευματικό-κοινωνικο-πολιτικό σουρωτήρι της περιρρέουσας πραγματικότητας. Πέντε σκέψεις με στοιχεία και δυο προβληματισμοί και όσοι κατάλαβαν, ή ενδιαφέρονται, ευπρόσδεκτοι. Μια αρκούδα έχει τεράστια δύναμη, αλλά πως να την εμπνεύσεις όταν βρίσκεται σε χειμερία νάρκη; Είναι αστείο.
Προφανώς και η ελεύθερη αγορά, ή καλύτερα, η συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία στην οικονομική ζωή εν γένει, είναι επιθυμητή. Η ελευθερία γενικά. Ελευθερία έκφρασης, του να τραγουδάς, να κρίνεις, να δημιουργείς, να πολιτευέσαι, να επικοινωνείς, να αυτοεξοριστείς ενδεχομένως, αλλά πάντα, σε τελική ανάλυση, η ελευθερία να ζήσεις. Δεν γεννηθήκαμε οφειλέτες. Να χρωστάμε γενικά και να πληρώνουμε εσαεί. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όσοι βλέπουν κάποια χρόνια να έχουν περάσει αντιλαμβάνονται μονομιάς το υπονοούμενο, υποπτεύομαι. Οι νεώτεροι ή οι ρομαντικοί, θέλουν και την ιδεολογία και το όραμα, να το πιστέψουν. Η πορεία προς τον πραγματισμό είναι ευθέως ανάλογη με την πορεία της ίδιας της ζωής. Όσο η ζωή προχωρά ο πραγματισμός μεγαλώνει.
Όσο για τις προτάσεις, μία ήταν εξαρχής η πρόταση, η οποία αποτέλεσε και ερώτημα μας.
ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΟΛΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ.
Το εκδοτικό προνόμιο στους φορείς εξουσίας, τα κράτη. Σε αυτούς που ανήκει. Στους εκλεγμένους και όχι τους διορισμένους. Τους εμφανείς και όχι τους αφανείς. Τους κρινόμενους και όχι τους υποχόνδριους. Ακούστηκε αυτό πουθενά; Διαβάστηκε ποτέ σε κάποιο σχολείο η ιστορία του οικονομικού συστήματος; Η μονεταριστική του βάση; Το πιο σημαντικό πράγμα μετά την οριοθέτηση των συνόρων και την κοινή γλώσσα σε ένα δημοκρατικό έθνος, είναι η οικονομική του λειτουργία. Διότι το σύστημα είναι χτισμένο στην ύλη. Η ανθρώπινη αξία, ισοδυναμεί με την υλική στον κόσμο που ζούμε Η κατοχή του χρήματος, ο αυτοσκοπός που μας έχουν ορίσει, το καρότο και το μαστίγιο, απ' το πρώτο μας το γάλα. Αυτή πρέπει να ελέγχεται από το κράτος, τελεία και παύλα. Για να ξέρουμε τι τρώμε. Τα κράτη δεν μπορούν αενάως να οφείλουν, να χρωστάνε. Από αυτήν την άποψη, εμείς συνιστούμε τα κράτη. Δεν είμαστε μέτοχοι, είμαστε συμμέτοχοι. Συνεπώς, συνοφειλέτες.
Η έννοια της "αλητείας" λοιπόν πρέπει να λάβει την σωστή της διάσταση. Έχει γραφεί και παλιότερα "Αυτοί μασαάνε τα διαμάντια και φτύνουνε γυαλί, αυτό είναι τρέλα, αυτοί μπερδεύουνε την βία με την δύναμη, την αλητεία με την μιζέρια, αυτό είναι τρέλα".
Για τέλος ας αφεθούμε στην μουσική της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Ο χορός του θανάτου. Το μόνο που είναι θλιβερό, είναι τα διαψευσμένα οράματα ενός ολόκληρου λαού, μιας κοινωνίας αν προτιμάτε.

Η λέσχη Μπίλντερμπεργκ πήρε το όνομά της από το ολλανδικό ξενοδοχείο Βilderberg, όπου συνεδρίασε για πρώτη φορά το Μάιο του 1954 εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, με πρωτοβουλία της Ολλανδίας και της Μεγάλης Βρετανίας. Αρχική αποστολή της φέρεται να αποτελούσε η αντιμετώπιση του κομμουνισμού. Την τελευταία εικοσαετία επικρατεί η άποψη πως στη Λέσχη λαμβάνονται όλες οι κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον των λαών. Από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, το κλαμπ των ισχυρών του πλανήτη αποτελεί την ενσάρκωση των σύγχρονων θεωριών συνωμοσίας και στις συνεδριάσεις της παρίστανται ετησίως αρχηγοί κρατών, πολιτικοί, τραπεζίτες, στρατιωτικοί, βιομήχανοι και μεγαλοεκδότες.

Ο «Αστέρας» έχει μετατραπεί σε φρούριο ενώ η περιοχή στον Λαιμό Βουλιαγμένης θα μετατραπεί σε «no flight zone». Σύμφωνα με πληροφορίες στα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας συμμετέχουν και μυστικές υπηρεσίες. Τα μέλη της Λέσχης θα παραμείνουν εντός του ξενοδοχείου επί τρεις ημέρες, από τις 8 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ, με ένα διάλειμμα για δείπνο σε μπουφέ. Οι συνδαιτυμόνες, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, γευματίζουν σε ροτόντες των δέκα ατόμων με εναλλασσόμενη σύνθεση, ώστε να αναπτύσσονται διαρκώς νέες γνωριμίες.

Ο αδιάσπαστος κύκλος σιωπής γύρω από τη Λέσχη των ισχυρότερων

Τα σενάρια οργιάζουν σχετικά με τις δραστηριότητες της Λέσχης, λόγω της μυστικότητας που την περιβάλλει και το γεγονός ότι ποτέ δεν γίνεται ανακοίνωση για το τι συζητήθηκε κατά τις συνεδριάσεις της. Συχνά, συμμετέχοντες στις ετήσιες αυτές συναντήσεις αρνούνται το γεγονός ότι παραβρέθηκαν, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί οι οποίοι μετά τη συμμετοχή τους στη Λέσχη «αναβαθμίστηκαν» πολιτικά, όπως ο Μπιλ Κλίντον, ο Τόνι Μπλερ, ο Γκόρντον Μπράουν και ο Μπαράκ Ομπάμα.

Ελάχιστες εξαιρέσεις έχουν σημειωθεί στον αυστηρό κύκλο σιωπής. Η μοναδική ίσως συνέντευξη σχετικά με το θέμα ήταν αυτή του υποκόμη Ετιέν Νταβινιόν, πρώην Ευρωπαίου επιτρόπου, ανώτατου επιχειρηματικού στελέχους και προεδρεύοντος επί σειρά ετών στις συνεδριάσεις της Λέσχης. «Δεν πιστεύω ότι αποτελούμε μία διεθνή άρχουσα τάξη κι αυτό γιατί δεν πιστεύω ότι υφίσταται μία διεθνής άρχουσα τάξη. Απλώς θεωρώ ότι άνθρωποι που διαθέτουν επιρροή ενδιαφέρονται να συνομιλούν με ανθρώπους που διαθέτουν επιρροή. Η Μπίλντερμπεργκ δεν προσπαθεί να φτάσει σε συμπεράσματα -δεν προσπαθεί να πει "τι θα 'πρεπε να κάνουμε". Ο καθένας προχωρά παραπέρα έχοντας τη δική του άποψη και αυτό επιτρέπει στη συζήτηση να διεξάγεται απολύτως ανοιχτά, με αρκετή ειλικρίνεια και επίσης να εντοπίζονται οι διαφορές. Η επιχειρηματική δραστηριότητα επηρεάζει την κοινωνία και η πολιτική επηρεάζει την κοινωνία και αυτό αποτελεί κοινή πεποίθηση. Δεν ισχύει το ότι οι μπίζνες ανταγωνίζονται το δικαίωμα των δημοκρατικά εκλεγμένων ηγετών να κυβερνούν» δήλωσε το 2005, στο BBC, ο υποκόμης.

Σε λιτές δηλώσεις για το ζήτημα προέβησαν και τέσσερις Έλληνες το 1996. Ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, ο εφοπλιστής Κώστας Καρράς και οι πρώην υπουργοί Μιχάλης Παπακωνσταντίνου και Αντώνης Σαμαράς επιχείρησαν να απομυθοποιήσουν τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ αλλά αρνήθηκαν να δώσουν οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με τις συζητήσεις που γίνονται ή έστω τον τρόπο που αποστέλλονται οι προσκλήσεις.

Συμμετέχοντες στις συνεδριάσεις της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ

Στο παρελθόν έχουν λάβει μέρος στις συνεδριάσεις, μεταξύ άλλων και οι ακόλουθοι Έλληνες: Κώστας Καραμανλής, Θόδωρος Πάγκαλος, Αννα Διαμαντοπούλου, Αντώνης Σαμαράς, Κώστας Μητσοτάκης, Ντόρα Μπακογιάννη, Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Τσούκαλης, Στέφανος Μάνος, Γεράσιμος Αρσένης, Γιώργος Αλογοσκούφης, Γιάγκος Πεσμαζόγλου, Κώστας Καρράς, Γιώργος Δαυίδ, Αλέξης Παπαχελάς, Μιχάλης Περατικός, Ελένη Βλάχου, .

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κ. Καραμανλής και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου φέρονται να είναι μεταξύ των προσκεκλημένων της φετινής συνεδρίασης, ενώ σίγουρη είναι και η παρουσία του Γιώργου Δαβίδ της Coca Cola ο οποίος θεωρείται εκπρόσωπος της Λέσχης στην Ελλάδα. Ο 93χρονος μεγιστάνας David Rockefeller, οι πατέρας και γιος Τζωρτζ Μπους, η Κοντολίζα Ράις, το Νο 2 του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Τζέιμς Στάινμπεκ, ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζέλικ, ο υπουργός Οικονομίας των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ, ο επικεφαλής του Οικονομικού Συμβουλίου των ΗΠΑ Λάρι Σάμερς, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλοντ Τρισέ, ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, ο Καρλ Μπιλτ, υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας και ο πρώην επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας Πολ Γούλφοβιτς ακούγεται ότι θα είναι μεταξύ των συμμετεχόντων στη φετινή συνεδρίαση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ.

Δημοσιογράφοι επιχειρούν να σπάσουν το άβατο

Αν και μεταξύ των προσκεκλημμένων βρίσκονται συχνά μεγαλοεκδότες, όπως αυτοί των εφημερίδων Washington Post, New York Times και Financial Times ελάχιστες έως ανύπαρκτες είναι οι πληροφορίες που διαρρέουν στον Τύπο . Το μυστήριο που περιβάλλει τη Λέσχη της παγκόσμιας ελίτ έχει προκαλέσει την εμμονή σε κάποιους δημοσιογράφους που έχουν επιχειρήσει κατά καιρούς να αποκτήσουν πρόσβαση τόσο στις συνεδριάσεις της όσο και στο τι συζητείται εντός των κλειστών θυρών.

Ο Ισπανός δημοσιογράφος Γκονσάλες Μάτα επιχείρησε στο παρελθόν να εισέλθει σε χώρο συνεδριάσεων των σύγχρονων «πεφωτισμένων» αλλά έγινε αντιληπτός και απομακρύνθηκε από την Ασφάλεια. Ο Μάτα έγραψε το βιβλίο «Οι αληθινοί αφέντες του κόσμου» όπου πραγματεύεται το ρόλο της Λέσχης στις παγκόσμιες εξελίξεις. Συνέχεια στις αποκαλύψεις έδωσε ο Ρώσος δημοσιογράφος Daniel Estulin που ασχολείται με το ζήτημα τα τελευταία 15 χρόνια.

Παθιασμένος με το θέμα είναι και ο Jim Tucker της εφημερίδας «Αmerican Free Ρress» με τη φωτογραφία του οποίου φέρονται να είναι εφοδιασμένοι οι φρουροί των συνόδων της Μπίλντερμπεργκ, προκειμένου να εμποδίσουν την είσοδό του. Ο δημοσιογράφος και κατόπιν αριστερός ακτιβιστής δημιουργός της ιστοσελίδας www.bilderberg.org Tony Gosling είναι αφοσιωμένος στην έρευνα για τη Λέσχη από το 1991, συγκεντρώνοντας στην ιστοσελίδα του πληθώρα πληροφοριών σχετικά με τις δραστηριότητες της Λέσχης των ισχυρών.

«Από τις πρώτες φορές που άκουσα για την οριστική απόφαση των ΗΠΑ να εξαπολύσουν πόλεμο εναντίον του Ιράκ ήταν από διαρροές που ξέφυγαν από τη συνάντηση της Μπίλντερμπεργκ του 2002», έχει δηλώσει ο Gosling στο ΒΒC, δίνοντας τροφή στα σενάρια που θέλουν τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ να αποφασίζει για τη μοίρα των χωρών του κόσμου.

Πηγή: Ελευθεροτυπία, Τα Νέα, Έθνος

Νομισματική Πολιτική 2009-2010.

Σε βαθιά κρίση βρίσκεται η ελληνική οικονομία υποστηρίζει στην
Έκθεσης η Τράπεζα της Ελλάδος για τη Νομισματική Πολιτική 2009-2010.
Η Έκθεση υποβάλλεται σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται εν μέσω μιας βαθιάς κρίσης, με κύρια χαρακτηριστικά το μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα, το τεράστιο χρέος και την συνεχή διάβρωση της ανταγωνιστικής της θέσης. Τα προβλήματα αυτά δεν είναι νέα.
Προϋπήρχαν της διεθνούς κρίσης του 2008 και ήταν αναπόφευκτο, χωρίς τολμηρές και αποφασιστικές παρεμβάσεις, να οδηγήσουν, αργά ή γρήγορα, σε αδιέξοδο. Οι παρεμβάσεις αυτές δεν έγιναν και έτσι η κατάσταση επιδεινώθηκε αισθητά, με αποκορύφωμα το δημοσιονομικό εκτροχιασμό το 2008 και το 2009. Η διεθνής κρίση μεγέθυνε τις συσσωρευμένες αρνητικές επιπτώσεις αυτών των χρόνιων αδυναμιών και επιτάχυνε την πτωτική πορεία της οικονομίας.
Η Τράπεζα της Ελλάδος είχε προειδοποιήσει εγκαίρως για τη σοβαρότητα της κατάστασης:
• Πριν από ενάμιση χρόνο, στις αρχές Οκτωβρίου του 2008, η Ενδιάμεση Έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος τόνιζε ότι η οικονομία βρίσκεται σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και ότι, όσο χειροτέρευε η διεθνής συγκυρία, οι μακροοικονομικές ανισορροπίες και τα διαρθρωτικά προβλήματα θα διογκώνονται και η αντιμετώπισή τους θα γίνεται δυσχερέστερη.
• Το Φεβρουάριο του 2009, στην Έκθεση που ακολούθησε, η Τράπεζα της Ελλάδος προειδοποιούσε για όλα όσα τελικώς συμβαίνουν σήμερα, τονίζοντας ιδίως το ενδεχόμενο της διόγκωσης του κόστους δανεισμού. “Η διεύρυνση της διαφοράς αποδόσεων”, αναφερόταν στην Έκθεση, “συνεπάγεται υψηλότερη μελλοντική επιβάρυνση των φορολογουμένων”.
• Τέλος, τον Οκτώβριο του 2009 η Ενδιάμεση Έκθεση προέτρεπε να μεταδοθεί με σαφήνεια στις αγορές το μήνυμα ότι η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει ένα πολυετές σχέδιο δημοσιονομικής εξυγίανσης και διαρθρωτικών αλλαγών.
Δυστυχώς, οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών επιβεβαίωσαν τις δυσοίωνες προβλέψεις και υπέσκαψαν την εμπιστοσύνη στο μέλλον της ελληνικής οικονομίας: Ήδη από τον Απρίλιο του 2009 η Ελλάδα έχει υπαχθεί στη Διαδικασία Υπερβολικού Ελλείμματος, καθώς τα ελλείμματα του 2007 και του 2008 υπερέβαιναν την τιμή αναφοράς της Συνθήκης. Το 2009 το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης, όπως εγκαίρως είχε προειδοποιήσει η Τράπεζα της Ελλάδος, έφθασε το 12,9% και το δημόσιο χρέος το 115% του ΑΕΠ. Οι εξελίξεις αυτές πυροδότησαν μια σειρά υποβαθμίσεων της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας και μεγάλη διεύρυνση της διαφοράς αποδόσεων μεταξύ ελληνικών και γερμανικών κρατικών ομολόγων, με αποτέλεσμα την επιβάρυνση του κόστους δανεισμού και του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους του Δημοσίου. Αυτό, με τη σειρά του, χειροτέρευσε τη δημοσιονομική θέση της χώρας, δυσχέρανε ακόμη περισσότερο τη δημοσιονομική προσαρμογή και είχε σοβαρές επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία και στο τραπεζικό σύστημα. Η ελληνική οικονομία έχει πλέον εμπλακεί σε έναν φαύλο κύκλο, με μία και μοναδική διέξοδο: τη δραστική μείωση του ελλείμματος και του χρέους, την άμεση δηλαδή αντιστροφή της δυσμενούς τάσης.
Τα δημόσια ελλείμματα και το χρέος είναι βεβαίως υψηλά και σε άλλες χώρες του κόσμου. Σε αντίθεση όμως με την Ελλάδα, εκεί χρηματοδοτούνται κυρίως από εγχώριους αποταμιευτικούς πόρους. Η χαμηλή αποταμίευση δεν επιτρέπει να χρηματοδοτηθεί από εγχώριες πηγές το δημόσιο χρέος, με αποτέλεσμα να διογκώνεται το εξωτερικό χρέος και να διευρύνεται το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Έτσι το πρόβλημα του δημοσιονομικού ελλείμματος συμπλέκεται με το πρόβλημα του εξωτερικού ελλείμματος και χρέους και τα δίδυμα ελλείμματα αναδεικνύονται ως η κύρια πηγή που τροφοδοτεί έναν επικίνδυνο φαύλο κύκλο.
Οι σημαντικότερες ορατές πλευρές αυτής της κατάστασης ήταν η διεύρυνση των δημοσιονομικών ανισορροπιών και του χρέους και η υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας, η οποία αποτυπώνεται ανάγλυφα στο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Η κρίση όμως δεν περιορίζεται σ’ αυτά. Επηρεάζει αρνητικά το σύνολο της οικονομίας, επιβαρύνει τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, πλήττει την εμπιστοσύνη, δημιουργεί πρωτοφανείς αβεβαιότητες και θέτει υπό αμφισβήτηση κοινωνικές και οικονομικές συμπεριφορές και νοοτροπίες που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα. Η οικονομική κρίση διαχέεται στο σύνολο της κοινωνίας, η οποία καλείται τώρα να συνειδητοποιήσει το πρόβλημα και να αναθεωρήσει στάσεις και πρακτικές, προκειμένου να την αντιμετωπίσει.
Τα στοιχεία που περιλαμβάνονται στην Έκθεση αναδεικνύουν την πολύπλευρη κρίση που διέρχεται σήμερα η ελληνική οικονομία.
Μετά από μια δεκαετία θετικών επιδόσεων, το ΑΕΠ το 2009 μειώθηκε κατά 2%, επηρεαζόμενο κυρίως από τη μεγάλη πτώση των επενδύσεων, αλλά και της ιδιωτικής κατανάλωσης και των εξαγωγών. Το 2010 προβλέπεται πάλι αρνητικός ρυθμός μεταβολής, το ύψος του οποίου θα επηρεαστεί καθοριστικά από την αποτελεσματικότητα και την ταχύτητα εφαρμογής των μέτρων οικονομικής πολιτικής που έχουν εξαγγελθεί. Τη στιγμή αυτή πάντως εμφανίζεται πιθανότερο η μείωση του ΑΕΠ να είναι της τάξεως του 2%. Είναι εξάλλου σημαντικό ότι η ύφεση στην ελληνική οικονομία εμφανίζεται με υστέρηση, τώρα που στον υπόλοιπο κόσμο η ανάκαμψη έχει αρχίσει, αν και με ασταθή βηματισμό. Στη ζώνη του ευρώ ειδικότερα, η ανάκαμψη είναι εμφανής από το τρίτο τρίμηνο του 2009. Η ανάκαμψη ωστόσο παραμένει εύθραυστη, καθώς έχει στηριχθεί σε μεγάλο βαθμό στην επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, η οποία θα πρέπει σταδιακά να αντιστραφεί, δεδομένου ότι έχει ήδη συσσωρεύσει μεγάλα δημόσια ελλείμματα και χρέη στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες.
Η ύφεση στην ελληνική οικονομία επεκτάθηκε σε όλους τους παραγωγικούς τομείς, επηρέασε αρνητικά την απασχόληση και διεύρυνε την ανεργία. Σύμφωνα με προσωρινά στοιχεία, η συνολική απασχόληση μειώθηκε κατά 1,1% το 2009, ενώ εκτιμάται ότι ο αριθμός των απασχολούμενων μισθωτών μειώθηκε κατά 1,5% περίπου.
Οι δυσμενείς εξελίξεις στην οικονομία και κυρίως στα δημοσιονομικά μεγέθη και ο κλονισμός της εμπιστοσύνης επιβάρυναν και το τραπεζικό σύστημα. Σε αντίθεση με όσα συνέβησαν σε πολλές άλλες χώρες, όπου η κρίση εκδηλώθηκε αρχικά στο τραπεζικό σύστημα και μεταφέρθηκε στη συνέχεια στην πραγματική οικονομία, στην Ελλάδα το τραπεζικό σύστημα, που έχει στέρεες βάσεις, αντιμετώπισε δυσχέρειες ρευστότητας όταν οι έντονες δημοσιονομικές ανισορροπίες οδήγησαν στην υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας, γεγονός που περιόρισε την πρόσβαση των τραπεζών σε πηγές άντλησης ρευστότητας και αύξησε το κόστος δανεισμού τους. Παράλληλα, η επιβράδυνση του ρυθμού ανόδου των καταθέσεων, λόγω της ύφεσης, επηρέασε την προσφορά δανειακών κεφαλαίων. Σημειώνεται ωστόσο ότι παρά τα προβλήματα αυτά, ο ετήσιος ρυθμός πιστωτικής επέκτασης προς τον ιδιωτικό τομέα παρέμεινε θετικός καθ’ όλη τη διάρκεια του 2009, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στη ζώνη του ευρώ, όπου υπήρξαν περίοδοι αρνητικής μεταβολής. Όπως έχει επανειλημμένα τονίσει η Τράπεζα της Ελλάδος, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα επέδειξε αξιοσημείωτη αντοχή στην διάρκεια της διεθνούς κρίσης. Προϋπόθεση όμως για να διατηρήσει αυτή την ικανότητα και στο μέλλον είναι η άρση των εξωγενών παραγόντων που επηρεάζουν τη λειτουργία του και η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο μέλλον της ελληνικής οικονομίας.
Η οικονομική πολιτική, αντιμετωπίζοντας τις μεγάλες προκλήσεις που δημιουργεί η πολυεπίπεδη κρίση, προσανατολίστηκε πρόσφατα σε αποφάσεις που σηματοδοτούν ισχυρή βούληση για την αντιστροφή των αρνητικών τάσεων των προηγούμενων ετών. Έτσι, ο Προϋπολογισμός του 2010 και το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που προδιαγράφει τις γενικές μεσοπρόθεσμες κατευθύνσεις πολιτικής, συμπληρώθηκαν με πρόσθετα μέτρα που ισχυροποιούν την πιθανότητα επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων.
Με το σύνολο της πολιτικής που διαμορφώνεται, επιχειρείται η αντιστροφή μιας μακράς πορείας που είχε συσσωρεύσει προβλήματα και οδηγούσε σε επικίνδυνα αδιέξοδα. Η αλλαγή πορείας δεν θα είναι ούτε εύκολη ούτε θα επιτευχθεί σύντομα. Θα απαιτηθεί μια εξίσου μακρά προσπάθεια για να σπάσει ο φαύλος κύκλος που τείνει να ωθήσει την οικονομία σε μαρασμό και το βιοτικό επίπεδο σε υποβάθμιση. Η οικονομική πολιτική που έχει εξαγγελθεί είναι η απαρχή αυτής της μεγάλης προσπάθειας που απαιτείται. Αν εφαρμοστεί αποτελεσματικά, θα οδηγήσει σ’ έναν ενάρετο κύκλο διαρκείας που θα επαναφέρει την ελληνική οικονομία σε βιώσιμη αναπτυξιακή τροχιά, σε οικονομική και κοινωνική πρόοδο.
Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει κατ’ αρχάς να διασφαλιστεί ότι η οικονομική πολιτική που εξαγγέλθηκε θα εφαρμοστεί απαρέγκλιτα, χωρίς δισταγμούς, αναβλητικότητα και υπαναχωρήσεις. Αυτό θα συμβάλει αποφασιστικά στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, η οποία θα επηρεάσει θετικά το κόστος δανεισμού του Δημοσίου, με αλυσιδωτές ευνοϊκές επιδράσεις στο κόστος δανεισμού των τραπεζών και κατ’ επέκταση των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Στις παρούσες συνθήκες, η δημοσιονομική εξυγίανση είναι εκ των ων ουκ άνευ για την αναπτυξιακή επανεκκίνηση της οικονομίας.
Το επόμενο βήμα της οικονομικής πολιτικής είναι τώρα η στήριξη της ανάκαμψης με διαρθρωτικού χαρακτήρα πολιτικές, με τις οποίες θα επιδιώκεται η ουσιαστική ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, η σταθερή βελτίωση των συνθηκών παραγωγής και ο εκσυγχρονισμός του αναπτυξιακού προτύπου. Οι πολιτικές αυτές θα πρέπει να αποσκοπούν και σε μεγαλύτερη διαφάνεια και κυρίως στη βελτίωση της λειτουργίας και της αποτελεσματικότητας του ευρύτερου διοικητικού μηχανισμού.
Η κρίση που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία σήμερα είναι συνολική και πολύπλευρη. Γι’ αυτό ανάλογη θα πρέπει να είναι και η απάντηση: διατηρήσιμη, συνεχής και πειστική δημοσιονομική προσαρμογή και παράλληλα μια πολιτική διαθρωτικών αλλαγών που θα βελτιώνουν τη λειτουργία των αγορών και την ανταγωνιστικότητα. Και το κυριότερο: οριστική απομάκρυνση από τις συμπεριφορές, τις νοοτροπίες και τις πολιτικές που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση.

ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ

Α. Τα χαρακτηριστικά της κρίσης στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία
Η παγκόσμια κρίση, παρά την ανάκαμψη της δραστηριότητας, έχει μπει σε μια δεύτερη, δύσκολη φάση.
Σήμερα η κρίση στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία διανύει τη δεύτερη φάση της, που χαρακτηρίζεται από την ανάκαμψη της οικονομικής δραστηριότητας, αλλά με ασταθή βηματισμό. Η φάση αυτή κυριαρχείται από το ερώτημα: Πώς θα αντιμετωπιστεί η μεγάλη διόγκωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους όλων των ανεπτυγμένων οικονομιών, η οποία οφείλεται στα μέτρα δημοσιονομικής ώθησης για τη στήριξη της πραγματικής οικονομίας και στα μέτρα στήριξης ή και διάσωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Πρόκειται για το ζήτημα των “στρατηγικών εξόδου”, οι οποίες αναζητούν και πρέπει να βρουν τη δύσκολη ισορροπία ανάμεσα στην ανάγκη να αντιμετωπιστούν έγκαιρα οι κίνδυνοι για τη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών και την ανάγκη να μην υπάρξει επάνοδος σε συνθήκες ύφεσης, αν τυχόν αποσυρθεί πρόωρα η στήριξη στην πραγματική οικονομία. Ταυτόχρονα, στις συνθήκες της μεγάλης αύξησης του δημόσιου χρέους των ανεπτυγμένων οικονομιών, παρατηρείται ένα νέο φαινόμενο που περιπλέκει την κατάσταση: η μετατόπιση των πιέσεων προς τις αγορές κρατικών τίτλων. Η εξέλιξη αυτή ενθαρρύνεται και από το γεγονός ότι είναι διστακτικά τα βήματα που έγιναν μέχρι τώρα για μια νέα αρχιτεκτονική του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, ιδίως όσον αφορά τη διεύρυνση του πεδίου ρυθμιστικής εποπτείας σε περισσότερες κατηγορίες χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και προϊόντων, π.χ. στα “αμοιβαία κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου” (hedge funds) και στα “συμβόλαια ανταλλαγής πιστωτικής αθέτησης” (credit default swaps – CDS).

Β. Το μέγεθος της πολυετούς δημοσιονομικής προσπάθειας που θα απαιτηθεί είναι μεγάλο
Η περίπτωση της Ελλάδος διαφέρει από εκείνες άλλων χωρών που επίσης έχουν μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα. Έχει κρίσιμη σημασία πώς χρηματοδοτούνται το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος σε κάθε χώρα.
Ενώ το 2009 και άλλες χώρες είχαν ―λόγω της οικονομικής κρίσης― υψηλά ελλείμματα της γενικής κυβέρνησης, όπως π.χ. το Ηνωμένο Βασίλειο (12,6%), οι ΗΠΑ (12,5%), η Ιρλανδία (11,3%), η Ισπανία (11,2%) και η Πορτογαλία (9,3%), η περίπτωση της Ελλάδος διαφέρει, επειδή συνδέεται με ένα επικίνδυνο μείγμα προβλημάτων που απορρέουν από τις διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας. Το υψηλό δημόσιο χρέος (που ήταν της τάξεως του 115% του ΑΕΠ το 2009 ―το υψηλότερο στη ζώνη του ευρώ, μαζί με εκείνο της Ιταλίας― και αναμένεται να συνεχίσει να αυξάνεται μέχρι και το 2011) και οι μεσομακροπρόθεσμες προοπτικές επιβάρυνσης των δημόσιων δαπανών λόγω της γήρανσης του πληθυσμού (π.χ. οι δαπάνες για συντάξεις αναμένεται να αυξηθούν από 11,7% του ΑΕΠ το 2008 σε 24,0% το 2050, όπως αναφέρεται στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης 2009-2013) υποδηλώνουν το μεγάλο μέγεθος της πολυετούς δημοσιονομικής προσπάθειας που θα απαιτηθεί. Ήδη σε προηγούμενες εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδος είχε ενδεικτικά αναφερθεί τι συνεπάγεται η δυναμική του χρέους. Συγκεκριμένα, είχε υπολογιστεί ότι μείωση του λόγου του χρέους προς το ΑΕΠ κάτω από την τιμή αναφοράς της Συνθήκης του Μάαστριχτ (60%) μέσα σε μια δεκαετία θα απαιτούσε υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα μεγαλύτερα από 6,5% του ΑΕΠ ετησίως στο διάστημα αυτό, με βάση την υπόθεση ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης θα είναι χαμηλοί και ότι θα είναι σχετικά συγκρατημένη η αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους.
Η προσπάθεια αυτή όμως πρέπει να γίνει και να αποφέρει καρπούς μέσα σε ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από σημαντικούς κινδύνους για τη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών διεθνώς. Οι κίνδυνοι αυτοί πηγάζουν από: (α) τη μεγάλη αύξηση των δημόσιων ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους στις ανεπτυγμένες οικονομίες, (β) τις δυσμενείς δημογραφικές προοπτικές λόγω της γήρανσης του πληθυσμού, (γ) τις εκτιμήσεις ότι δεν πρέπει να αναμένεται σύντομα επάνοδος της δυνητικής παραγωγής και της απασχόλησης στα προ της κρίσης επίπεδα. Επιπλέον, κινδύνους συνεπάγεται και το γεγονός ότι τα δημόσια οικονομικά είναι εκτεθειμένα σε διαταραχές που προέρχονται από τις αγορές, όπου η αβεβαιότητα για τη χρονική κλιμάκωση και την ένταση των “πολιτικών εξόδου” από τα μέτρα δημοσιονομικής ώθησης μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση των διαφορών αποδόσεων (spreads). Αναμένεται λοιπόν ότι διεθνώς τα επιτόκια χρηματοδότησης του δημόσιου χρέους χωρών θα αυξηθούν, ενώ ο ρυθμός ανάπτυξης θα είναι χαμηλότερος απ’ ό,τι πριν από την κρίση. Όσο μεγαλύτερη είναι η διαφορά μεταξύ των επιτοκίων αυτών και του ρυθμού ανάπτυξης, τόσο μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή θα απαιτείται για να ανακοπεί η ανοδική τάση του λόγου του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να γίνουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στις ανεπτυγμένες χώρες προκειμένου να ενισχυθεί ο δυνητικός ρυθμός ανάπτυξης. Είναι φανερό ότι όλες αυτές οι επισημάνσεις ισχύουν κατά μείζονα λόγο για την Ελλάδα.
Υπό τις συνθήκες αυτές, έχει κρίσιμη σημασία πώς χρηματοδοτούνται το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος σε κάθε χώρα. Για παράδειγμα, στην Ιαπωνία το ακαθάριστο δημόσιο χρέος είναι της τάξεως του 200% του ΑΕΠ, αλλά είναι υψηλή και η εθνική αποταμίευση (23% του ΑΕΠ το 2009), η οποία συμβάλλει αποφασιστικά στην εγχώρια χρηματοδότηση του δημόσιου χρέους, ενώ είναι πλεονασματικό το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (1,8% του ΑΕΠ το 2009). Στις ΗΠΑ, το δημόσιο χρέος (85% του ΑΕΠ το 2009, προβλέπεται να αυξηθεί στο 94% το 2010), όπως και το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (5% του ΑΕΠ το 2008, 3% του ΑΕΠ το 2009) χρηματοδοτούνται με δολάρια, που είναι διεθνές αποθεματικό νόμισμα, ενώ η εθνική αποταμίευση είναι σχετικά χαμηλή (12,2% του ΑΕΠ το 2009, έναντι 18,8% στη ζώνη του ευρώ). Στην Ιταλία, όπου το δημόσιο χρέος ήταν 115% του ΑΕΠ το 2009 (όπως στην Ελλάδα), η εθνική αποταμίευση είναι σχετικά υψηλή (16,7% του ΑΕΠ) και η εξάρτηση από εξωτερική χρηματοδότηση μικρή (το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών ήταν μόνο 2,4% του ΑΕΠ το 2009). Στην Ελλάδα όμως η εθνική αποταμίευση είναι πολύ χαμηλή, με αποτέλεσμα να είναι μεγάλη η εξάρτηση από εισροές κεφαλαίων για χρηματοδότηση του χρέους, όπως υποδηλώνει το υψηλό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.

Γ. Μεγάλη υστέρηση της αποταμίευσης και σημαντικές απώλειες ανταγωνιστικότητας
Η ακαθάριστη εθνική αποταμίευση είναι πολύ χαμηλή ως ποσοστό του ΑΕΠ (η χαμηλότερη μεταξύ των χωρών της ζώνης του ευρώ), ενώ η καθαρή εθνική αποταμίευση είναι αρνητική. Οι μεγάλες απώλειες ανταγωνιστικότητας στην εννεαετία 2001-2009 συνδέονται κυρίως με τις διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας.
Το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών εξ ορισμού αντανακλά την υστέρηση της εθνικής αποταμίευσης έναντι της εγχώριας επενδυτικής δαπάνης, η οποία “εκ ταυτότητος” ισοδυναμεί με την υστέρηση της συνολικής εγχώριας παραγωγής έναντι της συνολικής ζήτησης και δαπάνης. Η τελευταία οφείλεται στις μεγάλες και επί σειρά ετών σωρευμένες απώλειες διεθνούς ανταγωνιστικότητας.
Η υστέρηση της εθνικής αποταμίευσης έναντι των εγχώριων επενδύσεων την τελευταία δεκαετία οφείλεται στην ταυτόχρονη ταχεία αύξηση τόσο της κατανάλωσης όσο και των επενδύσεων, που ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης μείωσης των επιτοκίων λόγω της ένταξης στην ΟΝΕ, της σχετικά υψηλής πιστωτικής επέκτασης, της βελτίωσης των προσδοκιών των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων και, βεβαίως, των μεγάλων δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Η ανεπάρκεια της ακαθάριστης εθνικής αποταμίευσης και η διαρκής τάση μείωσής της ως ποσοστού του ΑΕΠ την τελευταία 20ετία προκύπτει ανάγλυφα από τα εθνικολογιστικά στοιχεία: από 18,5% την πενταετία 1992-1996 μειώθηκε προοδευτικά φθάνοντας στο 5,0% το 2009. Τα ποσοστά αυτά είναι τα χαμηλότερα μεταξύ των χωρών της ζώνης του ευρώ.
Η ακαθάριστη αποταμίευση του ιδιωτικού τομέα μειώθηκε από 24,6% του ΑΕΠ (1992-1996) σε 9,6% το 2007. Κατά τα δύο τελευταία έτη η πτωτική τάση αντιστράφηκε (αυξήθηκε ελαφρά σε 10,7% το 2008 και περαιτέρω το 2009 στο 15% περίπου), αλλά η αποταμίευση είναι ακόμη χαμηλή.
Τέλος, η εξέλιξη της ακαθάριστης αποταμίευσης της γενικής κυβέρνησης αντανακλά τις διακυμάνσεις της δημοσιονομικής πολιτικής. Ήταν αρνητική (-6,1% του ΑΕΠ) την πενταετία 1992-1996, σχεδόν μηδενίστηκε (-0,5%) την πενταετία που ακολούθησε (1997-2001) και στη συνέχεια γινόταν ολοένα πιο αρνητική, φθάνοντας το 2009 στο -10,1%.
Όπως δείχνουν τα οριστικά εθνικολογιστικά στοιχεία για το 2008, η ακαθάριστη εθνική αποταμίευση, ύψους μόλις 7,1% του ΑΕΠ, δεν επαρκούσε για τη χρηματοδότηση των συνολικών επενδύσεων που έφθαναν το 20,9% του ΑΕΠ. Η διαφορά καλύφθηκε (όπως και τα προηγούμενα χρόνια) από τον εξωτερικό δανεισμό και αντανακλάται στο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (13,8% του ΑΕΠ το 2008 σε εθνικολογιστική βάση, 14,6% του ΑΕΠ σύμφωνα με τη στατιστική ισοζυγίου πληρωμών της Τράπεζας της Ελλάδος). Το πρόβλημα είναι ακόμη σοβαρότερο αν ληφθεί υπόψη ότι η καθαρή εθνική αποταμίευση, η οποία προκύπτει μετά την αφαίρεση των αποσβέσεων (που ήταν ίσες με 12,2% του ΑΕΠ το 2008), ήταν αρνητική κατά την περίοδο 2000-2008 (-5,1% του ΑΕΠ το 2008), με εξαίρεση τα έτη 2001 και 2004 που ήταν θετική αλλά δεν υπερέβαινε το 0,2% του ΑΕΠ. Το 2009 η αρνητική καθαρή εθνική αποταμίευση έφθασε στο 8,1% του ΑΕΠ.
Τα στοιχεία αυτά δείχνουν πώς τα υψηλά ελλείμματα του δημόσιου τομέα και η χαμηλή αποταμίευση του ιδιωτικού τομέα έχουν τροφοδοτήσει τις εξωτερικές ανισορροπίες. Οι εξελίξεις αυτές καθιστούν αδήριτη αναγκαιότητα τη δραστική δημοσιονομική προσαρμογή αλλά και την προώθηση ενός εναλλακτικού αναπτυξιακού προτύπου, όπως έχει τονιστεί και σε προηγούμενες εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδος – ενός προτύπου που δεν θα βασίζεται αποκλειστικά στην ιδιωτική κατανάλωση, η οποία στην Ελλάδα στράφηκε κυρίως στις εισαγωγές και στηρίχθηκε υπέρμετρα στους υψηλούς ρυθμούς πιστωτικής επέκτασης, ούτε στις ιδιωτικές επενδύσεις σε κατοικίες.
Οι απώλειες ανταγωνιστικότητας, στις οποίες οφείλεται άμεσα το υψηλό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, συνδέονται κυρίως με τις διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας, όπως είναι τα στοιχεία δυσκαμψίας στις αγορές προϊόντων και εργασίας, η δημοσιονομική χαλαρότητα σε μια περίοδο που η ταχεία ανάπτυξη επέβαλλε και επέτρεπε θαρραλέα δημοσιονομική προσαρμογή και ―τέλος― ένας μεγάλος, αναποτελεσματικός και συνεχώς διευρυνόμενος δημόσιος τομέας. Τα στοιχεία δυσκαμψίας στις αγορές εργασίας και προϊόντων συνέβαλαν στη διατήρηση των ρυθμών ανόδου των αμοιβών και των τιμών σε επίπεδα σταθερά υψηλότερα από ό,τι στη ζώνη του ευρώ ως σύνολο. Κατά την εννεαετία 2001-2009 ο μέσος ετήσιος ρυθμός πληθωρισμού στην Ελλάδα υπερέβαινε κατά 1,1-1,2 εκατοστιαία μονάδα τον πληθωρισμό στη ζώνη του ευρώ ως σύνολο, ενώ η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ έναντι των 28 κυριότερων εμπορικών εταίρων της Ελλάδος αυξήθηκε σωρευτικά κατά 20%, αν υπολογιστεί βάσει των σχετικών τιμών καταναλωτή, ή κατά 28%, αν υπολογιστεί βάσει του σχετικού κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος στο σύνολο της οικονομίας. Οι επακόλουθες μεγάλες απώλειες ανταγωνιστικότητας τιμών επέτειναν τα προβλήματα που οφείλονται στις δομικές αδυναμίες της παραγωγής και συνέβαλαν καθοριστικά στο να παραμείνει χαμηλό το επίπεδο της “διαρθρωτικής” ανταγωνιστικότητας και αντίστοιχα περιορισμένη η δυνατότητα της εγχώριας παραγωγής να ανταποκρίνεται με επάρκεια και ευελιξία στη σύνθεση και στις μεταβολές της εξωτερικής αλλά και της εγχώριας ζήτησης.

Δ. Προκλήσεις για το τραπεζικό σύστημα και η πιθανή εξέλιξη της πιστωτικής επέκτασης
Το τραπεζικό σύστημα αντιμετωπίζει σημαντικές προκλήσεις το 2010. Η ταχεία διόρθωση των δημοσιονομικών ανισορροπιών είναι ο κύριος παράγοντας για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών στις προοπτικές της οικονομίας και τελικά για τη διατήρηση της αντοχής του ελληνικού τραπεζικού συστήματος στις συνθήκες της κρίσης. Ο ρυθμός πιστωτικής επέκτασης προς τον ιδιωτικό τομέα θα συνεχίσει να επιβραδύνεται στη διάρκεια του 2010 και θα κυμανθεί σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα μέχρι το τέλος του έτους.
Οι εξελίξεις στην ελληνική οικονομία αναπόφευκτα επηρέασαν και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Σε αντίθεση με ό,τι παρατηρήθηκε σε πολλές άλλες χώρες κατά τη διάρκεια της διεθνούς κρίσης, η σχέση μεταξύ οικονομίας και τραπεζών στην Ελλάδα είχε αντίθετη φορά. Ενώ κατά τη διάρκεια της κρίσης πολλά από τα προβλήματα των οικονομιών των περισσοτέρων χωρών είχαν τη ρίζα τους στον τραπεζικό τομέα, στην Ελλάδα ο εν λόγω τομέας στήριξε την ανάπτυξη της οικονομίας. Τώρα όμως υφίσταται αρνητικές επιδράσεις από αυτήν.
Η υποχώρηση της οικονομικής δραστηριότητας επιδείνωσε τη χρηματοοικονομική κατάσταση των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, επηρεάζοντας τη ζήτηση δανείων, ενώ η επίδραση της αβεβαιότητας και της ύφεσης στο ρυθμό ανόδου των καταθέσεων επηρέασε και την προσφορά. Χειροτέρευση εμφάνισε η ποιότητα του δανειακού χαρτοφυλακίου των τραπεζών, όπως αντανακλάται στη σημαντική άνοδο των δανείων σε καθυστέρηση και στο σχηματισμό αυξημένων προβλέψεων. Παράλληλα, η σημαντική επιβράδυνση της πιστωτικής επέκτασης προς τον ιδιωτικό τομέα είχε αρνητική επίπτωση και στα έσοδα των Τραπεζών. Ωστόσο, ο ετήσιος ρυθμός πιστωτικής επέκτασης παρέμεινε θετικός σε όλη τη διάρκεια του 2009, σε αντίθεση με ό,τι παρατηρήθηκε κατά μέσο όρο στη ζώνη του ευρώ, όπου υπήρξαν και περίοδοι με αρνητικό πρόσημο. Αυτό δείχνει ότι οι ελληνικές τράπεζες συνέχισαν και το 2009 να χρηματοδοτούν τον πραγματικό τομέα της ελληνικής οικονομίας.
Δυσμενή επίπτωση στη ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών είχαν η μειούμενη πρόσβασή τους σε πηγές άντλησης ρευστότητας αλλά και η άνοδος του κόστους δανεισμού τους, εξελίξεις που αντανακλούν την επιφύλαξη των αγορών σχετικά με την εφικτή ταχύτητα αποκατάστασης των δημοσιονομικών προοπτικών και τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Παράγοντα που στήριξε τη ρευστότητα των τραπεζών αποτέλεσε η άπλετη και χαμηλού κόστους παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ. Βελτίωση, τόσο ποιοτική όσο και ποσοτική, εμφάνισε η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών το 2009.
Για το 2010 παραμένουν σημαντικές οι προκλήσεις για τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες θα έχουν υψηλότερες ανάγκες για κεφάλαια και ρευστότητα σε μια περίοδο για την οποία προβλέπεται περαιτέρω υποχώρηση της οικονομικής δραστηριότητας. Ήδη οι τράπεζες υιοθετούν αυστηρότερα κριτήρια χορήγησης νέων δανείων, ενώ εκτιμάται ότι θα αυξηθούν σημαντικά και οι προβλέψεις τους έναντι του πιστωτικού κινδύνου, λόγω της αναμενόμενης περαιτέρω ανόδου των επισφαλειών, οι οποίες συνήθως παρουσιάζουν χρονική υστέρηση σε σύγκριση με τον οικονομικό κύκλο. Καθοριστικοί παράγοντες της ρευστότητας θα είναι η εξέλιξη των καταθέσεων και η δυνατότητα των τραπεζών να διαφοροποιήσουν τις πηγές άντλησης ρευστότητας, εν όψει της προβλεπόμενης σταδιακής απόσυρσης των μέτρων “ενισχυμένης πιστωτικής στήριξης” από το Ευρωσύστημα. Στην Έκθεση εκτιμάται ότι ο ρυθμός πιστωτικής επέκτασης προς τον ιδιωτικό τομέα θα συνεχίσει να επιβραδύνεται στη διάρκεια του 2010 και θα κυμανθεί σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα μέχρι το τέλος του έτους, κυρίως λόγω της εξασθένησης της οικονομικής δραστηριότητας, αναφέρεται όμως ότι σημαντική αβεβαιότητα περιβάλλει αυτή την πρόβλεψη.
Σημαντικό ρόλο στη διευκόλυνση της πρόσβασης των τραπεζών στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων θα έχει και η αποκλιμάκωση του κόστους δανεισμού του Ελληνικού Δημοσίου. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η ικανότητα των ελληνικών τραπεζών να διατηρήσουν και στο μέλλον την αξιοσημείωτη αντοχή που επέδειξαν ακόμη και στις πιο δύσκολες φάσεις της παγκόσμιας κρίσης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αποκατάσταση και παγίωση της εμπιστοσύνης των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων, των αγορών και της διεθνούς κοινότητας στην οικονομική προοπτική της χώρας.
Για τους ανωτέρω λόγους, επιβάλλεται οι τράπεζες να διατηρούν σημαντικά περιθώρια κεφαλαίου, πάνω από τα ελάχιστα που καθορίζουν οι εποπτικοί κανόνες, να κάνουν συνετή χρήση των κερδών τους, να διαχειρίζονται με ευελιξία τις εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησής τους και να εκλογικεύουν το κόστος λειτουργίας τους.

Ε. Προβλέπεται περαιτέρω υποχώρηση της οικονομικής δραστηριότητας το 2010
Οι παράγοντες που οδηγούν σε πρόβλεψη για μείωση του ΑΕΠ της τάξεως του 2% και οι προϋποθέσεις για να υπάρξουν αλυσιδωτές ευνοϊκές επιδράσεις που θα αντισταθμίσουν τις άμεσες συσταλτικές επιδράσεις ορισμένων δημοσιονομικών μέτρων. Κρίσιμη σημασία έχει η έγκαιρη προώθηση και εφαρμογή μέτρων διαρθρωτικής πολιτικής.
Στην Έκθεση εκτιμάται ότι είναι ιδιαίτερα αυξημένες οι πιθανότητες μείωσης του ΑΕΠ της τάξεως του 2%, αν ληφθούν υπόψη τα εξής: (α) Η προς τα κάτω αναθεώρηση του ρυθμού μεταβολής του ΑΕΠ το 2009 σε -2,0% και ιδίως το γεγονός ότι ο ετήσιος ρυθμός ήταν -2,5% το τελευταίο τρίμηνο. (β) Η συνεχιζόμενη – τους τελευταίους μήνες του 2009 και τους πρώτους μήνες του 2010 -- δυσμενής εξέλιξη ορισμένων βασικών βραχυχρόνιων δεικτών δραστηριότητας και εμπιστοσύνης. (γ) Η λήψη των πρόσθετων περιοριστικών δημοσιονομικών μέτρων που ανακοινώθηκαν στις 2-9 Φεβρουαρίου και στις 3 Μαρτίου και κατ' αρχάς συνεπάγονται μείωση των εισοδημάτων, μείωση της δημόσιας επενδυτικής δαπάνης και επιβάρυνση του πληθωρισμού (επομένως και μεγαλύτερη μείωση των πραγματικών εισοδημάτων).
Πάντως, οποιαδήποτε σχετική πρόβλεψη χαρακτηρίζεται από μεγάλο βαθμό αβεβαιότητας. Σε κάθε περίπτωση, η τελική επίδραση του συνόλου των μέτρων δημοσιονομικής πολιτικής που έχουν ανακοινωθεί θα εξαρτηθεί:
● από την αποτελεσματικότητα και την ταχύτητα της εφαρμογής τους,
● από τη σχετική ισορροπία μεταξύ των συσταλτικών και των επεκτατικών επιδράσεων κάθε μέτρου και της δέσμης των μέτρων συνολικά. Π.χ. η αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ επιβαρύνει τον πληθωρισμό, ενώ τα μέτρα περιοριστικής εισοδηματικής πολιτικής από τη μια πλευρά μειώνουν τα εισοδήματα και τη ζήτηση, από την άλλη όμως συμβάλλουν στη μείωση όχι μόνο του δημόσιου ελλείμματος αλλά και του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος – εξέλιξη που μπορεί να οδηγήσει σε συγκράτηση του πληθωρισμού και αύξηση της ανταγωνιστικότητας και να ενθαρρύνει τις επενδύσεις.
● από την έγκαιρη προώθηση και εφαρμογή άλλων, μη δημοσιονομικών, μέτρων διαρθρωτικής πολιτικής, κατά προτεραιότητα χαμηλού ή μηδενικού κόστους και γρήγορης απόδοσης, που αφορούν την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, την εξάλειψη εμποδίων στη λειτουργία των αγορών προϊόντων και εργασίας και την ταχεία αξιοποίηση των διαθέσιμων κοινοτικών πόρων του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς (ΕΣΠΑ) - Δ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης.
Κρίσιμη σημασία έχει αν, μετά την ανακοίνωση των πρόσφατων μέτρων, η υλοποίησή τους θα ενισχύσει την εμπιστοσύνη τόσο των διεθνών αγορών όσο και των εγχώριων οικονομικών φορέων (επιχειρήσεων, εργαζομένων, νοικοκυριών) στις δημοσιονομικές και τις αναπτυξιακές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Εάν αυτό επιτευχθεί, μπορεί να οδηγήσει σε μείωση του κόστους δανεισμού του Ελληνικού Δημοσίου και στη συνέχεια να υπάρξουν αλυσιδωτές ευνοϊκές επιδράσεις στο κόστος δανεισμού των ελληνικών τραπεζών και τελικά των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Με τη σειρά τους, αυτές οι ευνοϊκές επιδράσεις είναι δυνατόν να αντισταθμίσουν –- τουλάχιστον εν μέρει – τις άμεσες συσταλτικές επιδράσεις ορισμένων δημοσιονομικών μέτρων. Βεβαίως, η θετική επίδραση μέσω του "διαύλου" της τόνωσης της εμπιστοσύνης και της μείωσης του κόστους δανεισμού πρέπει το συντομότερο δυνατόν να ενισχυθεί και να στηριχθεί από διαρθρωτικά μέτρα όπως αυτά που προαναφέρθηκαν.

ΣΤ. Εξέλιξη του πληθωρισμού, των αποδοχών, του κόστους εργασίας και των περιθωρίων κέρδους
Ο πληθωρισμός θα αυξηθεί, αλλά μπορεί να διαμορφωθεί γύρω στο 3%, εφόσον μέρος της αύξησης της έμμεσης φορολογίας δεν μετακυλιστεί στις τιμές. Η μείωση των αποδοχών οδηγεί σε επιβράδυνση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, η οποία θα είναι μάλλον περιορισμένη στον επιχειρηματικό τομέα. Οι γενικότερες συνθήκες υποδηλώνουν ότι θα συνεχιστεί η συμπίεση των περιθωρίων κέρδους των επιχειρήσεων.
Σύμφωνα με την Έκθεση, αν ληφθούν υπόψη και τα μέτρα πολιτικής που ανακοινώθηκαν πρόσφατα, το καθαρό "ισοζύγιο" των παραγόντων που ωθούν αφενός προς επιτάχυνση και αφετέρου προς επιβράδυνση του πληθωρισμού συνεπάγεται ότι ο μέσος ετήσιος πληθωρισμός βάσει του Εναρμονισμένου Δείκτη Τιμών Καταναλωτή (ΕνΔΤΚ) ενδέχεται να διαμορφωθεί γύρω στο 3% το 2010. Ο πυρήνας του πληθωρισμού επίσης θα αυξηθεί και ενδέχεται να διαμορφωθεί γύρω στο 2,5%.
-- Προς επιβράδυνση του πληθωρισμού ωθούν η αναμενόμενη περαιτέρω υποχώρηση της εγχώριας ζήτησης κατά το τρέχον έτος, η αναμενόμενη επιβράδυνση του ρυθμού ανόδου του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος και η περαιτέρω συμπίεση των περιθωρίων κέρδους.
-- Προς επιτάχυνση του πληθωρισμού ωθούν αφενός η προβλεπόμενη εξέλιξη των τιμών του πετρελαίου και των άλλων βασικών εμπορευμάτων στην παγκόσμια αγορά σε συνδυασμό με την υποχώρηση του ευρώ έναντι των κυριοτέρων άλλων νομισμάτων, και αφετέρου οι αυξήσεις της έμμεσης φορολογίας που αποφασίστηκαν το Φεβρουάριο και στις 3 Μαρτίου. Ωστόσο, ήδη υπάρχουν ενδείξεις ότι – κυρίως λόγω των δυσμενών συνθηκών της ζήτησης – ένα σημαντικό μέρος της αύξησης της έμμεσης φορολογίας θα απορροφηθεί από τις τιμές και δεν θα μετακυλιστεί στους καταναλωτές. Γι’ αυτό γίνεται η εκτίμηση ότι ο πληθωρισμός ενδέχεται να περιοριστεί στο 3%.
Επίσης, αν ληφθούν υπόψη (α) οι αποφάσεις για την πολιτική μισθών στο Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και (β) η "υπόθεση εργασίας" ότι οι συλλογικές διαπραγματεύσεις στον ιδιωτικό τομέα θα καταλήξουν σε αυξήσεις της τάξεως του 1% (οι οποίες, μαζί με τη "μεταφερόμενη επιβάρυνση" 1,7-1,9% από τις αυξήσεις που χορηγήθηκαν στη διάρκεια του 2009 συνεπάγονται μέση ετήσια αύξηση της τάξεως του 2,7-2,9%), μπορεί να υπολογιστεί ότι οι μέσες ακαθάριστες αποδοχές στο σύνολο της οικονομίας θα μειωθούν κατά 0,9% σε ονομαστικούς όρους, για πρώτη φορά την τελευταία 35ετία (ενώ το 2009 αυξήθηκαν κατά 5,0%). Σε πραγματικούς όρους οι μέσες ακαθάριστες αποδοχές θα μειωθούν κατά 3,8%. Η κατά κεφαλήν μισθολογική δαπάνη (που περιλαμβάνει τις εργοδοτικές εισφορές και τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων) εκτιμάται ότι θα παραμείνει στάσιμη (αύξηση 0,05%), έναντι αύξησης κατά 5,2% το 2009. Αν ταυτόχρονα γίνει η υπόθεση ότι το ΑΕΠ και η απασχόληση θα μειωθούν κατά 2% και 1,5% αντίστοιχα, η παραγωγικότητα θα μειωθεί περίπου κατά 0,5% (δηλαδή όσο και το 2009). Στην περίπτωση αυτή, το κόστος εργασίας στο σύνολο της οικονομίας θα επιβραδυνθεί, καθώς θα αυξηθεί κατά 0,5% περίπου (2009: 5,7%). Στον επιχειρηματικό τομέα όμως θα αυξηθεί κατά 3% περίπου (2009: 3,5%), δηλαδή η επιβράδυνση θα είναι περιορισμένη, κυρίως λόγω της "μεταφερόμενης επιβάρυνσης" από τις αυξήσεις του 2009.
Τέλος, τα περιθώρια κέρδους των επιχειρήσεων θα συνεχίσουν να συμπιέζονται από την εξασθένηση της ζήτησης, αλλά εφέτος θα προστεθεί και η άνοδος του κόστους των εισαγόμενων πρώτων υλών.
* * *
Εκτός από την ανάλυση των εξελίξεων και των προοπτικών της οικονομίας, η Έκθεση εξετάζει σε περισσότερο βάθος και τρία "Ειδικά Θέματα", που κρίνονται ιδιαίτερα σημαντικά στην παρούσα συγκυρία:
● Πρώτον, ορισμένα ζητήματα δημοσιονομικής προσαρμογής: (α) το μέγεθος του δημόσιου τομέα, (β) τη διάρθρωση των δαπανών και των εσόδων του δημόσιου τομέα, (γ) την εξέλιξη των μισθολογικών δαπανών του Δημοσίου την περίοδο 2001-2009 σε σύγκριση με την εξέλιξη άλλων συναφών μεγεθών και την πιθανή διαμόρφωσή τους το 2010, (δ) τη διαδικασία κατάρτισης του προϋπολογισμού, τους αριθμητικούς δημοσιονομικούς κανόνες και τους ανεξάρτητους φορείς παρακολούθησης και αξιολόγησης της δημοσιονομικής κατάστασης.
● Δεύτερον, τα δεδομένα και τις πολιτικές για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και τις πηγές ανάπτυξής της στο μέλλον: (α) το δυνητικό ρυθμό ανάπτυξης και τους παράγοντες που τον διαμορφώνουν, (β) τους δείκτες ανταγωνιστικότητας κόστους-τιμών και τις ενδείξεις για τη διαρθρωτική ανταγωνιστικότητα, (γ) τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στις αγορές προϊόντων και εργασίας και στους θεσμούς ως πηγή ανάπτυξης, (δ) την εξέλιξη και τις επιδράσεις των μεταβιβάσεων από την ΕΕ, (ε) τη συμβολή του τουρισμού και της εμπορικής ναυτιλίας στην ανάπτυξη, (στ), τις δυνατότητες "πράσινης ανάπτυξης" και τις πρόσφατες εξελίξεις στον τομέα της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής.
● Τρίτον, ορισμένα ζητήματα προσαρμογής της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας οικονομίας: (α) τις "στρατηγικές εξόδου" στην Ευρώπη και διεθνώς και τη μεσομακροπρόθεσμη στρατηγική της ΕΕ για το 2020, (β) την παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση και τις κρίσεις ρευστότητας στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Τέλος, στην Έκθεση περιλαμβάνεται Παράρτημα για τις εξελίξεις και τις προοπτικές της αγοράς κατοικιών, το οποίο στηρίζεται σε δείκτες που καταρτίζει και έρευνες που διεξάγει η Τράπεζα της Ελλάδος.

Οι διεθνείς νομισματικοί σεισμοί και το ελληνικό οικονομικό τσουνάμι

Δεν πρόκειται να διαφωνήσω πως η ελληνική οικονομία έχει προβλήματα, ούτε και να αμφισβητήσω το μέγεθος και το βάθος αυτών. Ίσως, όμως, είναι καλό να αναρωτηθεί κανείς, γιατί αυτά τα προβλήματα δεν είχαν δημιουργήσει πρόβλημα όλα τα προηγούμενα χρόνια και γιατί φαντάζουν τόσο ανυπέρβλητα σήμερα. Η βασικότερη αιτία δεν είναι αμιγώς οικονομική αλλά πατά με το ένα πόδι στην πραγματική και με το άλλο στη χρηματιστηριακή / χρηματοπιστωτική οικονομία.

Η παγκόσμια οικονομία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το δανεισμό και ο τελευταίος επιτυγχάνεται μέσα από την ‘αγορά δανείων’, με την έκδοση κρατικών ομολόγων. Τα ομόλογα αποτελούν μία ‘ομολογία’ του κράτους ότι χρωστά χρήματα και ότι δεσμεύεται να πληρώνει τους τόκους και τις δόσεις του μέχρι την εξόφληση του συνολικού ποσού του δανείου.

Όμως η αγορά ομολόγων (δανείων) είναι χρηματιστηριακή και τα επιτόκια δανεισμού ανεβοκατεβαίνουν όπως οι χρηματιστηριακοί δείκτες. Έτσι, προκειμένου ένα κράτος να προγραμματίσει τον κρατικό του προϋπολογισμό πρέπει να προβλέψει το επιτόκιο με το οποίο θα μπορέσει να δανειστεί. Όσο το επιτόκιο παραμένει εντός του εύρους της πρόβλεψης, το κράτος δεν πρέπει να έχει κανένα πρόβλημα να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες του. Αν, ωστόσο, για τον οποιοδήποτε λόγο, το επιτόκιο του δανεισμού αυξηθεί πέρα από το προβλεπόμενο εύρος, το κράτος αρχίζει να έχει πρόβλημα χρηματοδότησης των αναγκών του, το οποίο μεγαλώνει ανάλογα με την αύξηση του κόστους δανεισμού.

Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωση της Ελλάδας με το επιτόκιο των 10ετών της ομολόγων να είναι, το Σεπτέμβριο του 2009, στο 4,5% και τον Απρίλιο του 2010, στο 7,40%, καταγράφοντας μία αύξηση της τάξης του 65% σε έξι μήνες και με το επιτόκιο του 5αετούς ομολόγου να αυξάνεται κατά 125% και του 2ετούς κατά 464% στο ίδιο διάστημα, κάνοντας δυσβάσταχτη έως απαγορευτική τη χρηματοδότηση των αναγκών της χώρας. Αυτό το χρηματοπιστωτικό σοκ προκάλεσε βαρύτατες οικονομικές συνέπειες για την Ελλάδα αλλά εξυπηρέτησε και ωφέλησε τόσο τις ΗΠΑ, όσο την Ευρώπη και την Ασία.

Οι ΗΠΑ, έχοντας καταφέρει να επιστρέψουν σε θετική ανάπτυξη του ΑΕΠ τους, πληθωρίζοντας την οικονομία τους μέσω ενός ασύλληπτου σε μέγεθος δανεισμού και χρησιμοποιώντας ως μοχλό τη χρηματιστηριακή ανάπτυξη, χρειάζονταν μία ενίσχυση του δολαρίου, προκειμένου να περιορίσουν τις επερχόμενες πληθωριστικές πιέσεις και να έχουν περιθώρια να ξεκινήσουν έναν δεύτερο γύρο πτώσης του δολαρίου, σε περίπτωση που αυτό χρειαστεί στο μέλλον.

Στην Ασία, η εκρηκτική ανάπτυξη της Κίνας, η οποία στο α’ τρίμηνο του 2010 είδε το ΑΕΠ της να αυξάνεται κατά 11,9% σε ετήσια βάση (ρεκόρ τριετίας), οδήγησε στην ανάπτυξη και των περιφερειακών οικονομιών, της Σιγκαπούρης, της Μαλαισίας, της Ταϊβάν κλπ με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν από υπερθέρμανση των οικονομιών τους και αύξηση του πληθωρισμού και έτσι να έχουν ανάγκη από την ανατίμηση των νομισμάτων τους. Καθώς το κινεζικό γουάν είναι συνδεδεμένο στο δολάριο και καθώς τα υπόλοιπα περιφερειακά ασιατικά νομίσματα επηρεάζονται καταλυτικά από το γουάν, ο μόνος τρόπος για να ανατιμηθούν ήταν μέσα από τη χρηματιστηριακή ανατίμηση του δολαρίου. Έτσι, ΗΠΑ και Ασία χρειάζονταν μία αύξηση του δολαρίου, το οποίο βρισκόταν, από το Μάρτιο του 2009 και μετά, σε ελεύθερη πτώση.

Προκειμένου να επιτευχθεί η αντιστροφή της πτωτικής τάση του δολαρίου επισπεύτηκαν μία σειρά από τα ‘εκτελεστικά όργανα’ του έξυπνου χρήματος, δηλαδή οργανωμένα κεφάλαια τα οποία έχουν εξειδίκευση στις χρηματιστηριακές ‘επιθέσεις’ εναντίον νομισμάτων, με επικεφαλής αυτών τον Σόρος, ο οποίος έχει γράψει χρηματιστηριακή ιστορία με τις επιθέσεις του εναντίον την αγγλικής λίρας, την οποία και διέλυσε το 1992 αλλά και τις επιθέσεις του στα νομίσματα των ‘ασιατικών τίγρεων’ που προκάλεσαν την κρίση του 1997.

Από την άλλη πλευρά, η Ευρώπη, ζητούσε μία πτώση του ευρώ όπως ο διψασμένος αναζητεί μία όαση στη μέση της ερήμου και το τελευταίο πράγμα που σκόπευε να κάνει ήταν να υπερασπιστεί το νόμισμα της. Έτσι, η άνοδος του δολαρίου πέρασε μέσα από την πτώση του ευρώ και αυτή ενορχηστρώθηκε με βασικό όργανο της ορχήστρας την Ελλάδα, η χρηματιστηριακή επίθεση εναντίον της οποίας οδήγησε στην απογείωση του κόστους δανεισμού της, στην ολοένα και με μεγαλύτερη δυσκολία χρηματοδότηση των αναγκών της, στη μεγέθυνση των οικονομικών της προβλημάτων, στο διασυρμό της μέσω των διεθνών ΜΜΕ που συνεργάζονται με το έξυπνο χρήμα και τελικά στο δρόμο για το ΔΝΤ.

Θα μπορούσε στη θέση της Ελλάδας να ήταν η Πορτογαλία, η Ισπανία ή η Ιταλία αλλά δυστυχώς η χώρα μας έγινε η νο1 υποψήφια για το ρόλο του ‘κακού παιδιού’ της ευρωπαϊκής οικονομίας εξαιτίας μίας σειράς, όχι ιδιαίτερα επιτυχημένων χειρισμών της. Έτσι, εν μέσω των διεθνών νομισματικών σεισμών και της προσπάθειας των μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, η Ελλάδα οδηγήθηκε σε ένα οικονομικό τσουνάμι και μετρά, ήδη, της απώλειες της, την ώρα που οι υπόλοιποι μετρούν τα κέρδη τους.

'Περίεργα’ στοιχεία για την ελληνική κρίση αποκαλύπτουν εκθέσεις του ΔΝΤ (μέρος 1ο)
Σύμφωνα με το άρθρο IV του συμφωνητικού του ΔΝΤ με τις χώρες μέλη, τουλάχιστον μία φορά το χρόνο συντάσσεται από διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ μία έκθεση συμπερασμάτων για την πορεία έκαστης χώρας η οποία και της κοινοποιείται, αφού πρώτα έχει πραγματοποιηθεί επίσκεψη σε αυτήν από μία ομάδα του ΔΝΤ, η οποία συλλέγει οικονομικά, λογιστικά και στατιστικά στοιχεία και συζητά με τους ιθύνοντες για τις οικονομικές εξελίξεις και την οικονομική τους πολιτική. Αντίστοιχες εκθέσεις καταρτίζονται και από την ΕΕ για τις χώρες μέλη της.

Με την Ελλάδα να διασύρετε διεθνώς τους τελευταίους μήνες εξαιτίας της οικονομικής της κατάστασης, να ‘τιμωρείται’ με δραματική αύξηση του κόστους δανεισμού της, να 'διαφημίζεται’ ως η 4η πιθανότερη χώρα προς πτώχευση στον κόσμο και να εξωθείται προς έναν μηχανισμό στήριξης ‘Φρανκεστάιν’, δημιούργημα της Γερμανίας και του ΔΝΤ, είναι ενδιαφέρον να δούμε τί κρύβεται στα συμπεράσματα παλαιότερων εκθέσεων του ΔΝΤ (και της ΕΕ) για την Ελλάδα, τόσο στην δεκαετία του ‘90 όσο και του 2000 και να τα συγκρίνουμε με τα τρέχοντα, για να διαπιστώσουμε αν, πράγματι, η σημερινή οικονομική κατάσταση είναι τόσο τραγική όσο περιγράφεται, αν, όντως, αποκλίνει αρνητικά σε μεγάλο βαθμό από αυτήν προηγούμενων ετών και δεκαετιών, αν αποτέλεσε μία δυσάρεστη έκπληξη για την ΕΕ, το ΔΝΤ και τις αγορές, αν χειροτέρεψε έναντι των υπόλοιπων χωρών εντός και εκτός Ευρώπης και τελικά αν η στροφή προς το ΔΝΤ ήταν αναπόφευκτη εξαιτίας της οικονομικής πραγματικότητας ή αν συνέβη και συμβαίνει κάτι διαφορετικό το οποίο αξίζει να αποκαλυφθεί και να εξεταστεί.

Σύγκριση του έτους κρίσης, 2010, με τις δεκαετίες ανάπτυξης του ‘90 και 2000

Σήμερα, στην περίοδο της ‘ελληνικής κρίσης’, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ υπολογίζεται στο 110% - 114%, το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 12,7%, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών στο 8,8%, τα επιτόκια δανεισμού (βραχυπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου) κατά μέσο όρο στο 7%, η ανεργία στο 10,6%, η ανάπτυξη του ΑΕΠ στο –1% με –2% και ο πληθωρισμός στο 3,9%.

Σύγκριση με τη δεκαετία του ‘90 (προ ευρώ)

Σύμφωνα με τις εκθέσεις του ΔΝΤ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘90, το ελληνικό χρέος κυμάνθηκε, κατά μέσο όρο, στο 110% του ΑΕΠ, το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 6%, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών στο –13,5%, τα επιτόκια δανεισμού, περίπου, στο 13%, η ανεργία στο 10%, η ανάπτυξη του ΑΕΠ στο 2,5% και ο πληθωρισμός πάνω από 7%.

Έτσι, όσον αφορά στο χρέος και στην ανεργία η οικονομική κατάσταση, σήμερα, είναι ίδια με αυτήν σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘90, όσον αφορά στα επιτόκια δανεισμού και στον πληθωρισμό είναι μακράν καλύτερη, όσον αφορά στο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών καλύτερη, ενώ είναι 2 φορές χειρότερη όσον αφορά στο δημοσιονομικό έλλειμμα και σαφώς χειρότερη ως προς την ανάπτυξη του ΑΕΠ αφού σήμερα είναι αρνητική.

Σύγκριση με τη δεκαετία του ‘00 (μετά ευρώ)

Στη δεκαετία του 2000, το χρέος κυμάνθηκε στο 105% του ΑΕΠ, το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 5%, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών στο 11%, τα επιτόκια δανεισμού στο 5,5%, η ανεργία στο 10%, η ανάπτυξη του ΑΕΠ στο 3,5% –4% και ο πληθωρισμός στο 3,5% – 4%.

Έτσι, όσον αφορά στο χρέος και στην ανεργία η οικονομική κατάσταση, σήμερα, είναι ίδια και με αυτήν σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘00, το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι 150% μεγαλύτερο, τα επιτόκια δανεισμού είναι κατά 30% υψηλότερα, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών είναι μικρότερο, η ανάπτυξη του ΑΕΠ και πάλι μικρότερη, αφού στο 2010 είναι αρνητική, ενώ ο πληθωρισμός κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα.

Είναι το χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα οι αιτίες της ελληνικής κρίσης;

Από την παραπάνω σύγκριση είναι προφανές, πως η σημερινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας δεν είναι χειρότερη από αυτή των προηγούμενων 10 και 20 ετών ως προς το χρέος, την ανεργία, τον πληθωρισμό και το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών. Όσον αφορά στο επιτόκιο δανεισμού η Ελλάδα δανείστηκε, σε όλη τη δεκαετία του ‘90, με κόστος 85% μεγαλύτερο από το τρέχον και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000 με κόστος 30% χαμηλότερο από το τρέχον, με το μέσο κόστος δανεισμού και στις δύο δεκαετίες στο 9,25%, δηλαδή αρκετά υψηλότερο από τη τρέχον. Επομένως η μόνη διαφορά του σήμερα με το χθες έγκειται στο δημοσιονομικό έλλειμμα και το ρυθμό ανάπτυξης.

Ξεκινώντας από το δεύτερο, σύμφωνα με έκθεση του ΔΝΤ για την παγκόσμια οικονομία, που δημοσιεύτηκε στις 26 Ιανουαρίου του 2010, η καταγραφή αρνητικών ρυθμών ανάπτυξης αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο, με το μέσο ρυθμό ανάπτυξης των αναπτυγμένων οικονομιών (στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα) να έχει βουλιάξει στο –8.2% στα μέσα του 2008 και με την ανάρρωση να καταγράφεται μόνο μεταξύ των μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου, όπως των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Βρετανίας κλπ.

Όσον αφορά στο πρώτο, το δημοσιονομικό έλλειμμα, σύμφωνα με το ΔΝΤ, αυτό αυξήθηκε δραματικά διεθνώς και αναμένεται να αυξηθεί ακόμη περισσότερο, ιδιαίτερα στις χώρες που κατάφεραν να περάσουν από αρνητική σε θετική ανάπτυξη του ΑΕΠ, καθώς προσπαθούν να βοηθήσουν τις οικονομίες τους να σταθεροποιηθούν πριν λάβουν μέτρα για τη μείωση του ελλείμματος, πολιτική που το ΔΝΤ ‘χαιρετίζει’ και ‘υποστηρίζει’.

Συγκεκριμένα, στην έκθεση του ΔΝΤ για τη Γερμανική οικονομία, η οποία δημοσιεύτηκε στις 30 Μαρτίου του 2010, διαβάζουμε τα εξής: ‘Η (γερμανική) κυβέρνηση αύξησε τις δημόσιες δαπάνες, προχώρησε σε μείωση της φορολογίας και χρηματοδότησε νέες θέσεις εργασίας με αποτέλεσμα να δώσει ώθηση στην καταναλωτική ζήτηση στο 2009 αλλά επίσης αύξησε και το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 3,25% από 0,2% τον προηγούμενο χρόνο, με στόχο να αυξηθεί περαιτέρω στο 5,7% του ΑΕΠ το 2010, δηλαδή σχεδόν στο διπλάσιο από το όριο της συμφωνίας σταθερότητας της ΕΕ. Οι διοικητές του ΔΝΤ χαιρετούν τη στρατηγική της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία συνδυάζει τη βραχυπρόθεσμη στήριξη της οικονομίας με τη δέσμευση για την λήψη μέτρων για τη μείωση του ελλείμματος στο μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.
Επίσης, (οι διοικητές του ΔΝΤ) υποστηρίζουν τη συνέχιση της πολιτικής τόνωσης της οικονομίας καθώς η ανάρρωση παραμένει εύθραυστη και βλέπουν την ανάγκη για την αρχή λήψης δημοσιονομικών μέτρων όταν πια η ανάρρωση γίνει αυτόνομη και δε χρειάζεται τη στήριξη της κυβέρνησης, κάτι που προβλέπεται να συμβεί στο 2011. Στο μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, οι διοικητές του ΔΝΤ θεωρούν πως το να καταφέρει η Γερμανία να πετύχει τους δημοσιονομικούς στόχους της Ευρώπης θα τη βοηθήσει να προετοιμαστεί για τις προκλήσεις που πηγάζουν από τον υψηλό μέσο όρο ηλικίας του πληθυσμού της αλλά και θα ενισχύσουν την δημοσιονομική πολιτική σε ολόκληρη την ευρωζώνη.”

Έτσι, με τη Γερμανία να αυξάνει το δημοσιονομικό της έλλειμμα κατά 2,750% προκειμένου να στηρίξει την οικονομία της και να τη βοηθήσει να περάσει από αρνητική σε θετική ανάπτυξη, προγραμματίζοντας τη λήψη μέτρων μείωσης του αφού πρώτα η οικονομία της σταθεροποιηθεί και με το ΔΝΤ να επικροτεί και να στηρίζει ξεκάθαρα αυτήν την πολιτική, φαίνεται, τουλάχιστον, παράξενο, ότι Γερμανία, ΔΝΤ και αγορές ‘μαστιγώνουν’ την Ελλάδα για την αύξηση του δημοσιονομικού της ελλείμματος εν καιρώ κρίσης και της επιβάλλουν μία εκ διαμέτρου αντίθετη πολιτική με αυτήν που ακολουθούν οι Γερμανοί, Αμερικανοί, Βρετανοί, Γάλλοι κλπ, υπονομεύοντας την ελληνική οικονομία και βάζοντας την σε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο δρόμο περαιτέρω μείωσης της ανάπτυξης και αύξησης της ανεργίας, με στόχο την άμεση μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, στη χειρότερη χρονική στιγμή.