Η χρεοκοπία μιας χώρας δεν αντανακλά μόνο και δεν περιορίζεται στο οικονομικό επίπεδο. Διαχέεται στο κοινωνικό και πολιτικό. Θα πρέπει λοιπόν να παρατηρήσουμε με ιδιαίτερη προσοχή και επιμέλεια τις τρέχουσες εξελίξεις αν πραγματικά θέλουμε να κατανοήσουμε τι (μας) συμβαίνει, τι (οι αγορές) μας επιφυλάσσουν και τι περιθώρια αντίστασης έχουμε.
Αυτό που γίνεται αντιληπτό χωρίς προσπάθεια είναι η χρεοκοπία. Αρκεί η εικόνα του πρωθυπουργού της χώρας και οι δηλώσεις του μετά τις συναντήσεις του με τους ισχυρούς (Μέρκελ, Σαρκοζί, Ομπάμα) για να κατανοήσει κανείς τη θέση μας: Ψάχνουμε απεγνωσμένα για δανεικά για να ξεπληρώσουμε παλαιότερα χρέη… Οποιος δεν είναι αφελής αντιλαμβάνεται ότι η προσπάθεια εξεύρεσης νέων (και με «νορμάλ» επιτόκιο) δανείων, συνοδεύεται και από ένα παζάρι που γίνεται κάτω από το τραπέζι των επίσημων συζητήσεων και συνομιλιών: Πότε στην παγκόσμια πολιτική- διπλωματική ιστορία δεν «έσωσε» κανείς, κανέναν, χωρίς αντάλλαγμα…
Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να δει κανείς το αντάλλαγμα που ζητούν οι επίδοξοι σωτήρες μας. Σαν κοινοί τοκογλύφοι ζητούν ενέχυρα. Για την ακρίβεια ζητούν ό,τι έχει απομείνει από τον πλούτο της .......χώρας και τις υποδομές της: Λιμάνια, δρόμοι, αεροδρόμια, σιδηρόδρομοι, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, βρίσκονται ήδη στο πιάτο των δανειστών μας. Ζητούν επίσης να διασφαλίσουν την υποταγή της ελληνικής κοινωνίας. Εξ ου και η επιμονή τους σε πολιτικές, που σπείρουν φόβο και υποταγή και ανασφάλεια, μέσω άγριας λιτότητας και υπονόμευσης εργασιακών και ασφαλιστικών κατακτήσεων. Όλα αυτά οι πιστωτές μας τα έχουν εξασφαλίσει από την κυβέρνησή μας. Το μόνο ζήτημα που βρίσκεται αυτή τη στιγμή προς διαπραγμάτευση είναι ο τρόπος με τον οποίο οι πιστωτές θα μοιράσουν μεταξύ τους τα ελληνικά ιμάτια. Ο τρόπος και τα μερίδια της διανομής έχουν μεγάλη σημασία καθώς θα καθορίσουν τη σφαίρα επιρροής στην οποία θα τοποθετηθεί η χώρα. Θα εδραιωθεί η ευρωπαϊκή (γερμανική) ηγεμονία; Θα επιστρέψει δριμύτερη η αμερικανική ισχύς;
Οι όροι που διεξάγεται το παζάρι για τη «διάσωση» της χώρας, περιγράφουν, μαζί με την οικονομική και την πολιτική της χρεοκοπία. Για την ακρίβεια περιγράφουν την χρεοκοπία του υφιστάμενου μεταπολιτευτικού πολιτικού προσωπικού. Καθώς οι πολιτικές επιλογές κρίνονται από τα αποτελέσματά τους, θα γίνει σύντομα σαφές ότι η χώρα χρεοκόπησε εξ αιτίας αυτών που την κυβέρνησαν και των «στρατηγικών» που ακολούθησαν. Δεν είναι μακριά ο χρόνος κατά τον οποίο όλοι αυτοί που κυριάρχησαν στο πολιτικό στερέωμα της χώρας θα περάσουν στο περιθώριο.
Τι θα εμφανιστεί ικανό να καλύψει το κενό πολιτικής αξιοπιστίας και οράματος που αντιμετωπίζει η χώρα, εξαρτάται από το βαθμό της διάβρωσης της ελληνικής κοινωνίας. Πρόκειται για μια κοινωνία οικονομικά, ηθικά (πολιτικά) και πολιτισμικά χρεοκοπημένη; Διατηρεί ιστορικά αποθέματα προκειμένου να ανεφοδιάσει τις δυνάμεις της και να ορθοποδήσει; Είναι σε θέση να αναδείξει ηγεσίες ανάλογες των περιστάσεων και των απαιτήσεών της για ουσιαστική κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία;
…καθώς η ιστορία πάντοτε γράφεται από τους νικητές, οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα θα εξαρτηθούν από το αποτέλεσμα της μάχης που ήδη έχει ξεκινήσει (και) εντός της χώρας, έστω κι αν πολλοί δεν το έχουν ακόμη καταλάβει.
Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010
Η Ελλάδα στη δύνη του ψεύδους και της παραπληροφόρησης
Ζούμε σε μια πρωτοφανή καταιγίδα ψεύδους και παραπληροφόρησης. Οι πολύχρωμοι πολιτικοί απατεώνες και οι ύαινες του θεάματος και της δήθεν «ενημέρωσης» (βαποράκια ελεεινής προπαγάνδας) μας βομβαρδίζουν ανελέητα με υστερικές «ιαχές» «πληροφορικής παραπληροφόρησης».
Τέτοιες μορφές παρανοϊκής πλύσης εγκεφάλου δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο.
Η μεγάλη απάτη αυτής της προπαγανδιστικής παράκρουσης συνίσταται σε τούτο: Αποκόβουν την Ελλάδα από το παγκόσμιο οικονομικό κύκλωμα, την ανεξαρτοποιούν, τη δαιμονοποιούν, τη «λιθοβολούν», και πάνω στο «πτώμα» της στήνουν ένα μακάβριο χορό πολιτικών σκυλοκαυγάδων, δημοσιογραφικών «συζητήσεων» και τρομοκρατικών σεναρίων.
ΟΛΟΙ μιλούν, σαν να είναι η Ελλάδα υπεύθυνη για την κατάντια της, σαν να αποτελεί την εστία της ......
διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, σαν να φταίει ο «τεμπέλης» λαός της, η «διαφθορά» και οι «ανίκανοι» πολιτικοί της…
ΟΛΟΙ οι απατεώνες ανάγουν σε «δαίμονα», σε «τρομοκρατικό τέρας» το εξωτερικό χρέος και τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Μιλούν σαν να είναι κάτι το «εξαιρετικό», το «τρομακτικό», το «ιδιαίτερο» του ελληνικού δράματος.
Αποκρύπτουν σκοπίμως και δολίως τούτο: ότι αυτό το «τέρας» δεν είναι ιδιαίτερο ελληνικό χαρακτηριστικό. Η Ελλάδα δεν είναι η εξαίρεση.
Τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τα χρέη αποτελούν τον καθολικό κανόνα του καπιταλιστικού κόσμου.
Όλες οι χώρες έχουν τα ίδια ή και μεγαλύτερα ελλείμματα και χρέη. Στην χειρότερη θέση από κάθε άλλη χώρα βρίσκεται η αμερικάνικη υπερδύναμη. Το δημοσιονομικό της έλλειμμα είναι αστρονομικό. Το 2009, το χρέος της αυξήθηκε κατά 1,6 τρισεκατομμύρια δολάρια ενώ το συνολικό τους χρέος ανέρχεται με τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς στα 11 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Τα ποικίλα φερέφωνα της εξουσίας, αφού αποκρύπτουν τον καθολικό χαρακτήρα του «τέρατος», επικαλύπτοντας έτσι την ουσία της γενικευμένης και αδιέξοδης καπιταλιστικής κρίσης, προχωρούν σε άλλα παραπλανητικά ψεύδη: ισχυρίζονται ότι τα ελληνικά ελλείμματα οφείλονται στην νοοτροπία του Έλληνα που είναι τεμπέλης, καλοπερασάκιας και ξοδεύει περισσότερα απ’ όσα παράγει, καθώς και στη διαφθορά ή ανικανότητα των κυβερνήσεων και του κράτους!
Με αυτό το δόλιο τέχνασμα της απόσπασης του «μορίου» Ελλάδα από τον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καπιταλιστικό οργανισμό και της «γκετοποίησης», ΔΙΑΣΠΑΤΑΙ και η πολιτική σκέψη και «συρρικνώνεται» στα στενά ελληνικά πλαίσια. Έτσι αθωώνεται το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και η Ε.Ε., καθώς και η δική τους σήψη και διαφθορά.
Γιατί αν τα ελλείμματα και τα χρέη στην Ελλάδα οφείλονται σε αυτά που μας λένε, τότε το ίδιο ισχύει για όλες τις χώρες του καπιταλιστικού κόσμου που έχουν τα ίδια και μεγαλύτερα ελλείμματα και χρέη.
Γιατί, λοιπόν, είναι μόνο η Ελλάδα «διεφθαρμένη», με «ανίκανους πολιτικούς» και έναν λαό «τεμπέλη» και δεν είναι και οι άλλες χώρες που έχουν τα ίδια ή πολύ μεγαλύτερα ελλείμματα και χρέη;
Με τέτοιες ηλιθιότητες μας βομβαρδίζουν!!!
Για να αποκρύψουν:
α). Τον παγκόσμιο και καθολικό χαρακτήρα της αδιέξοδης καπιταλιστικής κρίσης και σήψης, καθώς και τα πραγματικά τους αίτια.
Η ανάδειξη και ανάλυση αυτής της κρίσης και των αιτίων της οδηγεί απευθείας στην καταδίκη του καπιταλισμού, στην αναίρεση αυτού του καταστροφικού και εφιαλτικού συστήματος.
β). Τη ληστρική εκμετάλλευση που ασκούν οι υπερεθνικοί κολοσσοί και τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα (Ε.Ε., ΗΠΑ) σε βάρος των λαών και των αδύνατων καπιταλιστικών κρατών.
Να αποκρύψουν τα αδηφάγα χρηματοπιστωτικά κέντρα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού που κερδοσκοπούν κακουργηματικά εναντίον των χωρών και οδηγούν σε χρεοκοπία τα κράτη, ιδιαίτερα αυτά που αποτελούν τους «αδύνατους κρίκους» για να κερδοσκοπήσουν από την χρεοκοπία τους.
γ). Τους εφιαλτικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων εναντίον των εθνών. Η εθνική εξόντωση της Ελλάδας αποτελεί στρατηγική συνιστώσα του πλανητικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ…
Να, γιατί μας εξαπατούν με καταιγιστικές ηλιθιότητες.
Να γιατί καταπίνουν την παγκόσμια οικονομική κρίση και ανάγουν μια παρωνυχίδα της (Ελλάδα) σε κεντρικό ζήτημα, και τους ιμπεριαλιστές ληστές (Ευρώπη-ΗΠΑ) σε «προστάτες».
«Προστάτες»: οι κεντρικές «πηγές» της λεηλασίας των εθνικών κρατών και λαών, οι κεντρικές «πηγές» παραγωγής των συμφορών μας.
Όταν όμως, είσαι εξάρτημα, και επικυρώνεις με τις πράξεις σου ότι είσαι εξάρτημα όλων αυτών που σε έχουν απομυζήσει και σε οδηγούν σε χρεοκοπία για να κερδοσκοπήσουν, τότε καμία τύχη δεν σου επιφυλάσσει η ιστορία. Όταν αναγορεύεις ο ίδιος ως «προστάτες» αυτούς που αποτελούν το κεντρικό «άξονα» της παγκόσμιας κρίσης, τότε θα κερδοσκοπήσουν και από το πτώμα σου.
Ιδιαίτερα σήμερα που οι ισχυροί θέλουν να ξεπεράσουν την κρίση του συστήματός τους οδηγώντας τους λαούς σε χρεοκοπία και τα έθνη σε διάλυση.
Είναι η μόνη διέξοδος για τους ισχυρούς του χρήματος. Το διεθνές καπιταλιστικό κεφάλαιο δεν έχει άλλες διεξόδους παραγωγικής ανάπτυξης. Αντίθετα η ολοκληρωτική ηγεμονία και απληστία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου στρέφεται σε «τομείς» που υπόσχονται υπερκέρδη. Και αυτοί οι «τομείς» δεν είναι η παραγωγή αγαθών (η παραγωγή έχει πέσει σε μαρασμό χωρίς διέξοδο), αλλά η χρηματιστηριακή απομύζηση του πλούτου των εθνών και των λαών.
Να, γιατί μας στέλνουν σε Δ.Ν.Τ και παγκόσμιες τράπεζες για να «σωθούμε». Αυτοί όμως οι μηχανισμοί του χρήματος κερδοσκοπούν αγρίως μόνο με τη χρεοκοπία σου…
Σήμερα, όλα αυτά είναι ορατά σε κάθε άνθρωπο που έχει μάθει να σκέφτεται στοιχειωδώς και να μη χάνει το δάσος πίσω από το φύλλο.
Ορατοί και οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί των εθνικών μας συμφορών.
Κανένα περιθώριο παρερμηνείας δεν αφήνουν οι υμνολογίες της Κλίντον και οι γονυκλισίες του Γιωργάκη.
Τέτοιες μορφές παρανοϊκής πλύσης εγκεφάλου δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο.
Η μεγάλη απάτη αυτής της προπαγανδιστικής παράκρουσης συνίσταται σε τούτο: Αποκόβουν την Ελλάδα από το παγκόσμιο οικονομικό κύκλωμα, την ανεξαρτοποιούν, τη δαιμονοποιούν, τη «λιθοβολούν», και πάνω στο «πτώμα» της στήνουν ένα μακάβριο χορό πολιτικών σκυλοκαυγάδων, δημοσιογραφικών «συζητήσεων» και τρομοκρατικών σεναρίων.
ΟΛΟΙ μιλούν, σαν να είναι η Ελλάδα υπεύθυνη για την κατάντια της, σαν να αποτελεί την εστία της ......
διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, σαν να φταίει ο «τεμπέλης» λαός της, η «διαφθορά» και οι «ανίκανοι» πολιτικοί της…
ΟΛΟΙ οι απατεώνες ανάγουν σε «δαίμονα», σε «τρομοκρατικό τέρας» το εξωτερικό χρέος και τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Μιλούν σαν να είναι κάτι το «εξαιρετικό», το «τρομακτικό», το «ιδιαίτερο» του ελληνικού δράματος.
Αποκρύπτουν σκοπίμως και δολίως τούτο: ότι αυτό το «τέρας» δεν είναι ιδιαίτερο ελληνικό χαρακτηριστικό. Η Ελλάδα δεν είναι η εξαίρεση.
Τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τα χρέη αποτελούν τον καθολικό κανόνα του καπιταλιστικού κόσμου.
Όλες οι χώρες έχουν τα ίδια ή και μεγαλύτερα ελλείμματα και χρέη. Στην χειρότερη θέση από κάθε άλλη χώρα βρίσκεται η αμερικάνικη υπερδύναμη. Το δημοσιονομικό της έλλειμμα είναι αστρονομικό. Το 2009, το χρέος της αυξήθηκε κατά 1,6 τρισεκατομμύρια δολάρια ενώ το συνολικό τους χρέος ανέρχεται με τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς στα 11 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Τα ποικίλα φερέφωνα της εξουσίας, αφού αποκρύπτουν τον καθολικό χαρακτήρα του «τέρατος», επικαλύπτοντας έτσι την ουσία της γενικευμένης και αδιέξοδης καπιταλιστικής κρίσης, προχωρούν σε άλλα παραπλανητικά ψεύδη: ισχυρίζονται ότι τα ελληνικά ελλείμματα οφείλονται στην νοοτροπία του Έλληνα που είναι τεμπέλης, καλοπερασάκιας και ξοδεύει περισσότερα απ’ όσα παράγει, καθώς και στη διαφθορά ή ανικανότητα των κυβερνήσεων και του κράτους!
Με αυτό το δόλιο τέχνασμα της απόσπασης του «μορίου» Ελλάδα από τον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καπιταλιστικό οργανισμό και της «γκετοποίησης», ΔΙΑΣΠΑΤΑΙ και η πολιτική σκέψη και «συρρικνώνεται» στα στενά ελληνικά πλαίσια. Έτσι αθωώνεται το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και η Ε.Ε., καθώς και η δική τους σήψη και διαφθορά.
Γιατί αν τα ελλείμματα και τα χρέη στην Ελλάδα οφείλονται σε αυτά που μας λένε, τότε το ίδιο ισχύει για όλες τις χώρες του καπιταλιστικού κόσμου που έχουν τα ίδια και μεγαλύτερα ελλείμματα και χρέη.
Γιατί, λοιπόν, είναι μόνο η Ελλάδα «διεφθαρμένη», με «ανίκανους πολιτικούς» και έναν λαό «τεμπέλη» και δεν είναι και οι άλλες χώρες που έχουν τα ίδια ή πολύ μεγαλύτερα ελλείμματα και χρέη;
Με τέτοιες ηλιθιότητες μας βομβαρδίζουν!!!
Για να αποκρύψουν:
α). Τον παγκόσμιο και καθολικό χαρακτήρα της αδιέξοδης καπιταλιστικής κρίσης και σήψης, καθώς και τα πραγματικά τους αίτια.
Η ανάδειξη και ανάλυση αυτής της κρίσης και των αιτίων της οδηγεί απευθείας στην καταδίκη του καπιταλισμού, στην αναίρεση αυτού του καταστροφικού και εφιαλτικού συστήματος.
β). Τη ληστρική εκμετάλλευση που ασκούν οι υπερεθνικοί κολοσσοί και τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα (Ε.Ε., ΗΠΑ) σε βάρος των λαών και των αδύνατων καπιταλιστικών κρατών.
Να αποκρύψουν τα αδηφάγα χρηματοπιστωτικά κέντρα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού που κερδοσκοπούν κακουργηματικά εναντίον των χωρών και οδηγούν σε χρεοκοπία τα κράτη, ιδιαίτερα αυτά που αποτελούν τους «αδύνατους κρίκους» για να κερδοσκοπήσουν από την χρεοκοπία τους.
γ). Τους εφιαλτικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων εναντίον των εθνών. Η εθνική εξόντωση της Ελλάδας αποτελεί στρατηγική συνιστώσα του πλανητικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ…
Να, γιατί μας εξαπατούν με καταιγιστικές ηλιθιότητες.
Να γιατί καταπίνουν την παγκόσμια οικονομική κρίση και ανάγουν μια παρωνυχίδα της (Ελλάδα) σε κεντρικό ζήτημα, και τους ιμπεριαλιστές ληστές (Ευρώπη-ΗΠΑ) σε «προστάτες».
«Προστάτες»: οι κεντρικές «πηγές» της λεηλασίας των εθνικών κρατών και λαών, οι κεντρικές «πηγές» παραγωγής των συμφορών μας.
Όταν όμως, είσαι εξάρτημα, και επικυρώνεις με τις πράξεις σου ότι είσαι εξάρτημα όλων αυτών που σε έχουν απομυζήσει και σε οδηγούν σε χρεοκοπία για να κερδοσκοπήσουν, τότε καμία τύχη δεν σου επιφυλάσσει η ιστορία. Όταν αναγορεύεις ο ίδιος ως «προστάτες» αυτούς που αποτελούν το κεντρικό «άξονα» της παγκόσμιας κρίσης, τότε θα κερδοσκοπήσουν και από το πτώμα σου.
Ιδιαίτερα σήμερα που οι ισχυροί θέλουν να ξεπεράσουν την κρίση του συστήματός τους οδηγώντας τους λαούς σε χρεοκοπία και τα έθνη σε διάλυση.
Είναι η μόνη διέξοδος για τους ισχυρούς του χρήματος. Το διεθνές καπιταλιστικό κεφάλαιο δεν έχει άλλες διεξόδους παραγωγικής ανάπτυξης. Αντίθετα η ολοκληρωτική ηγεμονία και απληστία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου στρέφεται σε «τομείς» που υπόσχονται υπερκέρδη. Και αυτοί οι «τομείς» δεν είναι η παραγωγή αγαθών (η παραγωγή έχει πέσει σε μαρασμό χωρίς διέξοδο), αλλά η χρηματιστηριακή απομύζηση του πλούτου των εθνών και των λαών.
Να, γιατί μας στέλνουν σε Δ.Ν.Τ και παγκόσμιες τράπεζες για να «σωθούμε». Αυτοί όμως οι μηχανισμοί του χρήματος κερδοσκοπούν αγρίως μόνο με τη χρεοκοπία σου…
Σήμερα, όλα αυτά είναι ορατά σε κάθε άνθρωπο που έχει μάθει να σκέφτεται στοιχειωδώς και να μη χάνει το δάσος πίσω από το φύλλο.
Ορατοί και οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί των εθνικών μας συμφορών.
Κανένα περιθώριο παρερμηνείας δεν αφήνουν οι υμνολογίες της Κλίντον και οι γονυκλισίες του Γιωργάκη.
Αναμορφώστε το διεθνές νομισματικό σύστημα
Το ξέσπασμα της σημερινής κρίσης και η εξάπλωσή της στον κόσμο, μας θέτουν μπροστά σ ένα από παλιά υπάρχον, αλλά ακόμη αναπάντητο ερώτημα, τι είδους διεθνές αποθεματικό νόμισμα χρειαζόμαστε για τη διασφάλιση της παγκόσμιας οικονομικής σταθερότητας και τη διευκόλυνση της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης, που ήταν ένας απ τους λόγους της ίδρυσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ); Έγιναν διάφορες θεσμικές διευθετήσεις σε μια προσπάθεια να βρεθεί μια λύση, περιλαμβανομένων του κανόνα του αργύρου, του κανόνα του χρυσού, του κανόνα συναλλάγματος χρυσού και του συστήματος του Μπρέτον-Γούντς*. Το παραπάνω ζήτημα ωστόσο, όπως η τρέχουσα οικονομική κρίση αποδεικνύει, απέχει πολύ από το να έχει επιλυθεί και έχει γίνει ακόμη πιο σοβαρό λόγω της ενδογενούς αδυναμίας του σημερινού διεθνούς νομισματικού συστήματος.
Θεωρητικά, ένα ..........
διεθνές αποθεματικό νόμισμα, θάπρεπε πρώτα να στηρίζεται σ ένα μέτρο σύγκρισης και να κυκλοφορεί σύμφωνα μ ένα καθαρό σύνολο κανόνων, ώστε να διασφαλίζεται κανονική προσφορά. Δεύτερον, η προσφορά του θάπρεπε να είναι αρκετά ευέλικτη για να επιτρέπει χρονικές διευθετήσεις σύμφωνα με τις αλλαγές της ζήτησης. Τρίτον, παρόμοιες διευθετήσεις θάπρεπε να είναι αποσυνδεδεμένες από οικονομικές καταστάσεις και κυρίαρχα συμφέροντα ξεχωριστών χωρών. Η αποδοχή των βασισμένων στην πίστωση εθνικών νομισμάτων σαν κύρια διεθνή αποθεματικά νομίσματα, όπως είναι η περίπτωση του σημερινού συστήματος, είναι μια σπάνια ειδική περίπτωση στην ιστορία. Η κρίση πάλι απαιτεί δημιουργική αναμόρφωση του υπάρχοντος διεθνούς νομισματικού συστήματος προς ένα διεθνές αποθεματικό νόμισμα με μία σταθερή αξία, με έκδοση βασισμένη σε κανόνες και διαχειρίσιμη προσφορά, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται ο σκοπός της προστασίας της διεθνούς οικονομίας και της οικονομικής σταθερότητας.
Ι. Το ξέσπασμα της κρίσης και η διασπορά της σ ολόκληρο τον κόσμο αντανακλά τις ενδογενείς αδυναμίες και τους συστημικούς κινδύνους στο υπάρχον διεθνές νομισματικό σύστημα.
Οι χώρες έκδοσης αποθεματικών νομισμάτων σταθερά έρχονται αντιμέτωπες με το δίλημμα μεταξύ του να πετύχουν τους δικούς τους σκοπούς τοπικής νομισματικής πολιτικής και του ν ανταποκριθούν στις απαιτήσεις για αποθεματικά νομίσματα άλλων χωρών. Απ τη μια, οι νομισματικές αρχές δεν μπορούν απλώς να εστιάσουν στους τοπικούς σκοπούς χωρίς να φέρουν σε πέρας τις διεθνείς τους ευθύνες, απ την άλλη, δεν μπορούν να επιδιώξουν διαφορετικούς τοπικούς και διεθνείς στόχους συγχρόνως. Είτε αυτοί θ αποτύχουν ν ανταποκριθούν κατάλληλα στην απαίτηση μιας αναπτυσσόμενης παγκόσμιας οικονομίας για ρευστότητα, καθώς προσπαθούν να εκτονώσουν τον πληθωρισμό που τους πιέζει στη χώρα τους, ή δημιουργούν υπερβολική ρευστότητα στις παγκόσμιες αγορές μέσω υπερβολικής τόνωσης της τοπικής ζήτησης. Το δίλημμα Triffin, δηλ ότι οι χώρες έκδοσης αποθεματικών νομισμάτων δεν μπορούν να διατηρήσουν την αξία των αποθεματικών νομισμάτων ενώ παρέχουν ρευστότητα στον κόσμο, ακόμη διατηρεί την αξία του.
Όταν ένα εθνικό νόμισμα χρησιμοποιείται για την τιμολόγηση κύριων εμπορευμάτων και εμπορικών διευθετήσεων και υιοθετείται σαν αποθεματικό νόμισμα παγκόσμια, οι προσπάθειες των νομισματικών αρχών να εκδόσουν ένα τέτοιο νόμισμα για ν αντιμετωπίσουν τις οικονομικές του ανισορροπίες, διευθετώντας τις ισοτιμίες συναλλάγματος, θα γίνεται χωρίς αποτέλεσμα, καθώς το νόμισμά τους χρησιμοποιείται σαν μέτρο σύγκρισης για πολλά άλλα νομίσματα. Ενώ οφελείται από ένα ευρέως υιοθετημένο αποθεματικό νόμισμα, η παγκοσμιοποίηση επίσης υποφέρει από τα μειονεκτήματα ενός τέτοιου συστήματος.
Η συχνότητα και η αυξανόμενη ένταση των οικονομικών κρίσεων μετά την κατάρρευση του συστήματος του Μπρέτον-Γούντς, υποδεικνύει ότι τα μειονεκτήματα ενός τέτοιου συστήματος για τον κόσμο μπορεί να ξεπερνάνε τα πλεονεκτήματά του. Το κόστος γίνεται όλο και υψηλότερο, όχι μόνο για τους χρήστες, αλλά και για τους εκδότες των αποθεματικών νομισμάτων. Αν και οι κρίσεις μπορεί να μην είναι απαραίτητα ένα σκοπούμενο αποτέλεσμα των αρχών έκδοσης, είναι όμως ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα των θεσμικών μειονεκτημάτων.
ΙΙ. Ο επιθυμητός σκοπός της αναμόρφωσης του διεθνούς νομισματικού συστήματος, επομένως, είναι να δημιουργήσει ένα διεθνές αποθεματικό νόμισμα που θα είναι αποσυνδεδεμένο από ξεχωριστές χώρες και θα είναι ικανό να παραμείνει σταθερό για μεγάλο διάστημα, αφαιρώντας έτσι τα ενδογενή ελαττώματα που προκαλούνται απ τη χρήση βασισμένων σε πίστωση εθνικών νομισμάτων.
1. Αν και το υπέρ-κυρίαρχο αποθεματικό νόμισμα έχει από πολλού προταθεί, ακόμη δεν έχει επιτευχθεί καμιά ουσιαστική πρόοδος μέχρι σήμερα. Στη δεκαετία του 1940, ο Κέϊνς είχε ήδη προτείνει την υιοθέτηση μιας διεθνούς νομισματικής μονάδας που ονομάστηκε «Bancor»**, βασισμένης στην αξία 30 αντιπροσωπευτικών εμπορευμάτων. Δυστυχώς, η πρόταση δεν υιοθετήθηκε. Η κατάρρευση του συστήματος του Μπρέτον-Γούντς, που είχε βασιστεί στην προσέγγιση του Γουάϊτ, δείχνει ότι η κεϊνσιανή προσέγγιση μπορεί να ήταν περισσότερο διορατική. Το ΔΝΤ επίσης δημιούργησε το SDR*** το 1969, όταν για πρώτη φορά εμφανίστηκαν τα ελαττώματα του συστήματος του Μπρέτον-Γούντς, για να αμβλύνει τους ενδογενείς κινδύνους που τα κυρίαρχα αποθεματικά νομίσματα προκάλεσαν. Ακόμη, ο ρόλος του SDR δεν έχει ακόμα διευκρινιστεί πλήρως, λόγω περιορισμών στην κατανομή του και των σκοπών της χρήσης του. Ωστόσο, αυτό χρησιμεύει σαν το φως στο τούνελ για την αναμόρφωση του διεθνούς νομισματικού συστήματος.
2. Ένα υπέρ-κυρίαρχο αποθεματικό νόμισμα όχι μόνο περιορίζει τους ενδογενείς κινδύνους του βασισμένου σε πίστωση κυρίαρχου νομίσματος, αλλά επίσης καθιστά δυνατή τη διαχείριση της παγκόσμιας ρευστότητας. Ένα υπέρ-κυρίαρχο αποθεματικό νόμισμα που διαχειρίζεται από έναν παγκόσμιο θεσμό μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για τη δημιουργία και για τον έλεγχο της παγκόσμιας ρευστότητας. Και όταν το νόμισμα μιας χώρας δεν θα χρησιμοποιείται πλέον σαν το μέτρο σύγκρισης για το παγκόσμιο εμπόριο και σαν το μέτρο σύγκρισης για άλλα νομίσματα, η πολιτική ισοτιμίας συναλλάγματος της χώρας θα είναι περισσότερο αποδοτική στη διευθέτηση οικονομικών ανισορροπιών. Αυτό θα μειώσει σημαντικά τους κινδύνους μιας μελλοντικής κρίσης και θα ενισχύσει την ικανότητα διαχείρισης κρίσεων.
ΙΙΙ. Η αναμόρφωση θα πρέπει να κατευθύνεται από μια μακροπρόθεσμη προοπτική και ν αρχίσει με ειδικές απελευθερώσεις. Θα πρέπει να είναι μια προοδευτική διαδικασία που θ αποφέρει κέρδη για όλους.
Η επανίδρυση ενός νέου και ευρέως αποδεκτού αποθεματικού νομίσματος, με ένα σταθερής αποτίμησης μέτρο σύγκρισης, μπορεί να πάρει πολύ χρόνο. Η δημιουργία μιας διεθνούς νομισματικής μονάδας, βασισμένης στην κεϊνσιανή πρόταση, είναι μια τολμηρή πρωτοβουλία που απαιτεί εξαιρετική πολιτική ενόραση και κουράγιο. Βραχυπρόθεσμα, η διεθνής κοινότητα, ιδιαίτερα το ΔΝΤ, θάπρεπε τουλάχιστον ν αναγνωρίσει και ν αντιμετωπίσει τους κινδύνους που προκύπτουν από το υπάρχον σύστημα, διεξάγοντας κανονική παρακολούθηση και εκτίμηση και δημοσιεύοντας κατά καιρούς έγκαιρες προειδοποιήσεις.
Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στο να αποδοθεί ένας μεγαλύτερος ρόλος στο SDR. Το SDR έχει τα χαρακτηριστικά και την δυνατότητα να ενεργεί σαν ένα υπέρ-κυρίαρχο αποθεματικό νόμισμα. Επιπλέον, μια αύξηση στην κατανομή SDR θα βοηθούσε το Ταμείο ν αντιμετωπίσει τα προβλήματα των πόρων του και τις δυσκολίες στην ψήφο και στην αναμόρφωση της αντιπροσώπευσης. Επομένως, πρέπει να καταβληθούν προσπάθειες να προωθηθεί μια κατανομή SDR. Αυτό θα απαιτήσει πολιτική συνεργασία μεταξύ των χωρών μελών. Ειδικά, η Τέταρτη Τροποποίηση στα Άρθρα της Συμφωνίας και το σχετικό ψήφισμα σχετικά με την κατανομή του SDR που προτάθηκε το 1997 πρέπει να εγκριθεί όσο το δυνατόν νωρίτερα, έτσι ώστε τα μέλη που συνδέθηκαν με το Ταμείο μετά το 1981 να ωφεληθούν επίσης από το SDR. Σ αυτή τη βάση, θα πρέπει να μελετηθεί επιπλέον αύξηση κατανομής SDR.
Ο σκοπός της χρήσης του SDR θα πρέπει να είναι διευρυμένος, έτσι ώστε να ικανοποιήσει πλήρως τις απαιτήσεις των χωρών μελών για ένα αποθεματικό νόμισμα.
Δημιουργία ενός συστήματος διακανονισμού μεταξύ του SDR και των άλλων νομισμάτων. Επομένως το SDR, το οποίο τώρα χρησιμοποιείται μόνο μεταξύ κυβερνήσεων και διεθνών οργανισμών, θα μπορούσε να γίνει ένα ευρέως αποδεκτό μέσο πληρωμής στο διεθνές εμπόριο και τις οικονομικές συναλλαγές.
Ενεργή προώθηση της χρήσης του SDR στο διεθνές εμπόριο, στην τιμολόγηση εμπορευμάτων, στις επενδύσεις και στην επιχειρηματική λογιστική. Αυτό θα βοηθήσει στην ενίσχυση του ρόλου του SDR και θα μειώσει αποδοτικά τη διακύμανση των τιμών των στοιχείων ενεργητικού που είναι προσηλωμένα σε εθνικά νομίσματα και σχετικούς κινδύνους.
Δημιουργία οικονομικών στοιχείων ενεργητικού προσηλωμένων στο SDR για ν αυξηθεί η έλξη του. Η εισαγωγή εγγυήσεων προσηλωμένων στο SDR , η οποία έχει μελετηθεί απ το ΔΝΤ, θα είναι μια καλή αρχή.
Επιπλέον βελτίωση της αποτίμησης και της κατανομής του SDR. Το καλάθι των νομισμάτων που σχηματίζουν τη βάση για την εκτίμση του SDR πρέπει να επεκταθεί για να περιλάβει νομίσματα όλων των κύριων οικονομιών και το GDP πρέπει επίσης να περιληφθεί σαν ένα μέτρο στάθμισης. Η κατανομή του SDR πρέπει να μετατοπιστεί από ένα σύστημα καθαρά βασισμένο στον υπολογισμό σ ένα σύστημα που υποστηρίζεται από πραγματικά στοιχεία ενεργητικού, όπως ένα αποθεματικό κεφάλαιο, για να ενισχύσει επιπλέον την εμπιστοσύνη της αγοράς στην αξία του.
IV. Η ανάθεση τμήματος του αποθεματικού των χωρών μελών στην συγκεντροποιημένη διαχείριση του ΔΝΤ όχι μόνο θα ενισχύσει την ικανότητα της διεθνούς κοινότητας ν αντιμετωπίσει την κρίση και να διατηρήσει την σταθερότητα του διεθνούς νομισματικού και οικονομικού συστήματος, αλλά επίσης σημαντικά θα ενισχύσει και τον ρόλο του SDR.
Σε σύγκριση με την ξεχωριστή διαχείριση του αποθεματικού από ξεχωριστές χώρες, η συγκεντροποιημένη διαχείριση τμήματος του παγκόσμιου αποθεματικού από ένα αξιόπιστο διεθνή θεσμό με ένα λογικό αντάλλαγμα για να ενθαρρυνθεί η συμμετοχή, θα είναι περισσότερο αποδοτική στην αποτροπή της κερδοσκοπίας και στην σταθεροποίηση των οικονομικών αγορών. Οι συμμετέχουσες χώρες μπορούν επίσης να εξοικονομήσουν κάποιο αποθεματικό για εγχώρια ανάπτυξη και οικονομική πρόοδο. Με την καθολική συμμετοχή, την αποκλειστική εντολή της διατήρησης της νομισματικής και οικονομικής σταθερότητας και καθώς ένας διεθνής «επόπτης» των μακροοικονομικών πολιτικών των χωρών μελών του, το ΔΝΤ, εξοπλισμένο με την αρτιότητα γνώσεών του, είναι προικισμένο με ένα φυσικό πλεονέκτημα για να ενεργήσει σαν ο διαχειριστής των αποθεματικών των χωρών μελών του.
Η συγκεντροποιημένη διαχείριση των αποθεματικών των χωρών μελών του απ το Ταμείο θα είναι ένα αποτελεσματικό μέτρο για να προάγει έναν μεγάλο ρόλο του SDR σαν αποθεματικό νόμισμα. Για να επιτευχθεί αυτό, το ΔΝΤ μπορεί να θέσει σε λειτουργία ένα ανοιχτό ονομασίας SDR ταμείο βασισμένο στην πρακτική της αγοράς, που να επιτρέπει εισφορά και εξαγορά στα υπάρχοντα νομίσματα αποθεματικού από τους διάφορους επενδυτές όπως επιθυμούν. Αυτή η ρύθμιση όχι μόνο θα προάγει την ανάπτυξη των κεφαλαίων ονομασίας SDR, αλλά θα επιτρέψει επίσης εν μέρει την διαχείριση της ρευστότητας στη μορφή των υπαρχόντων νομισμάτων αποθεματικού. Μπορεί ακόμη να ιδρυθεί ένα ίδρυμα για την αύξηση της κατανομής SDR, ώστε βαθμιαία ν αντικατασταθούν τα υπάρχοντα νομίσματα αποθεματικού με το SDR.
* Σύστημα του Μπρέτον-Γούντς
ΟΠΟΥ ερείπια και αρχιτεκτονική. Κάθε φορά που το σύστημα καταρρέει, αρχίζει ξανά συζήτηση για την ανάγκη μιας νέας αρχιτεκτονικής που θα ανταποκρίνεται στην παγκοσμιοποιημένη οικονομική πραγματικότητα του 21ου αιώνα.
Ο βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν προβάλλει σήμερα ως νέος «Κέινς», προωθώντας την ιδέα ενός νέου Μπρέντον Γουντς, που θα θέσει τις βάσεις της νέας οικονομικής τάξης πραγμάτων.
Στο Μπρέτον Γουντς του Νιου Χαμσάιρ των ΗΠΑ τέθηκαν το 1944 οι βάσεις για τη μεταπολεμική οικονομική σταθερότητα, με τη δημιουργία του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας το 1945. Επηρεασμένοι από τις ιδέες του βρετανού οικονομολόγου Τζον Μέιναρτ Κέινς, που μετείχε στη διάσκεψη, για μεγαλύτερη παρέμβαση του κράτους στο οικονομικό γίγνεσθαι, μετά τις τρομακτικές επιπτώσεις που άφησε το κραχ του '29 και τα ερείπια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, οι τότε ηγέτες του κόσμου κατέληξαν στη δημιουργία ενός νομισματικού συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Το σύστημα
Τα βασικά χαρακτηριστικά του συστήματος του Μπρέτον Γουντς ήταν η υποχρέωση της κάθε χώρας να διατηρεί μία σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία για το νόμισμά της, με βάση το χρυσό και δυνατότητα διακύμανσης 1%, ορίζοντας σταθερή τη σχέση δολαρίου-χρυσού στα 35 δολάρια η ουγκιά. Σε περίπτωση ανισορροπιών, το ΔΝΤ θα μπορούσε προσωρινά να ενισχύει τη χώρα που αντιμετωπίζει πρόβλημα.
Ετσι, το Δ.Ν.Τ. εξελίχθηκε σε νούμερο ένα θεματοφύλακα της διεθνούς νομισματικής σταθερότητας.
Η Παγκόσμια Τράπεζα αναλάμβανε το έργο της χρηματοδότησης της παγκόσμιας ανάπτυξης, με επίκεντρο τον κατεστραμμένο από τον παγκόσμιο πόλεμο αναπτυγμένο κόσμο.
Το σύστημα αυτό, παρά τις περιοδικές κρίσεις, φάνηκε λίγο ή πολύ να λειτουργεί μέχρι τη δεκαετία του 1970, όταν τα τεράστια αμερικανικά ελλείμματα που συσσώρευσε ο πόλεμος του Βιετνάμ ανάγκασε την κυβέρνηση Νίξον να υποτιμήσει το δολάριο το 1971, προχωρώντας στο πρώτο βήμα για την κατάργηση της συμφωνίας του Μπρέτον Γουντς. Η περαιτέρω απελευθέρωση των χρηματαγορών και η διεθνοποίηση του κεφαλαίου τη δεκαετία του 1980 και ιδιαίτερα τη δεκαετία του 1990, εποχή της «παγκοσμιοποίησης», κατέστησαν το Μπρέτον Γουντς κενό περιεχομένου.
Το ΔΝΤ μεταβλήθηκε σε αρχέτυπο της νεοφιλελεύθερης οικονομικής ορθοδοξίας, παρέχοντας βοήθεια στις αναπτυσσόμενες χώρες που πλήττονταν από τις κρίσεις, με αντάλλαγμα μεταρρυθμίσεις και απελευθερώσεις. Ο ρόλος του ΔΝΤ μάλιστα στις κρίσεις του 1997-98, στην Ασία και την Λατινική Αμερική, ενέτεινε την αμφισβήτησή του και πολλαπλασίασε τους επικριτές του.
Προς το παρόν, οι προθέσεις του βρετανού πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν μετατίθενται για υλοποίηση κατόπιν μελέτης για τις προσεχείς συνόδους των ισχυρών της Γης. Ο Βρετανός πρωθυπουργός προτείνει ουσιαστικά την επιστροφή σε ένα καθεστώς αυστηρής (σε σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα) ρύθμισης των αγορών, με περιορισμούς στην ανεξέλεγκτη κίνηση των κεφαλαίων.
«Μερικές φορές χρειάζεται μια κρίση προκειμένου να συμφωνήσουν οι άνθρωποι πως αυτό που είναι προφανές και έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια, δεν μπορεί πλέον να δέχεται αναβολές» επισήμανε
«Μόνο με την παγκόσμια δράση μπορούμε να αποκαταστήσουμε πλήρως την εμπιστοσύνη που χρεάζεται και να οικοδομήσουμε τη διεθνή οικονομική τάξη» προσέθεσε.
Ο Βρετανός πρωθυπουργός ανέφερε ότι θα επιθυμούσε οι ηγέτες της διεθνούς κοινότητας να δημιουργήσουν μία νέα «οικονομική αρχιτεκτονική» που να αντανακλά τις δυνατότητες της παγκόσμιας οικονομίας, με τον ίδιο περίπου τρόπο που θεμελιώθηκε το σημερινό διεθνές οικονομικό σύστημα στη συνδιάσκεψη του Μπρέτον Γούντς, στο Νιού Χαμσάιρ, τον Ιούνιο του 1944.
Νέο διεθνές πλαίσιο
Το παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, λένε οι υποστηρικτές ενός νέου Μπρέτον Γουντς, χρειάζεται και ένα νέο διεθνές πλαίσιο εποπτείας, αφού στην πραγματικότητα τα εθνικά κράτη δεν μπορούν να περιορίσουν τη ροή κεφαλαίων.
Η εμπειρία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) πάντως δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για συνεννόηση σε διεθνές επίπεδο. Οι αντιθέσεις Βορρά-Νότου έχουν μπλοκάρει εδώ και μία δεκαετία τις διαπραγματεύσεις για την περαιτέρω απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου.
**Bancor: Νόμισμα διεθνούς εμπορίου, που προτάθηκε από τον Κέϊνς, στις διαπραγματεύσεις που κατέληξαν στην υιοθέτηση του συστήματος του Μπρέτον-Γούντς, το 1944. Ο Κέϊνς πρότεινε επίσης ένα νέο θεσμό, την Ένωση Διεθνών Διατραπεζικών Συμψηφισμών ή Νομισμάτων (ICU). Το bancor είναι μια παγκόσμια, ουδέτερη νομισματική μονάδα, που προτάθηκε αρχικά να οριστεί με βάση 30 εμπορεύματα, μεταξύ των οποίων και ο χρυσός. Αυτό θα σταθεροποιούσε τις μέσες τιμές των εμπορευμάτων, και μ αυτές το διεθνές μέσο ανταλλαγών και θα ήταν ένα αποθεματικό αξίας. Κεντρική θέση στην πρόταση του Κέϊνς κατείχε η φορολόγηση των τρεχουσών λογιστικών πλεονασμάτων των χωρών, ενθαρρύνοντας έτσι την ντόπια ζήτηση και προάγοντας την παγκόσμια εμπορική ισορροπία. Έτσι θ αποφεύγονταν καταστάσεις όπου κάποια έθνη γίνονται «οφειλέτες» και κάποια «πιστωτές» μέσω των λογαριασμών εμπορίου τους. Η πρόταση του Κέϊνς έθεσε μια αμοιβαία υποχρέωση και στα έθνη οφειλέτες και στα έθνη δανειστές, να διατηρήσουν μια ισορροπία εμπορίου. Τα έθνη που εισήγαγαν περισσότερα απ όσα εξήγαγαν-έθνη οφειλέτες- θάπρεπε να πληρώσουν ένα μικρό φόρο στην Ένωση Διατραπεζικών Συμψηφισμών για τον υπερβάλλοντα λογαριασμό τους. Αυτό θα ενθάρρυνε αυτά τα έθνη να προάγουν τις εξαγωγές μέσω ενός αριθμού τοπικών πολιτικών, καθώς και με μικρές υποτιμήσεις νομίσματος. Αμοιβαία, τα έθνη που εφαρμόζουν μια επιθετική πολιτική εμπορίου και εξάγουν περισσότερο απ ότι εισάγουν, θάπρεπε να φορολογηθούν απ την Ένωση Διατραπεζικών Συμψηφισμών για τα πλεονάσματά τους. Αυτό θα ενθάρρυνε αυτά τα έθνη να βρουν τρόπους να δαπανήσουν τα επί πλέον bancor τους μέσα στα έθνη οφειλέτες ή βαθμιαία θα έχαναν αυτό το πλεόνασμα. Οι προσπάθειες των εθνών οφειλετών να προάγουν τις εξαγωγές θάπρεπε να εναρμονίζεται με τις προσπάθειες των πιστωτών εθνών να δαπανήσουν τα –αλλιώς χωρίς αξία- πλεονάσματα Bancor τους. Αυτοί οι φόροι προορίζονταν όχι τόσο σαν αποτρεπτικό μέσο ή τιμωρία, αλλά σαν ένας καλοκάγαθος μηχανισμός ανάδρασης, που θα διασφαλίζει ότι συν τω χρόνω, το εμπόριο παραμένει σε ισορροπία.
Οι αμερικανοί έκαναν μια παρεμφερή πρόταση που περιελάμβανε ένα παγκόσμιο νόμισμα, που ονομάστηκε unitas. Στην πράξη, μέχρι την κατάρρευση του συστήματος Μπρέτον-Γούντς το 1971, ο ρόλος αυτός ανατέθηκε στον χρυσό, με το αμερικάνικο δολάριο να συνδέεται σταθερά με τον χρυσό και πολλά άλλα νομίσματα να συνδέονται είτε με το αμερικάνικο δολάριο είτε άμεσα με τον χρυσό.
*** Τα SDR (Special Drawing Rights- Ειδικά Δικαιώματα Αναλήψεων) είναι ένα διεθνές κεφάλαιο αποθεματικού, που δημιουργήθηκε απ το ΔΝΤ το 1969 για να συμπληρώσει τα επίσημα αποθεματικά των χωρών μελών του. Η αξία του SDR αρχικά ορίστηκε ίση με 0,888671 γραμμάρια καθαρού χρυσού, που εκείνη την εποχή ήταν ίση προς 1 δολάριο.
Σήμερα η αξία του υπολογίζεται στη βάση ενός καλαθιού 4 διεθνών νομισμάτων και τα SDR μπορούν ν ανταλλαγούν για ελεύθερα χρησιμοποιούμενα νομίσματα. Τα SDR κατανέμονται στις χώρες μέλη σαν ένα χαμηλού κόστους εναλλακτικό μέσο χρηματοδότησης χρέους για τη δημιουργία αποθεματικού. Με μια γενική SDR κατανομή που έγινε στις 28 Αυγούστου και μια ειδική κατανομή στις 9 Σεπτεμβρίου του 2009, η ποσότητα των SDR αυξήθηκε από 21,4 δις SDR σε 204,1 δις (ισοδύναμα με περίπου 321 δις δολάρια).
Το SDR δημιουργήθηκε απ το ΔΝΤ το 1969 για την υποστήριξη του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Μπρέτον-Γούντς.. Μια χώρα που συμμετέχει σ αυτό το σύστημα χρειάζεται επίσημα αποθεματικά- κυβερνητικά ή κεντρικής τράπεζας κεφάλαια χρυσού και ευρέως αποδεκτά ξένα νομίσματα- που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αγορά του τοπικού νομίσματος σε ξένες αγορές ανταλλαγών, όπως απαιτείται για τη διατήρηση της τιμής συναλλαγής του. Αλλά η διεθνής προσφορά των δύο βασικών στοιχείων αποθεματικού- του χρυσού και του αμερικανικού δολαρίου- αποδείχθηκαν ανεπαρκή για την υποστήριξη της εξάπλωσης του διεθνούς εμπορίου και της οικονομικής ανάπτυξης που έλαβε χώρα. Έτσι η διεθνής κοινότητα αποφάσισε να δημιουργήσει ένα νέο διεθνές στοιχείο αποθεματικού υπό την αιγίδα του ΔΝΤ.
Ωστόσο, λίγα χρόνια μετά, το σύστημα του Μπρέτον-Γούντς κατέρρευσε και τα κύρια νομίσματα άλλαξαν σε μια περιοχή κυμαινόμενης αναλογίας ανταλλαγών. Επιπρόσθετα, η ανάπτυξη στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων διευκόλυνε τον δανεισμό από φερέγγυες κυβερνήσεις. Και οι δυο αυτές εξελίξεις μείωσαν την ανάγκη των SDR.
Τα SDR δεν είναι ούτε νόμισμα, ούτε απαίτηση πάνω στο ΔΝΤ. Μάλλον, είναι μια δυνητική απαίτηση πάνω στα ελεύθερα χρησιμοποιούμενα νομίσματα των μελών του ΔΝΤ. Οι κάτοχοι SDR μπορούν ν αποκτήσουν αυτά τα νομίσματα ανταλλάσοντάς τα με τα SDR τους, με δύο τρόπους: πρώτον, μέσω της ρύθμισης των εθελοντικών ανταλλαγών μεταξύ των μελών. Και δεύτερον, από το ΔΝΤ καθορίζοντας μέλη με ισχυρές εξωτερικές θέσεις για ν αγοράσουν SDR από μέλη με ασθενείς εξωτερικές θέσεις. Επιπρόσθετα του ρόλου του σαν συμπληρωματικό αποθεματικό στοιχείο, το SDR χρησιμεύει σαν η μονάδα υπολογισμού του ΔΝΤ και μερικών άλλων διεθνών οργανισμών.
Ενοποίηση και παγκοσμιοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Έφοδος στον ουρανό ή…
Η ανθρωπότητα πρέπει ν αποφασίσει.
Πηγές: Λένιν «Η καταστροφή που μας απειλεί και πώς να την καταπολεμήσουμε».
Το τραπεζικό σύστημα αποτελεί το «κυκλοφοριακό σύστημα» που τροφοδοτεί με καύσιμο (χρήμα) την οικονομία και κατά συνέπεια την κοινωνία. Αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά της και αποφασιστικό παράγοντα ελέγχου της.
Αντί όμως αυτό να βοηθά στην αύξηση της παραγωγικότητας και τη δημοκρατικότερη κατανομή πόρων των σημερινών κοινωνιών, δημιουργεί προβλήματα, καταστροφές, κρίσεις, διαφθορά και επωφελούνται από αυτό μια χούφτα «άνθρωποι» που καρπώνονται αμύθητα πλούτη και αποκτούν τεράστιες δυνατότητες ελέγχου της κοινωνίας, εκτός οποιουδήποτε νομικού ή θεσμικού πλαισίου. Αυτό έχει γίνει συνείδηση και στον τελευταίο πολίτη σήμερα. Ποιος μπορεί να πει σήμερα με βεβαιότητα που σταματά η «κερδοσκοπία» και που αρχίζει η «νομιμότητα» των τραπεζών, που σταματούν οι «αγορές» και που αρχίζει ο τομέας των «κρατικών» ή «θεσμικών» τραπεζών;
Η πολυπλοκότητα των σημερινών χρηματικών προϊόντων, των ισολογισμών, οι δαιδαλώδεις παγκοσμιοποιημένες και κατ ουσίαν εκτός οποιουδήποτε θεσμικού πλαισίου σχέσεις των τραπεζιτών, κάνουν αδύνατο τον οποιοδήποτε στοιχειώδη έλεγχό τους. Οι υπάρχοντες σήμερα θεσμοί όχι μόνο δεν αμφισβητούν την καταστροφική ελευθερία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου να οδηγεί στην χρεοκοπία επιχειρήσεις και χώρες, αλλά του αναγνωρίζουν ρόλο συνομιλητή και υποβολέα των κρατικών πολιτικών. Το μέσο που χρησιμοποιεί για να κυκλοφορεί αλλά και για να οχυρώνεται το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι τα σημερινά τραπεζικά συστήματα.
Η λύση είναι η ενοποίηση όλων των τραπεζικών συστημάτων σ ένα ενιαίο, παγκόσμιο, «εθνικοποιημένο» τραπεζικό σύστημα, περιουσία της ανθρωπότητας, στην υπηρεσία της. Η εφικτότητα και δυνατότητα ενός τέτοιου συστήματος συνοψίζεται σε δυο λέξεις: ενοποίηση της λογιστικής. Αυτό θα καταστήσει δυνατό και απολύτως εφικτό τον έλεγχό του.
Η ανάγκη ελέγχου του τραπεζικού συστήματος αναγνωρίζεται σήμερα πλατιά και ακούγονται φωνές που συμφωνούν σ αυτό από κάθε πλευρά της κοινωνίας.
Η «εθνικοποίηση» και ενοποίηση των τραπεζικών συστημάτων δεν έχει καμιά σχέση με τη «δήμευση των ιδιωτικών περιουσιών», ούτε με τον σοσιαλισμό. Η ιδιοκτησία στα κεφάλαια που διαχειρίζονται οι τράπεζες και που πιστοποιείται με μετοχές, καταθέσεις, γραμμάτια, αποδείξεις κλπ δεν χάνεται, ούτε αλλάζει. Η σημασία του νέου συστήματος συνίσταται στο ότι καθίσταται δυνατός ένας πραγματικός έλεγχος στις ξεχωριστές τράπεζες και στις πράξεις τους. Η ουσία του είναι: ξεσκέπασμα των καταχρήσεων σε βάρος του δημοσίου και του λαού. Ο δημοκρατικός έλεγχος θα ξεσκέπαζε τα εξωφρενικά κέρδη των απανταχού χρηματιστών και τραπεζιτών και την κερδοσκοπία των χρηματιστηριακών συναλλαγών. Αυτό δεν το θέλουν μερικοί… Δεν υπάρχουν όμως ούτε οι παραμικρότερες τεχνικές δυσκολίες για τη συνένωση των τραπεζών.
Αλλά είναι δυνατοί δύο τύποι ελέγχου: ο δημοκρατικός και ο βαθμιαίος, γραφειοκρατικός, «κρατικά ρυθμισμένος», ουσιαστικά πλασματικός έλεγχος.
Στον δημοκρατικό έλεγχο, οι σημερινοί τραπεζίτες, διευθυντές, τραπεζικοί. υπάλληλοι κλπ πρέπει να υποχρεωθούν να συνεχίσουν τη δουλιά τους, αλλά τώρα θα τεθούν στην υπηρεσία και θα ενεργούν προς το συμφέρον της ανθρωπότητας. Αν αρνηθούν, σαμποτάρουν ή κλέψουν, θα τους επιβάλλεται η αυστηρότερη των ποινών.
Σήμερα υπάρχουν τεράστιες τεχνολογικές δυνατότητες δημοκρατικού ελέγχου ενός τέτοιου ενοποιημένου τραπεζικού συστήματος (Η δημοσίευση και ο πλατύς έλεγχος μέσω διαδικτύου όλων των πράξεων αλλά και των αποτελεσμάτων των ελέγχων, αποτελεί αναγκαίο τμήμα ενός παρόμοιου δημοκρατικού μηχανισμού ελέγχου). Αλλά και το ανθρώπινο δυναμικό, το κατάλληλο και ικανό για ν αναλάβει αυτό το έργο, είναι ήδη παρόν και πολυπληθές. Είναι το διανοητικό προλεταριάτο,
Σαν υλική/χρηματική βάση για τη συντήρηση του μηχανισμού ελέγχου, μπορεί ν αποτελέσει μια ειδική φορολογία όλων των χρηματιστηριακών συναλλαγών (φόρος Τόμπιν) ή η χρησιμοποίηση ενός τμήματος από τις εξωφρενικές αμοιβές των σημερινών στελεχών των τραπεζών.
Βασική προϋπόθεση για τον ουσιαστικό έλεγχο αυτού του παγκόσμιου συστήματος αποτελεί η κατάργηση του εμπορικού και τραπεζικού απορρήτου. Χωρίς αυτό κάθε συζήτηση για δημοκρατικό έλεγχο καταντάει κούφια αερολογία. Το εμπορικό και τραπεζικό απόρρητο δεν εξυπηρετεί σήμερα τις ανάγκες της ανταλλαγής και της παραγωγής, αλλά αποτελεί αποκλειστικό όπλο συγκάλυψης των οικονομικών αγυρτειών και των απίστευτων κερδών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Αποτελεί μια από τις πειστικότερες αποδείξεις για την κενότητα και του πιο προοδευτικού αστικού συντάγματος, ως προς την ισότητα των πολιτών (Παρουσιάζουν πολλές φορές στην τηλεόραση τις αμοιβές της τάδε κατηγορίας μισθωτών. Σκεφτείτε αν είναι εφικτό ή «νόμιμο» να παρουσιάσει κάποιος τις «αμοιβές» ενός μεγάλου κεφαλαιοκράτη…).
Τα οφέλη από την σύσταση ενός τέτοιου παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος θα είναι τεράστια για όλους τους λαούς και των ανεπτυγμένων και των υπανάπτυχτων χωρών και για το κράτος, ακόμη και για τους επιχειρηματίες που έχουν σχέση με την παραγωγή και όχι με την κερδοσκοπία. Χωρίς υπερβολή θα πολλαπλασιάζονταν εκατοντάδες χιλιάδες φορές η παραγωγικότητα σ ένα παρόμοιο σύστημα, σε σχέση με το σημερινό.
Μπορεί ήδη να αρχίσει να συντάσσεται ένα παγκόσμιο σύνταγμα, που το πρώτο άρθρο του θα ορίζει: Το παγκόσμιο ενοποιημένο τραπεζικό σύστημα, αποτελεί κληρονομιά και περιουσία της ανθρωπότητας και αυτή καθίσταται υπεύθυνη να μην επιτρέψει ποτέ σε κανέναν να το ιδιοποιηθεί, ολόκληρο ή τμήμα του.
Όλα αυτά όμως έχουν συγκεκριμένες συνέπειες και συνεπάγονται μεγάλες αλλαγές…
Θεωρητικά, ένα ..........
διεθνές αποθεματικό νόμισμα, θάπρεπε πρώτα να στηρίζεται σ ένα μέτρο σύγκρισης και να κυκλοφορεί σύμφωνα μ ένα καθαρό σύνολο κανόνων, ώστε να διασφαλίζεται κανονική προσφορά. Δεύτερον, η προσφορά του θάπρεπε να είναι αρκετά ευέλικτη για να επιτρέπει χρονικές διευθετήσεις σύμφωνα με τις αλλαγές της ζήτησης. Τρίτον, παρόμοιες διευθετήσεις θάπρεπε να είναι αποσυνδεδεμένες από οικονομικές καταστάσεις και κυρίαρχα συμφέροντα ξεχωριστών χωρών. Η αποδοχή των βασισμένων στην πίστωση εθνικών νομισμάτων σαν κύρια διεθνή αποθεματικά νομίσματα, όπως είναι η περίπτωση του σημερινού συστήματος, είναι μια σπάνια ειδική περίπτωση στην ιστορία. Η κρίση πάλι απαιτεί δημιουργική αναμόρφωση του υπάρχοντος διεθνούς νομισματικού συστήματος προς ένα διεθνές αποθεματικό νόμισμα με μία σταθερή αξία, με έκδοση βασισμένη σε κανόνες και διαχειρίσιμη προσφορά, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται ο σκοπός της προστασίας της διεθνούς οικονομίας και της οικονομικής σταθερότητας.
Ι. Το ξέσπασμα της κρίσης και η διασπορά της σ ολόκληρο τον κόσμο αντανακλά τις ενδογενείς αδυναμίες και τους συστημικούς κινδύνους στο υπάρχον διεθνές νομισματικό σύστημα.
Οι χώρες έκδοσης αποθεματικών νομισμάτων σταθερά έρχονται αντιμέτωπες με το δίλημμα μεταξύ του να πετύχουν τους δικούς τους σκοπούς τοπικής νομισματικής πολιτικής και του ν ανταποκριθούν στις απαιτήσεις για αποθεματικά νομίσματα άλλων χωρών. Απ τη μια, οι νομισματικές αρχές δεν μπορούν απλώς να εστιάσουν στους τοπικούς σκοπούς χωρίς να φέρουν σε πέρας τις διεθνείς τους ευθύνες, απ την άλλη, δεν μπορούν να επιδιώξουν διαφορετικούς τοπικούς και διεθνείς στόχους συγχρόνως. Είτε αυτοί θ αποτύχουν ν ανταποκριθούν κατάλληλα στην απαίτηση μιας αναπτυσσόμενης παγκόσμιας οικονομίας για ρευστότητα, καθώς προσπαθούν να εκτονώσουν τον πληθωρισμό που τους πιέζει στη χώρα τους, ή δημιουργούν υπερβολική ρευστότητα στις παγκόσμιες αγορές μέσω υπερβολικής τόνωσης της τοπικής ζήτησης. Το δίλημμα Triffin, δηλ ότι οι χώρες έκδοσης αποθεματικών νομισμάτων δεν μπορούν να διατηρήσουν την αξία των αποθεματικών νομισμάτων ενώ παρέχουν ρευστότητα στον κόσμο, ακόμη διατηρεί την αξία του.
Όταν ένα εθνικό νόμισμα χρησιμοποιείται για την τιμολόγηση κύριων εμπορευμάτων και εμπορικών διευθετήσεων και υιοθετείται σαν αποθεματικό νόμισμα παγκόσμια, οι προσπάθειες των νομισματικών αρχών να εκδόσουν ένα τέτοιο νόμισμα για ν αντιμετωπίσουν τις οικονομικές του ανισορροπίες, διευθετώντας τις ισοτιμίες συναλλάγματος, θα γίνεται χωρίς αποτέλεσμα, καθώς το νόμισμά τους χρησιμοποιείται σαν μέτρο σύγκρισης για πολλά άλλα νομίσματα. Ενώ οφελείται από ένα ευρέως υιοθετημένο αποθεματικό νόμισμα, η παγκοσμιοποίηση επίσης υποφέρει από τα μειονεκτήματα ενός τέτοιου συστήματος.
Η συχνότητα και η αυξανόμενη ένταση των οικονομικών κρίσεων μετά την κατάρρευση του συστήματος του Μπρέτον-Γούντς, υποδεικνύει ότι τα μειονεκτήματα ενός τέτοιου συστήματος για τον κόσμο μπορεί να ξεπερνάνε τα πλεονεκτήματά του. Το κόστος γίνεται όλο και υψηλότερο, όχι μόνο για τους χρήστες, αλλά και για τους εκδότες των αποθεματικών νομισμάτων. Αν και οι κρίσεις μπορεί να μην είναι απαραίτητα ένα σκοπούμενο αποτέλεσμα των αρχών έκδοσης, είναι όμως ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα των θεσμικών μειονεκτημάτων.
ΙΙ. Ο επιθυμητός σκοπός της αναμόρφωσης του διεθνούς νομισματικού συστήματος, επομένως, είναι να δημιουργήσει ένα διεθνές αποθεματικό νόμισμα που θα είναι αποσυνδεδεμένο από ξεχωριστές χώρες και θα είναι ικανό να παραμείνει σταθερό για μεγάλο διάστημα, αφαιρώντας έτσι τα ενδογενή ελαττώματα που προκαλούνται απ τη χρήση βασισμένων σε πίστωση εθνικών νομισμάτων.
1. Αν και το υπέρ-κυρίαρχο αποθεματικό νόμισμα έχει από πολλού προταθεί, ακόμη δεν έχει επιτευχθεί καμιά ουσιαστική πρόοδος μέχρι σήμερα. Στη δεκαετία του 1940, ο Κέϊνς είχε ήδη προτείνει την υιοθέτηση μιας διεθνούς νομισματικής μονάδας που ονομάστηκε «Bancor»**, βασισμένης στην αξία 30 αντιπροσωπευτικών εμπορευμάτων. Δυστυχώς, η πρόταση δεν υιοθετήθηκε. Η κατάρρευση του συστήματος του Μπρέτον-Γούντς, που είχε βασιστεί στην προσέγγιση του Γουάϊτ, δείχνει ότι η κεϊνσιανή προσέγγιση μπορεί να ήταν περισσότερο διορατική. Το ΔΝΤ επίσης δημιούργησε το SDR*** το 1969, όταν για πρώτη φορά εμφανίστηκαν τα ελαττώματα του συστήματος του Μπρέτον-Γούντς, για να αμβλύνει τους ενδογενείς κινδύνους που τα κυρίαρχα αποθεματικά νομίσματα προκάλεσαν. Ακόμη, ο ρόλος του SDR δεν έχει ακόμα διευκρινιστεί πλήρως, λόγω περιορισμών στην κατανομή του και των σκοπών της χρήσης του. Ωστόσο, αυτό χρησιμεύει σαν το φως στο τούνελ για την αναμόρφωση του διεθνούς νομισματικού συστήματος.
2. Ένα υπέρ-κυρίαρχο αποθεματικό νόμισμα όχι μόνο περιορίζει τους ενδογενείς κινδύνους του βασισμένου σε πίστωση κυρίαρχου νομίσματος, αλλά επίσης καθιστά δυνατή τη διαχείριση της παγκόσμιας ρευστότητας. Ένα υπέρ-κυρίαρχο αποθεματικό νόμισμα που διαχειρίζεται από έναν παγκόσμιο θεσμό μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για τη δημιουργία και για τον έλεγχο της παγκόσμιας ρευστότητας. Και όταν το νόμισμα μιας χώρας δεν θα χρησιμοποιείται πλέον σαν το μέτρο σύγκρισης για το παγκόσμιο εμπόριο και σαν το μέτρο σύγκρισης για άλλα νομίσματα, η πολιτική ισοτιμίας συναλλάγματος της χώρας θα είναι περισσότερο αποδοτική στη διευθέτηση οικονομικών ανισορροπιών. Αυτό θα μειώσει σημαντικά τους κινδύνους μιας μελλοντικής κρίσης και θα ενισχύσει την ικανότητα διαχείρισης κρίσεων.
ΙΙΙ. Η αναμόρφωση θα πρέπει να κατευθύνεται από μια μακροπρόθεσμη προοπτική και ν αρχίσει με ειδικές απελευθερώσεις. Θα πρέπει να είναι μια προοδευτική διαδικασία που θ αποφέρει κέρδη για όλους.
Η επανίδρυση ενός νέου και ευρέως αποδεκτού αποθεματικού νομίσματος, με ένα σταθερής αποτίμησης μέτρο σύγκρισης, μπορεί να πάρει πολύ χρόνο. Η δημιουργία μιας διεθνούς νομισματικής μονάδας, βασισμένης στην κεϊνσιανή πρόταση, είναι μια τολμηρή πρωτοβουλία που απαιτεί εξαιρετική πολιτική ενόραση και κουράγιο. Βραχυπρόθεσμα, η διεθνής κοινότητα, ιδιαίτερα το ΔΝΤ, θάπρεπε τουλάχιστον ν αναγνωρίσει και ν αντιμετωπίσει τους κινδύνους που προκύπτουν από το υπάρχον σύστημα, διεξάγοντας κανονική παρακολούθηση και εκτίμηση και δημοσιεύοντας κατά καιρούς έγκαιρες προειδοποιήσεις.
Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στο να αποδοθεί ένας μεγαλύτερος ρόλος στο SDR. Το SDR έχει τα χαρακτηριστικά και την δυνατότητα να ενεργεί σαν ένα υπέρ-κυρίαρχο αποθεματικό νόμισμα. Επιπλέον, μια αύξηση στην κατανομή SDR θα βοηθούσε το Ταμείο ν αντιμετωπίσει τα προβλήματα των πόρων του και τις δυσκολίες στην ψήφο και στην αναμόρφωση της αντιπροσώπευσης. Επομένως, πρέπει να καταβληθούν προσπάθειες να προωθηθεί μια κατανομή SDR. Αυτό θα απαιτήσει πολιτική συνεργασία μεταξύ των χωρών μελών. Ειδικά, η Τέταρτη Τροποποίηση στα Άρθρα της Συμφωνίας και το σχετικό ψήφισμα σχετικά με την κατανομή του SDR που προτάθηκε το 1997 πρέπει να εγκριθεί όσο το δυνατόν νωρίτερα, έτσι ώστε τα μέλη που συνδέθηκαν με το Ταμείο μετά το 1981 να ωφεληθούν επίσης από το SDR. Σ αυτή τη βάση, θα πρέπει να μελετηθεί επιπλέον αύξηση κατανομής SDR.
Ο σκοπός της χρήσης του SDR θα πρέπει να είναι διευρυμένος, έτσι ώστε να ικανοποιήσει πλήρως τις απαιτήσεις των χωρών μελών για ένα αποθεματικό νόμισμα.
Δημιουργία ενός συστήματος διακανονισμού μεταξύ του SDR και των άλλων νομισμάτων. Επομένως το SDR, το οποίο τώρα χρησιμοποιείται μόνο μεταξύ κυβερνήσεων και διεθνών οργανισμών, θα μπορούσε να γίνει ένα ευρέως αποδεκτό μέσο πληρωμής στο διεθνές εμπόριο και τις οικονομικές συναλλαγές.
Ενεργή προώθηση της χρήσης του SDR στο διεθνές εμπόριο, στην τιμολόγηση εμπορευμάτων, στις επενδύσεις και στην επιχειρηματική λογιστική. Αυτό θα βοηθήσει στην ενίσχυση του ρόλου του SDR και θα μειώσει αποδοτικά τη διακύμανση των τιμών των στοιχείων ενεργητικού που είναι προσηλωμένα σε εθνικά νομίσματα και σχετικούς κινδύνους.
Δημιουργία οικονομικών στοιχείων ενεργητικού προσηλωμένων στο SDR για ν αυξηθεί η έλξη του. Η εισαγωγή εγγυήσεων προσηλωμένων στο SDR , η οποία έχει μελετηθεί απ το ΔΝΤ, θα είναι μια καλή αρχή.
Επιπλέον βελτίωση της αποτίμησης και της κατανομής του SDR. Το καλάθι των νομισμάτων που σχηματίζουν τη βάση για την εκτίμση του SDR πρέπει να επεκταθεί για να περιλάβει νομίσματα όλων των κύριων οικονομιών και το GDP πρέπει επίσης να περιληφθεί σαν ένα μέτρο στάθμισης. Η κατανομή του SDR πρέπει να μετατοπιστεί από ένα σύστημα καθαρά βασισμένο στον υπολογισμό σ ένα σύστημα που υποστηρίζεται από πραγματικά στοιχεία ενεργητικού, όπως ένα αποθεματικό κεφάλαιο, για να ενισχύσει επιπλέον την εμπιστοσύνη της αγοράς στην αξία του.
IV. Η ανάθεση τμήματος του αποθεματικού των χωρών μελών στην συγκεντροποιημένη διαχείριση του ΔΝΤ όχι μόνο θα ενισχύσει την ικανότητα της διεθνούς κοινότητας ν αντιμετωπίσει την κρίση και να διατηρήσει την σταθερότητα του διεθνούς νομισματικού και οικονομικού συστήματος, αλλά επίσης σημαντικά θα ενισχύσει και τον ρόλο του SDR.
Σε σύγκριση με την ξεχωριστή διαχείριση του αποθεματικού από ξεχωριστές χώρες, η συγκεντροποιημένη διαχείριση τμήματος του παγκόσμιου αποθεματικού από ένα αξιόπιστο διεθνή θεσμό με ένα λογικό αντάλλαγμα για να ενθαρρυνθεί η συμμετοχή, θα είναι περισσότερο αποδοτική στην αποτροπή της κερδοσκοπίας και στην σταθεροποίηση των οικονομικών αγορών. Οι συμμετέχουσες χώρες μπορούν επίσης να εξοικονομήσουν κάποιο αποθεματικό για εγχώρια ανάπτυξη και οικονομική πρόοδο. Με την καθολική συμμετοχή, την αποκλειστική εντολή της διατήρησης της νομισματικής και οικονομικής σταθερότητας και καθώς ένας διεθνής «επόπτης» των μακροοικονομικών πολιτικών των χωρών μελών του, το ΔΝΤ, εξοπλισμένο με την αρτιότητα γνώσεών του, είναι προικισμένο με ένα φυσικό πλεονέκτημα για να ενεργήσει σαν ο διαχειριστής των αποθεματικών των χωρών μελών του.
Η συγκεντροποιημένη διαχείριση των αποθεματικών των χωρών μελών του απ το Ταμείο θα είναι ένα αποτελεσματικό μέτρο για να προάγει έναν μεγάλο ρόλο του SDR σαν αποθεματικό νόμισμα. Για να επιτευχθεί αυτό, το ΔΝΤ μπορεί να θέσει σε λειτουργία ένα ανοιχτό ονομασίας SDR ταμείο βασισμένο στην πρακτική της αγοράς, που να επιτρέπει εισφορά και εξαγορά στα υπάρχοντα νομίσματα αποθεματικού από τους διάφορους επενδυτές όπως επιθυμούν. Αυτή η ρύθμιση όχι μόνο θα προάγει την ανάπτυξη των κεφαλαίων ονομασίας SDR, αλλά θα επιτρέψει επίσης εν μέρει την διαχείριση της ρευστότητας στη μορφή των υπαρχόντων νομισμάτων αποθεματικού. Μπορεί ακόμη να ιδρυθεί ένα ίδρυμα για την αύξηση της κατανομής SDR, ώστε βαθμιαία ν αντικατασταθούν τα υπάρχοντα νομίσματα αποθεματικού με το SDR.
* Σύστημα του Μπρέτον-Γούντς
ΟΠΟΥ ερείπια και αρχιτεκτονική. Κάθε φορά που το σύστημα καταρρέει, αρχίζει ξανά συζήτηση για την ανάγκη μιας νέας αρχιτεκτονικής που θα ανταποκρίνεται στην παγκοσμιοποιημένη οικονομική πραγματικότητα του 21ου αιώνα.
Ο βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν προβάλλει σήμερα ως νέος «Κέινς», προωθώντας την ιδέα ενός νέου Μπρέντον Γουντς, που θα θέσει τις βάσεις της νέας οικονομικής τάξης πραγμάτων.
Στο Μπρέτον Γουντς του Νιου Χαμσάιρ των ΗΠΑ τέθηκαν το 1944 οι βάσεις για τη μεταπολεμική οικονομική σταθερότητα, με τη δημιουργία του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας το 1945. Επηρεασμένοι από τις ιδέες του βρετανού οικονομολόγου Τζον Μέιναρτ Κέινς, που μετείχε στη διάσκεψη, για μεγαλύτερη παρέμβαση του κράτους στο οικονομικό γίγνεσθαι, μετά τις τρομακτικές επιπτώσεις που άφησε το κραχ του '29 και τα ερείπια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, οι τότε ηγέτες του κόσμου κατέληξαν στη δημιουργία ενός νομισματικού συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Το σύστημα
Τα βασικά χαρακτηριστικά του συστήματος του Μπρέτον Γουντς ήταν η υποχρέωση της κάθε χώρας να διατηρεί μία σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία για το νόμισμά της, με βάση το χρυσό και δυνατότητα διακύμανσης 1%, ορίζοντας σταθερή τη σχέση δολαρίου-χρυσού στα 35 δολάρια η ουγκιά. Σε περίπτωση ανισορροπιών, το ΔΝΤ θα μπορούσε προσωρινά να ενισχύει τη χώρα που αντιμετωπίζει πρόβλημα.
Ετσι, το Δ.Ν.Τ. εξελίχθηκε σε νούμερο ένα θεματοφύλακα της διεθνούς νομισματικής σταθερότητας.
Η Παγκόσμια Τράπεζα αναλάμβανε το έργο της χρηματοδότησης της παγκόσμιας ανάπτυξης, με επίκεντρο τον κατεστραμμένο από τον παγκόσμιο πόλεμο αναπτυγμένο κόσμο.
Το σύστημα αυτό, παρά τις περιοδικές κρίσεις, φάνηκε λίγο ή πολύ να λειτουργεί μέχρι τη δεκαετία του 1970, όταν τα τεράστια αμερικανικά ελλείμματα που συσσώρευσε ο πόλεμος του Βιετνάμ ανάγκασε την κυβέρνηση Νίξον να υποτιμήσει το δολάριο το 1971, προχωρώντας στο πρώτο βήμα για την κατάργηση της συμφωνίας του Μπρέτον Γουντς. Η περαιτέρω απελευθέρωση των χρηματαγορών και η διεθνοποίηση του κεφαλαίου τη δεκαετία του 1980 και ιδιαίτερα τη δεκαετία του 1990, εποχή της «παγκοσμιοποίησης», κατέστησαν το Μπρέτον Γουντς κενό περιεχομένου.
Το ΔΝΤ μεταβλήθηκε σε αρχέτυπο της νεοφιλελεύθερης οικονομικής ορθοδοξίας, παρέχοντας βοήθεια στις αναπτυσσόμενες χώρες που πλήττονταν από τις κρίσεις, με αντάλλαγμα μεταρρυθμίσεις και απελευθερώσεις. Ο ρόλος του ΔΝΤ μάλιστα στις κρίσεις του 1997-98, στην Ασία και την Λατινική Αμερική, ενέτεινε την αμφισβήτησή του και πολλαπλασίασε τους επικριτές του.
Προς το παρόν, οι προθέσεις του βρετανού πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν μετατίθενται για υλοποίηση κατόπιν μελέτης για τις προσεχείς συνόδους των ισχυρών της Γης. Ο Βρετανός πρωθυπουργός προτείνει ουσιαστικά την επιστροφή σε ένα καθεστώς αυστηρής (σε σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα) ρύθμισης των αγορών, με περιορισμούς στην ανεξέλεγκτη κίνηση των κεφαλαίων.
«Μερικές φορές χρειάζεται μια κρίση προκειμένου να συμφωνήσουν οι άνθρωποι πως αυτό που είναι προφανές και έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια, δεν μπορεί πλέον να δέχεται αναβολές» επισήμανε
«Μόνο με την παγκόσμια δράση μπορούμε να αποκαταστήσουμε πλήρως την εμπιστοσύνη που χρεάζεται και να οικοδομήσουμε τη διεθνή οικονομική τάξη» προσέθεσε.
Ο Βρετανός πρωθυπουργός ανέφερε ότι θα επιθυμούσε οι ηγέτες της διεθνούς κοινότητας να δημιουργήσουν μία νέα «οικονομική αρχιτεκτονική» που να αντανακλά τις δυνατότητες της παγκόσμιας οικονομίας, με τον ίδιο περίπου τρόπο που θεμελιώθηκε το σημερινό διεθνές οικονομικό σύστημα στη συνδιάσκεψη του Μπρέτον Γούντς, στο Νιού Χαμσάιρ, τον Ιούνιο του 1944.
Νέο διεθνές πλαίσιο
Το παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, λένε οι υποστηρικτές ενός νέου Μπρέτον Γουντς, χρειάζεται και ένα νέο διεθνές πλαίσιο εποπτείας, αφού στην πραγματικότητα τα εθνικά κράτη δεν μπορούν να περιορίσουν τη ροή κεφαλαίων.
Η εμπειρία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) πάντως δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για συνεννόηση σε διεθνές επίπεδο. Οι αντιθέσεις Βορρά-Νότου έχουν μπλοκάρει εδώ και μία δεκαετία τις διαπραγματεύσεις για την περαιτέρω απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου.
**Bancor: Νόμισμα διεθνούς εμπορίου, που προτάθηκε από τον Κέϊνς, στις διαπραγματεύσεις που κατέληξαν στην υιοθέτηση του συστήματος του Μπρέτον-Γούντς, το 1944. Ο Κέϊνς πρότεινε επίσης ένα νέο θεσμό, την Ένωση Διεθνών Διατραπεζικών Συμψηφισμών ή Νομισμάτων (ICU). Το bancor είναι μια παγκόσμια, ουδέτερη νομισματική μονάδα, που προτάθηκε αρχικά να οριστεί με βάση 30 εμπορεύματα, μεταξύ των οποίων και ο χρυσός. Αυτό θα σταθεροποιούσε τις μέσες τιμές των εμπορευμάτων, και μ αυτές το διεθνές μέσο ανταλλαγών και θα ήταν ένα αποθεματικό αξίας. Κεντρική θέση στην πρόταση του Κέϊνς κατείχε η φορολόγηση των τρεχουσών λογιστικών πλεονασμάτων των χωρών, ενθαρρύνοντας έτσι την ντόπια ζήτηση και προάγοντας την παγκόσμια εμπορική ισορροπία. Έτσι θ αποφεύγονταν καταστάσεις όπου κάποια έθνη γίνονται «οφειλέτες» και κάποια «πιστωτές» μέσω των λογαριασμών εμπορίου τους. Η πρόταση του Κέϊνς έθεσε μια αμοιβαία υποχρέωση και στα έθνη οφειλέτες και στα έθνη δανειστές, να διατηρήσουν μια ισορροπία εμπορίου. Τα έθνη που εισήγαγαν περισσότερα απ όσα εξήγαγαν-έθνη οφειλέτες- θάπρεπε να πληρώσουν ένα μικρό φόρο στην Ένωση Διατραπεζικών Συμψηφισμών για τον υπερβάλλοντα λογαριασμό τους. Αυτό θα ενθάρρυνε αυτά τα έθνη να προάγουν τις εξαγωγές μέσω ενός αριθμού τοπικών πολιτικών, καθώς και με μικρές υποτιμήσεις νομίσματος. Αμοιβαία, τα έθνη που εφαρμόζουν μια επιθετική πολιτική εμπορίου και εξάγουν περισσότερο απ ότι εισάγουν, θάπρεπε να φορολογηθούν απ την Ένωση Διατραπεζικών Συμψηφισμών για τα πλεονάσματά τους. Αυτό θα ενθάρρυνε αυτά τα έθνη να βρουν τρόπους να δαπανήσουν τα επί πλέον bancor τους μέσα στα έθνη οφειλέτες ή βαθμιαία θα έχαναν αυτό το πλεόνασμα. Οι προσπάθειες των εθνών οφειλετών να προάγουν τις εξαγωγές θάπρεπε να εναρμονίζεται με τις προσπάθειες των πιστωτών εθνών να δαπανήσουν τα –αλλιώς χωρίς αξία- πλεονάσματα Bancor τους. Αυτοί οι φόροι προορίζονταν όχι τόσο σαν αποτρεπτικό μέσο ή τιμωρία, αλλά σαν ένας καλοκάγαθος μηχανισμός ανάδρασης, που θα διασφαλίζει ότι συν τω χρόνω, το εμπόριο παραμένει σε ισορροπία.
Οι αμερικανοί έκαναν μια παρεμφερή πρόταση που περιελάμβανε ένα παγκόσμιο νόμισμα, που ονομάστηκε unitas. Στην πράξη, μέχρι την κατάρρευση του συστήματος Μπρέτον-Γούντς το 1971, ο ρόλος αυτός ανατέθηκε στον χρυσό, με το αμερικάνικο δολάριο να συνδέεται σταθερά με τον χρυσό και πολλά άλλα νομίσματα να συνδέονται είτε με το αμερικάνικο δολάριο είτε άμεσα με τον χρυσό.
*** Τα SDR (Special Drawing Rights- Ειδικά Δικαιώματα Αναλήψεων) είναι ένα διεθνές κεφάλαιο αποθεματικού, που δημιουργήθηκε απ το ΔΝΤ το 1969 για να συμπληρώσει τα επίσημα αποθεματικά των χωρών μελών του. Η αξία του SDR αρχικά ορίστηκε ίση με 0,888671 γραμμάρια καθαρού χρυσού, που εκείνη την εποχή ήταν ίση προς 1 δολάριο.
Σήμερα η αξία του υπολογίζεται στη βάση ενός καλαθιού 4 διεθνών νομισμάτων και τα SDR μπορούν ν ανταλλαγούν για ελεύθερα χρησιμοποιούμενα νομίσματα. Τα SDR κατανέμονται στις χώρες μέλη σαν ένα χαμηλού κόστους εναλλακτικό μέσο χρηματοδότησης χρέους για τη δημιουργία αποθεματικού. Με μια γενική SDR κατανομή που έγινε στις 28 Αυγούστου και μια ειδική κατανομή στις 9 Σεπτεμβρίου του 2009, η ποσότητα των SDR αυξήθηκε από 21,4 δις SDR σε 204,1 δις (ισοδύναμα με περίπου 321 δις δολάρια).
Το SDR δημιουργήθηκε απ το ΔΝΤ το 1969 για την υποστήριξη του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Μπρέτον-Γούντς.. Μια χώρα που συμμετέχει σ αυτό το σύστημα χρειάζεται επίσημα αποθεματικά- κυβερνητικά ή κεντρικής τράπεζας κεφάλαια χρυσού και ευρέως αποδεκτά ξένα νομίσματα- που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αγορά του τοπικού νομίσματος σε ξένες αγορές ανταλλαγών, όπως απαιτείται για τη διατήρηση της τιμής συναλλαγής του. Αλλά η διεθνής προσφορά των δύο βασικών στοιχείων αποθεματικού- του χρυσού και του αμερικανικού δολαρίου- αποδείχθηκαν ανεπαρκή για την υποστήριξη της εξάπλωσης του διεθνούς εμπορίου και της οικονομικής ανάπτυξης που έλαβε χώρα. Έτσι η διεθνής κοινότητα αποφάσισε να δημιουργήσει ένα νέο διεθνές στοιχείο αποθεματικού υπό την αιγίδα του ΔΝΤ.
Ωστόσο, λίγα χρόνια μετά, το σύστημα του Μπρέτον-Γούντς κατέρρευσε και τα κύρια νομίσματα άλλαξαν σε μια περιοχή κυμαινόμενης αναλογίας ανταλλαγών. Επιπρόσθετα, η ανάπτυξη στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων διευκόλυνε τον δανεισμό από φερέγγυες κυβερνήσεις. Και οι δυο αυτές εξελίξεις μείωσαν την ανάγκη των SDR.
Τα SDR δεν είναι ούτε νόμισμα, ούτε απαίτηση πάνω στο ΔΝΤ. Μάλλον, είναι μια δυνητική απαίτηση πάνω στα ελεύθερα χρησιμοποιούμενα νομίσματα των μελών του ΔΝΤ. Οι κάτοχοι SDR μπορούν ν αποκτήσουν αυτά τα νομίσματα ανταλλάσοντάς τα με τα SDR τους, με δύο τρόπους: πρώτον, μέσω της ρύθμισης των εθελοντικών ανταλλαγών μεταξύ των μελών. Και δεύτερον, από το ΔΝΤ καθορίζοντας μέλη με ισχυρές εξωτερικές θέσεις για ν αγοράσουν SDR από μέλη με ασθενείς εξωτερικές θέσεις. Επιπρόσθετα του ρόλου του σαν συμπληρωματικό αποθεματικό στοιχείο, το SDR χρησιμεύει σαν η μονάδα υπολογισμού του ΔΝΤ και μερικών άλλων διεθνών οργανισμών.
Ενοποίηση και παγκοσμιοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Έφοδος στον ουρανό ή…
Η ανθρωπότητα πρέπει ν αποφασίσει.
Πηγές: Λένιν «Η καταστροφή που μας απειλεί και πώς να την καταπολεμήσουμε».
Το τραπεζικό σύστημα αποτελεί το «κυκλοφοριακό σύστημα» που τροφοδοτεί με καύσιμο (χρήμα) την οικονομία και κατά συνέπεια την κοινωνία. Αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά της και αποφασιστικό παράγοντα ελέγχου της.
Αντί όμως αυτό να βοηθά στην αύξηση της παραγωγικότητας και τη δημοκρατικότερη κατανομή πόρων των σημερινών κοινωνιών, δημιουργεί προβλήματα, καταστροφές, κρίσεις, διαφθορά και επωφελούνται από αυτό μια χούφτα «άνθρωποι» που καρπώνονται αμύθητα πλούτη και αποκτούν τεράστιες δυνατότητες ελέγχου της κοινωνίας, εκτός οποιουδήποτε νομικού ή θεσμικού πλαισίου. Αυτό έχει γίνει συνείδηση και στον τελευταίο πολίτη σήμερα. Ποιος μπορεί να πει σήμερα με βεβαιότητα που σταματά η «κερδοσκοπία» και που αρχίζει η «νομιμότητα» των τραπεζών, που σταματούν οι «αγορές» και που αρχίζει ο τομέας των «κρατικών» ή «θεσμικών» τραπεζών;
Η πολυπλοκότητα των σημερινών χρηματικών προϊόντων, των ισολογισμών, οι δαιδαλώδεις παγκοσμιοποιημένες και κατ ουσίαν εκτός οποιουδήποτε θεσμικού πλαισίου σχέσεις των τραπεζιτών, κάνουν αδύνατο τον οποιοδήποτε στοιχειώδη έλεγχό τους. Οι υπάρχοντες σήμερα θεσμοί όχι μόνο δεν αμφισβητούν την καταστροφική ελευθερία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου να οδηγεί στην χρεοκοπία επιχειρήσεις και χώρες, αλλά του αναγνωρίζουν ρόλο συνομιλητή και υποβολέα των κρατικών πολιτικών. Το μέσο που χρησιμοποιεί για να κυκλοφορεί αλλά και για να οχυρώνεται το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι τα σημερινά τραπεζικά συστήματα.
Η λύση είναι η ενοποίηση όλων των τραπεζικών συστημάτων σ ένα ενιαίο, παγκόσμιο, «εθνικοποιημένο» τραπεζικό σύστημα, περιουσία της ανθρωπότητας, στην υπηρεσία της. Η εφικτότητα και δυνατότητα ενός τέτοιου συστήματος συνοψίζεται σε δυο λέξεις: ενοποίηση της λογιστικής. Αυτό θα καταστήσει δυνατό και απολύτως εφικτό τον έλεγχό του.
Η ανάγκη ελέγχου του τραπεζικού συστήματος αναγνωρίζεται σήμερα πλατιά και ακούγονται φωνές που συμφωνούν σ αυτό από κάθε πλευρά της κοινωνίας.
Η «εθνικοποίηση» και ενοποίηση των τραπεζικών συστημάτων δεν έχει καμιά σχέση με τη «δήμευση των ιδιωτικών περιουσιών», ούτε με τον σοσιαλισμό. Η ιδιοκτησία στα κεφάλαια που διαχειρίζονται οι τράπεζες και που πιστοποιείται με μετοχές, καταθέσεις, γραμμάτια, αποδείξεις κλπ δεν χάνεται, ούτε αλλάζει. Η σημασία του νέου συστήματος συνίσταται στο ότι καθίσταται δυνατός ένας πραγματικός έλεγχος στις ξεχωριστές τράπεζες και στις πράξεις τους. Η ουσία του είναι: ξεσκέπασμα των καταχρήσεων σε βάρος του δημοσίου και του λαού. Ο δημοκρατικός έλεγχος θα ξεσκέπαζε τα εξωφρενικά κέρδη των απανταχού χρηματιστών και τραπεζιτών και την κερδοσκοπία των χρηματιστηριακών συναλλαγών. Αυτό δεν το θέλουν μερικοί… Δεν υπάρχουν όμως ούτε οι παραμικρότερες τεχνικές δυσκολίες για τη συνένωση των τραπεζών.
Αλλά είναι δυνατοί δύο τύποι ελέγχου: ο δημοκρατικός και ο βαθμιαίος, γραφειοκρατικός, «κρατικά ρυθμισμένος», ουσιαστικά πλασματικός έλεγχος.
Στον δημοκρατικό έλεγχο, οι σημερινοί τραπεζίτες, διευθυντές, τραπεζικοί. υπάλληλοι κλπ πρέπει να υποχρεωθούν να συνεχίσουν τη δουλιά τους, αλλά τώρα θα τεθούν στην υπηρεσία και θα ενεργούν προς το συμφέρον της ανθρωπότητας. Αν αρνηθούν, σαμποτάρουν ή κλέψουν, θα τους επιβάλλεται η αυστηρότερη των ποινών.
Σήμερα υπάρχουν τεράστιες τεχνολογικές δυνατότητες δημοκρατικού ελέγχου ενός τέτοιου ενοποιημένου τραπεζικού συστήματος (Η δημοσίευση και ο πλατύς έλεγχος μέσω διαδικτύου όλων των πράξεων αλλά και των αποτελεσμάτων των ελέγχων, αποτελεί αναγκαίο τμήμα ενός παρόμοιου δημοκρατικού μηχανισμού ελέγχου). Αλλά και το ανθρώπινο δυναμικό, το κατάλληλο και ικανό για ν αναλάβει αυτό το έργο, είναι ήδη παρόν και πολυπληθές. Είναι το διανοητικό προλεταριάτο,
Σαν υλική/χρηματική βάση για τη συντήρηση του μηχανισμού ελέγχου, μπορεί ν αποτελέσει μια ειδική φορολογία όλων των χρηματιστηριακών συναλλαγών (φόρος Τόμπιν) ή η χρησιμοποίηση ενός τμήματος από τις εξωφρενικές αμοιβές των σημερινών στελεχών των τραπεζών.
Βασική προϋπόθεση για τον ουσιαστικό έλεγχο αυτού του παγκόσμιου συστήματος αποτελεί η κατάργηση του εμπορικού και τραπεζικού απορρήτου. Χωρίς αυτό κάθε συζήτηση για δημοκρατικό έλεγχο καταντάει κούφια αερολογία. Το εμπορικό και τραπεζικό απόρρητο δεν εξυπηρετεί σήμερα τις ανάγκες της ανταλλαγής και της παραγωγής, αλλά αποτελεί αποκλειστικό όπλο συγκάλυψης των οικονομικών αγυρτειών και των απίστευτων κερδών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Αποτελεί μια από τις πειστικότερες αποδείξεις για την κενότητα και του πιο προοδευτικού αστικού συντάγματος, ως προς την ισότητα των πολιτών (Παρουσιάζουν πολλές φορές στην τηλεόραση τις αμοιβές της τάδε κατηγορίας μισθωτών. Σκεφτείτε αν είναι εφικτό ή «νόμιμο» να παρουσιάσει κάποιος τις «αμοιβές» ενός μεγάλου κεφαλαιοκράτη…).
Τα οφέλη από την σύσταση ενός τέτοιου παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος θα είναι τεράστια για όλους τους λαούς και των ανεπτυγμένων και των υπανάπτυχτων χωρών και για το κράτος, ακόμη και για τους επιχειρηματίες που έχουν σχέση με την παραγωγή και όχι με την κερδοσκοπία. Χωρίς υπερβολή θα πολλαπλασιάζονταν εκατοντάδες χιλιάδες φορές η παραγωγικότητα σ ένα παρόμοιο σύστημα, σε σχέση με το σημερινό.
Μπορεί ήδη να αρχίσει να συντάσσεται ένα παγκόσμιο σύνταγμα, που το πρώτο άρθρο του θα ορίζει: Το παγκόσμιο ενοποιημένο τραπεζικό σύστημα, αποτελεί κληρονομιά και περιουσία της ανθρωπότητας και αυτή καθίσταται υπεύθυνη να μην επιτρέψει ποτέ σε κανέναν να το ιδιοποιηθεί, ολόκληρο ή τμήμα του.
Όλα αυτά όμως έχουν συγκεκριμένες συνέπειες και συνεπάγονται μεγάλες αλλαγές…
Κυριακή 7 Μαρτίου 2010
α. Η Ελλάδα είναι κατάχρεη
β. Η Ελλάδα ΔΕΝ μπορεί να ανταπεξέλθει των δημοσιονομικών της αναγκών και υποχρεώσεων
γ. Οι πολιτικοί ηγέτες της μεταπολίτευσης, τα κόμματα και η ρουσφετο-αντιπολίτευση που διαρκώς πίεζε ψηφοθηρικά, για φιλολαϊκά μέτρα σε βάρος ΠΑΝΤΑ των δημόσιων οικονομικών (σε στυλ 'ποιος ζει ποιος πεθαίνει') είναι οι ΥΠΑΙΤΙΟΙ της σημερινής κατάντιας.
ΑΝ λοιπόν έχει γίνει αντιληπτή η κρατούσα κατάσταση, όπου τα έσοδα μας είναι περίπου 54 δις Ευρώ και αντίστοιχα
α. ΜΟΝΟ οι τόκοι για τα δανεικά του παρελθόντος που πρέπει να πληρωθούν το 2010 είναι 12,95 διις Ευρώ = 5,3% του ΑΕΠ
β. Μισθοί και συντάξεις ανέρχονται σε 26,38 δις Ευρώ
γ. Ασφάλιση, Περίθαλψη, Κοιν. Προστασία ανέρχονται σε 16,48 δις Ευρώ
δ. Λειτουργικές Δαπάνες σε 9,76 δις Ευρώ
[Πιστεύει κάποιος ότι από αυτές τις απόλυτα αναγκαίες δαπάνες μπορεί κάτι να περικοπεί;] ανερχονται συνολικά σε 65,60 δις Ευρώ
άρα, βρέξει - χιονίσει, το Ελληνικό Κράτος είναι μέσα κατ' ελάχιστον (65,60-53,6=) 12 δις Ευρώ περίπου για το 2010 (και σε κάθε φορολογικό έτος, φυσικά). Ένα το κρατούμενο.
Τώρα, τα έσοδα αυτά, τα 53,6 δις, από που προέρχονται;
23,7 δις είναι Άμεσοι Φόροι και - άκουσον!άκουσον! - 30,5 δις Έμμεσοι Φόροι. Δηλαδή το Ελληνικό Δημόσιο εισπράττει 35% περισσότερα από την έμμεση φορολογία απ' ό,τι από την άμεση! (θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έτσι, η φορολόγηση εν τοις πράγμασιν είναι διπλάσια...)Συνεχίζοντας, βλέπουμε τα όσα το Ελληνικό Κράτος "δαπανά" από το Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων την τελευταία 10ετία. Και λέω "δαπανά" (σε εισαγωγικά) διότι όπως διεφάνη η συμμετοχή του Δημοσίου είναι 200 εκατομύρια ευρώ. Κάπου 5 δις είναι η συμμετοχή της Ε.Ε. και τα άλλα, σωστά μαντέψατε, είναι δανεικά.
Ας κάνουμε τώρα κάποιους συλλογισμούς.
- Από ό,τι πληρώνουμε ως φόρο εισοδήματος, τα μισά πάνε σε τόκους στις τσέπες των πιστωτών μας Τα μισό μας χρέος είναι εξάλλου στα χαρτφυλάκια ξένων τραπεζών.
- Ό,τι πληρώνουμε μόνο σε τόκους,είναι 2,5 δις περισσότερα από ό,τι το Ελληνικό Κράτος θα επενδύσει για το μέλλον των πολιτών του (βλ. Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων). Στην πραγματικότητα είναι 60 φορές περισσότερα από την πραγματική συμμετοχή του Ελλ. Κράτους η οποία ανέρχεται στα 200 εκατ.
- Αν το Ελληνικό Κράτος πλήρωνε μηδέν τόκους, θα μπορούσε αύριο κιόλας να αυξήσει κατά 75% τις δαπάνες ασφάλισης, περίθαλψης κλπ ή 50% τους μισθούς και τις συντάξεις. Μάλιστα, καθότι οι συντάξεις ανέρχονται σε 6,5 δις, θα μπορούσαμε κάλλιστα να τις τριπλασιάσουμε αύριο.
- Σύμφωνα με άρθρο του Δημ. Νανούρη, οι δαπάνες για την Παιδεία το 2008 ανήλθαν στα 6,4 δις. Τα μισά από ότι οι τόκοι των δανεικών μας. Κατάντια...
- Το πολυσηζητημένο ΕΚΑΣ και το επίδομα πολυτέκνων, ανέρχονται σε 2 δις ευρώ. Δηλαδή μόνο οι τόκοι από τα δανεικά μας, είναι 6 φορές πάνω από το ΕΚΑΣ και το επίδομα αυτό. ΑΝ πληρώναμε έστω 15% λιγότερους τόκους, θα μπορούσαμε να διπλασιάσουμε το ΕΚΑΣ και το επίδομα (δε..).
- Τα εξοπλιστικά μας προγράμματα κοστίζουν 2,2 δις. Από τι προστατευόμαστε; Ο μεγαλύτερος εχθρός αυτού του κράτους πλέον, είναι ο ίδιος ο πολίτης του.
- Το νοσηλευτικό προσωπικό μας κοστίζει 2,8 δις. Είναι γνωστή η κατάσταση με την έλλειψη προσωπικού και τις κλίνες εντατικής που δεν λειτουργούν. Με νοσοκομεία ολόκληρα που περίμεναν τους ιατρούς και νοσηλευτές. Αλλοίμονο. Δίνουμε 4 φορές περισσότερα για τόκους. Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.
- Aν θέλαμε να έχουμε ένα νοικοκυρεμένο κράτος, ακόμα και αν είχαμε μηδενικό δανεισμό, με τις υπάρχουσες υποχρεώσεις όπως αναλύθηκαν παραπάνω, το Ελληνικό Δημόσιο, με βάση τα έσοδα του, δεν έχει χρήματα να κάνει ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ, από το να πληρώνει 2 από τα 3 (ΔΥΟ από τα ΤΡΙΑ):
(ή) 1. τους συνταξιούχους και τους δημόσιους υπαλλήλους,
(ή) 2. τις δαπάνες περίθαλψης και πρόνοιας
(ή) 3. τα λειτουργικά του έξοδα
Ποιο από τα 3 να κόψουμε; Αν δηλαδή θέλατε να σας κόψουν ένα όργανο, ποιο θα θέλατε να είναι; Ούτως ή άλλως έχετε καρκίνο. Λυπάμαι.
Αυτό συνεπώς, επιγραμματικά και απλουστευτικά, είναι το "δίλημμα". Φυσικά, ούτε απάντηση υπάρχει, ούτε λύση. Και φυσικά, υπάρχει και ένα τεράστιο δημόσιο χρέος από πίσω, που μεγαλώνει και μεγαλώνει και μεγαλώνει... Υπάρχει δε η μέγιστη ηλιθιότητα του μεγέθους "ΑΕΠ προς ΧΡΕΟΣ". Διότι το ΑΕΠ, βασίζεται στην παραγωγικότητα. Και η παραγωγή βασίζεται κατεξοχήν στην πίστωση. Και η πίστωση, δηλ. τα δανεικά είναι το άπατο βαρέλι στο οποίο άμα πέσεις μέσα, δεν βγαίνεις.
Άρα το ΑΕΠ, λογικά, δεν (θα μπορούσε να) μεγαλώνει δια παντός. Όπως και συμβαίνει. Διότι το ΑΕΠ, σε περιόδους ύφεσης ή κρίσης, μειώνεται. Το χρέος, σε όλες τις περιόδους αυξάνεται. ΑΥΤΗ είναι η μέγιστη "μαγκιά" των Banksters. Αυτή είναι η λούμπα του παγκόσμιου πιστωτικού συστήματος.
Πόσο πιο απλά να ειπωθεί; Σε περιβάλλον ελλείψεως οξυγόνου όπως τούτο, αναπνέεις από ένα σωληνάκι. Ταυτόχρονα κάποιος σου σφίγγει ολοένα το ζωνάρι. Το οξυγόνο τελειώνει ενώ η σύσφιγξη του ζωναριού συνεχίζεται. Πως το βλέπεις; Θα σκάσεις; Όχι, έλεγε προεκλογικά ο Παπανδρέου. Οξυγόνο υπάρχει. Μπα;
O ίδιος δήλωσε εσχάτως πως η κυβέρνηση του έκανε σε 50 ημέρες ό,τι η ΝΔ σε 5 χρόνια. Τι έκανε ακριβώς; Είναι ή δεν είναι ταμειακό/λογιστικό το ζήτημα; Οι αριθμοί είναι ψυχροί. Είναι ή δεν είναι ελλειματικός ο προϋπολογισμός του; Θα μεγαλώσει ναι ή όχι εκ νέου το δημόσιο χρέος; Θα δανειστεί ναι ή όχι περισσότερα για να "ασκήσει πολιτική";
Για τον Γιώργο Παπανδρέου, τι να πεις. Ξεκινάς, γνωρίζοντας ότι έχει διατελέσει Υπουργός από την δεκαετία του '80 σε όλες τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ. Και τώρα, εν έτει 2009 λέει πως δεν γνώριζε την οικονομική κατάσταση. Αυτό είναι επιχείρημα ευήθειας ή προσδοκίας ότι αυτοί στους οποίους απευθύνεσαι είναι χαχόλοι. "Δεν ήξερα". Από την άλλη, αναπάντητη παραμένει στο μυαλό μου πάντα η απορία σχετικά με την περιβόητη λέσχη Bildeberg
"Φέτος, η συνάντηση της "Λέσχης" έγινε στο Chantilly της Virginia των ΗΠΑ μεταξύ 5 έως 8 Ιουνίου. Εκεί συνευρέθηκαν για να συζητήσουν για τις επικείμενες θερινές διακοπές τους, περί τα 140 άτομα, μεταξύ των οποίων και 5 Έλληνες. Ο υπουργός Οικονομικών μας Αλογοσκούφης πέρασε για 4η συνεχόμενη φορά την πόρτα τα τελευταία χρόνια. Είναι μια μεγάλη εθνική επιτυχία. Ειδικά αν φανταστείς ότι στο αεροπλάνο δεν ήταν μόνος να κοιτά τα σύννεφα από το παράθυρο αλλά μαζί του ήταν η κ. Άννα Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ και αυτή για 4η φορά τα τελευταία 5 χρόνια. Αυτή θα ταξίδεψε για τον σοσιαλισμό. Συμπτωματικά ήταν και η Επίτροπος της Ελλάδας στην Ε.Ε.
Το θέμα είναι γιατί την καλούν, τόσο συχνά. Μάλλον γιατί η αντίθετη φωνή, η δυναμική, η ανεξάρτητη, η σοσιαλιστική βρε παιδί μου, τους ιντριγκάρει. Άλλωστε αυτό είχε υποστηρίξει και ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Ν. Αθανασάκης, όταν ο "Γιώργος" παραβρέθηκε για 4η φορά (...) εκεί το 2005. Πιο πριν εκλήθη όταν τύχαινε να είναι - συμπτωματικά - υπουργός εξωτερικών της χώρας «Το ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρός του Γιώργος Παπανδρέου δεν έχουν τον φόβο μήπως αλλοιωθούν από την επαφή με διαφορετικές απόψεις. Έχουν, αντιθέτως, τη δύναμη να αναμετρώνται με αυτές, με βάση τις γνωστές θέσεις οι οποίες διατυπώνονται, ούτως ή άλλως, σε κάθε περίπτωση." Με τρομάζει αυτή η δύναμη του Γιώργου και του ΠΑΣΟΚ. Τιτάνια...
Τυχαία και συμπτωματικά πέρασε να πει για τις διακοπές και τα νέα του και ο πρωθυπουργός μας Κώστας Καραμανλής, εν έτει 1998 ως νεοεκλεγείς πρόεδρος της ΝΔ. Τυχαία είπε να πει ένα γεια και η κ. Ντόρα Μπακογιάννη, συμπτωματικά λίγο πριν γίνει υπουργός εξωτερικών, το 2003. Πριν γίνουν Πρόεδρος των ΗΠΑ και Πρωθυπουργός της Βρετανίας, πήγαν και ο Μπιλ Κλίντον (η εξαπατημένη Χίλαρι είναι τώρα ΥπΕξ στη "νέα διακυβέρνηση") και ο Τόνι Μπλαιρ - ο ειρηνιστής. Τι έκαναν πριν εκεί; Ανάμεσα σε 140 άτομα, 2 "άσημοι¨; Fame Story η Μπίλντεμπεργκ. Εκτροφείο ταλέντων. Μόνο που εκεί δεν ψηφίζει το κοινό.
Εκεί και ο πολύς Θεόδωρος Πάγκαλος (ως υπουργός εξωτερικών), η πιο ασυμβίβαστη δημόσια φιγούρα μετά τον Παύλο Σιδηρόπουλο (original) και τον Βαγγέλη Γιαννόπουλο, πήγε από εκεί 3 φορές."
Ο Θέοδωρος Πάγκαλος, ο Αντιπρόεδρος της ΄νέας κυβέρνησης'. Η Άννα Διαμαντοπούλου, Υπουργός Παιδείας της 'νέας κυβέρνησης'. Νίκος Αθανασάκης, άλλοτε συγγραφέας των λόγων του Ανδρέα Παπανδρέου και τώρα Γραμματέας του Κινήματος. "Να μαστε πάλι εδώ" που λέγαμε παλιότερα.
Ζούμε μια φαιδρή πραγματικότητα που όχι αναλυτής ή οικονομολόγος, ούτε μάγος, δεν μπορεί να βρει "την άκρη". Εκτός από τους Wizards of OZ. Τους μεγαλοπιστωτές του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος. Στο μακρύ τους χέρι πάνε οι κομμένες συντάξεις σου, οι μισοί μισθοί σου, η έλλειψη υποδομών σου, κλπ. Τα λέω, γιατί μερικοί ακόμά να καταλάβουν, τι σημαίνουν όλα αυτά για την ζωή μας.
Αλλά,φευ, τα πράγματα είναι ΠΟΛΥ χειρότερα. Διότι από το Δελτίο Δημοσίου Χρέους που εκδίδει το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, απόσπασμα εκ του οποίου αναρτήθηκε στο πρόσφατο Games Over, εντός του επόμενου ΕΝΟΣ έτους, η χώρα οφείλει να καταβάλλει για τοκοχρεωλύσια το ποσό των 32,5 δις Ευρώ
Αν πρέπει να δώσουμε 32,5 δις σε έναν χρόνο μόνο για δανεικά, τι στο διάολο μας ενδιαφέρει αν η Κίνα θέλει τάχα να αγοράσει κρατικά ομόλογα 25 δις; Ούτε τον χρόνο δεν βγάζουμε με αυτά, εδώ που φτάσαμε. Και επίσης. Στο "λεφτά υπάρχουν - λεφτά υπάρχουν" που φώναζε από το μπαλκόνι ο φιλόδοξος ηγέτης, που αναφερόταν;
Μιλάει λοιπόν "o Γιώργος" για ανείσπρακτα έσοδα που μπορούν τάχα να αναζητηθούν και τις γνωστές Παπανδρεϊκές πομφόλυγες. Λέει το περιβόητο, περί 31 δις Ευρώ ανείσπρακτων φόρων. Καταρχήν, το πρώτο ερώτημα είναι από που προκύπτει αυτό το ποσό.
Από σχετική έρευνα, διαπίστωσα ότι αυτό το νούμερο εμπεριέχεται σε έκθεση του ελεγκτικού συνεδρίου που κατατέθηκε στην Βουλή. Μπορεί άραγε κάποιος να την βρει; Θα μας ήταν πολύ χρήσιμη.
Διότι από αυτά τα 31 δις, το 1/3 αφορά εταιρείες που έχουν πτωχεύσει, λένε και το υπόλοιπο 1/3 αφορά πρόσωπα που στερούνται περιουσιακών στοιχείων. Δηλαδή ούτε 10 δις δεν μπορούν να εισπραχθούν. Αλλά, για ένα λεπτό:
Εγώ θα ταχθώ υπέρ του Γιώργου. Θα πείσω τον εαυτό μου ότι ο Γιώργος αύριο, μεθαύριο ή σε μία εβδομάδα, θα πάει και θα εισπράξει 31 δις, δηλαδή ένα ποσό που είναι κατά 30% μεγαλύτερο από τον φόρο εισοδήματος που εισπράτει ετησίως το Ελληνικό Κράτος. Θα το εισπράξει από αυτούς που δεν έχουν, δεν υπάρχουν, έχουν πτωχεύσει, κλπ.
Θα αναστήσει νεκρούς, θα θεραπεύσει τους τυφλούς, τους κωφαλάλους, τους λεπρούς, θα περπατήσει πάνω στα νερά, θα θρέψει τους άσιτους - αλλά θα το εισπράξει. Εξάλλου, με αυτήν την εξαγγελία εξελέχθη "ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ".
Ας τα ονομάσουμε όλα αυτά, συνεπώς, "τα θαύματα του Γιώργου". Αν λοιπόν τα θαύματα του Γιώργου λάβουν χώρα, ο Γιώργης θα εξοικονομούσε 31 δις από φόρους (ανείσπρακτους), 5 δις από ασφαλιστικές εισφορές, (όπως λέει), 1 δις από επιτροπές (θα τις παύσει όλες;), δηλαδή συνολικά 37 δις Ευρώ.
Και πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις (ή μάλλον δις), η αόρατη χείρα των τραπεζιτών/πιστωτών μας θα τον σκουντήσει στον ώμο και μια υπόκωφη φωνή, θα έρθει και θα του πει στο αυτί "Γιώργη, ό,τι μάζεψες φέρτο, είναι τα φέσια σας για τον επόμενο χρόνο". Εϊναι πολύ απλό. Αν ο Παπανδρέου μάζευε ΟΛΟ το χρήμα και με τα θαύματα του Γιώργου, έκανε και το νοικοκύρεμα, όντας "σωστός" όπως λέει επί λέξει, θα του έμενε τίποτα για να κάνει τίποτα.
Γιώργη, θαυματουργέ ηγέτη, που εσύ μόνο βρήκες τη λύση στο αυγό του Κολόμβου, αυτά τα 37 δις είναι-δεν-είναι το 15% του συνολικού Δημόσιου Χρέους της Ελλάδας ΤΩΡΑ. Δεν το ξέρεις; Διότι έτσι όπως το πάτε, τα δις είναι στραγάλια.
Το 1981 το χρέος ήταν λιγότερο από 3 δις ευρώ. Ο μπαμπάκας το πήγε σε 10 χρόνια στα 25 δις ευρώπουλα. Δεν το ξέρεις; Και το 2005 μας βρήκε στα 217 δις. Περίπου 1000% πάνω από το 1990. Δεν το ξέρεις; Και από το 2005, ο Καραμανλής, το παρέδωσε στα 300 δις. Δηλαδή, αύξηση 73 δις σε 4 χρόνια. Ούτε αυτό ήξερες; Και ο προϋπολογισμός σου, Γιώργη, είναι ελλειματικός. Όταν, σύντροφε Γιώργη έχεις δαπάνες 70 δις περίπου και έσοδα 53,6 δις και σε αυτά δεν υπολογίζεις προφανώς τα 32 δις που πρέπει να πληρώσεις σε δανεικά, άρα έχεις 102 δις "έξοδα" και 53 δις έσοδα (ΑΝ εισπράξεις όλους τους φόρους και δεν πέσεις έξω όπως όλοι) τότε είσαι μείον 49 δις στο μπακαλοτέφτερο του προϋπολογισμού. Είσαι μείον 49 δις τον επόμενο χρόνο.
Και που΄ σαι λοιπόν Γιώργη, ετοίμασε το επόμενο μαντζούνι. Αυτό δηλαδή που με λιγότερα έσοδα από δαπάνες "θα μειώσει το χρέος της Ελλάδας και θα φέρει το νοικοκύρεμα".
Ο δε Γιώργης είπε: "Θα κάνω αλλαγές στο φορολογικό σύστημα "που θα μας φέρει έσοδα". Για να καλύψεις αυτήν την τρυπούλα των 49 δις κ. Παπανδρέου θα πρέπει να τριπλασιάσεις την φορολογία. Αλλά αν τριπλασίαζες την φορολογία θα έπρεπε να μας παίρνεις τα 2/3 απ' ό,τι βγάζουμε.
Ποιος κοροϊδεύει ποιον; Όταν πλέον το χρέος αυξάνεται με τέτοια γεωμετρική πρόοδο και τα έσοδα, ακόμα και με τα "θαύματα του Γιώργου" φτάνουν-δεν-φτάνουν για τα δανεικά ενός χρόνου.
Ποιος κοροϊδεύει ποιον και ΓΙΑΤΙ;
Άρα, για να ξανακάνουμε τους λογαριασμούς μας, η χώρα αυτή έχει 53 δις έσοδα και πρέπει να πληρώσει 32,5 δις σε δανεικά. Μένουνε 23,5 δις. Το 1/3 δηλαδή από όσα χρειάζονται για Μισθούς και συντάξεις, Ασφάλιση, Περίθαλψη, Κοιν. Προστασία, Λειτουργικές Δαπάνες. Από που θα βρεθουν τα υπόλοιπα;
ΦΥΣΙΚΑ. Από δανεικά.
Ως εδώ, λοιπόν, ευελπιστώ να έγινε κατανοητό και εύληπτο το βάσιμο της εισαγωγικής μας θέσης:
α. Η Ελλάδα είναι κατάχρεη
β. Η Ελλάδα ΔΕΝ μπορεί να ανταπεξέλθει των δημοσιονομικών της υποχρεώσεων
γ. Οι πολιτικοί ηγέτες της μεταπολίτευσης, τα κόμματα και η ρουσφετο-αντιπολίτευση που διαρκώς πίεζε ψηφοθηρικά, για φιλολαϊκά μέτρα σε βάρος ΠΑΝΤΑ των δημόσιων οικονομικών (σε στυλ 'ποιος ζει ποιος πεθαίνει') είναι οι ΥΠΑΙΤΙΟΙ της σημερινής κατάντιας.
Τώρα, ας βάλουμε και άλλον έναν παράγοντα στην εξίσωση.
δ. Η Ελλάδα είναι υπόδουλη στους πιστωτές της. Η Ελλάδα ανήκει στους ξένους. Κυριολεκτικά και άνευ δόσεως υπερβολής. ΑΝ αύριο κλείσει η στρόφιγγα, δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ τρόπος διαφυγής. Είμαστε τα πρόβατα και τα σκυλάκια τους, περήφανε λαέ. Χειρότεροι δεν γίνεται.
Πχ πολλές φορές θα ακούσατε τους "Ευρωπαίους", το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον ΟΟΣΑ, ή τους εκάστοτε πρέσβεις των ΗΠΑ να νουθετούν πρωθυπουργούς, υπουργούς μας, την Βουλή ολόκληρη. Έχετε καμία αμφιβολία από που είχαν πιάσει τον τράγο; Μόλις προχτές ο πρέσβης τους κ. Σπέκχαρντ μας υπέβαλε "προτάσεις" εκ νέου. Φυσικά εκεί στις ΗΠΑ, έχουν μεγαλύτερη από εμάς ανεργία για την οποία πχ μίλησε ο κ. πρέσβης και άλλα τινά, αλλά σιγά τα ωά.
"Ξεχάσαμε" φαίνεται για πόσα και πόσα χρόνια λχ, οι Αμερικάνοι είχαν αποφασίσει να πριμοδοτούν την Τουρκία σε βοήθεια και εξοπλιστικά προγράμματα, με το περίφημο "7 προς 10". Όπου ήμασταν αναγκασμένοι να αγοράζουμε τα οπλικά τους συστήματα μεν, αλλά με αρνητικό ισοζύγιο, ως προς τα οφέλη. Επτά για την Ελλάδα, δέκα για την Τουρκία. Σκασμός και ευχαριστίες εμείς. Πως αλλιώς; Η στρόφιγγα βλέπετε. Γι αυτό και όταν οι Αμερικάνικες επενδύσεις εν έτει 2001 είχαν φτάσει στα 2,2 δις, ο τότε πρέσβης, ο πολύς τοποτηρητής κ. Μπερνς, μιλούσε για ελληνικά οικονομικά θαύματα και θριάμβους. Είναι τεράστιο το θέμα για να εξαντληθεί σε ένα site.
Έτσι, ή κάπως έτσι, γίναμε δεν ήμασταν. Οι μεγάλοι και λαοπρόβλητοι ηγέτες της μεταπολίτευσης, τα τσιράκια και οι αυλές τους, βούλιαξαν αυτόν τον τόπο, κλέβοντας ό,τι πιο πολύτιμο έχει ένα κράτος. Την οικονομική του ανεξαρτησία. Είχαμε και παλαιότερα πει ότι η Ελλάδα, έως την δικτατορία αντιπροσώπευε το "ελληνικό οικονομικό θαύμα" (Περισσότερα στο βιβλίο του Angus Maddison - Monitoring the World Economy 1820-1992). Αληθινό και όχι γιαλαντζί. Και αν στην χούντα ο καθείς πλέον μπορεί να χρεώνει δικαίως οτιδήποτε (εξάλλου αυτοί και δικάστηκαν και πήγαν φυλακή) στους εθνάρχες και τους λαοπρόβλητους, μεταρρυθμιστές, εκσυγχρονιστές, ισορροπιστές της μεταπολίτευσης, δεν έχουμε ποτέ έως σήμερα χρεώσει το οτιδήποτε. Παρά έπεα πτερόεντα.
είχε δημοσιευτεί το διάγραμμα του ΟΟΣΑ που έδειχνε ότι Ελλάδα και λοιπός ανεπτυγμένος κόσμος βρίσκονταν τότε, το 1980, σε κοινή αφετηρία σχετικά με τον λόγο ΑΕΠ ανά κάτοικο.
Θα αρκούσε να δεί κάποιος που βρίσκεται η Ελλάδα τώρα. Βρίσκεται εκεί που ήταν προ 20ετίας. Το έγκλημα της δεκαετίας του '80, η "υψηλή λογιστική" και η "δημιουργική λογιστική" και τα πλαστά στοιχεία των 2 επόμενων δεκαετιών, μας έφεραν εδώ που είμαστε.
Και ως κυρίαρχος λαός εν υπνώσει ακούγαμε τις βερμπαλιστικές κορώνες ελπίδας, σκοτωνόμασταν στα μπλε και τα γαλάζια καφενεία, στριμωχνόμασταν στις κλαδικές και ήμασταν πάντα τόσο ευτυχείς, τόσο ευκολόπιστοι, τόσο ΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ μας (σημειωτέον ότι η βελτίωση των στοιχείων περί το 2000, με τα τρομερά και φοβερά κατορθώματα του Γιάννου Παπαντωνίου και τις θριαμβολογίες Μπερνς, όπως είναι γνωστό "λόγω απογραφής", οφείλονται σε παραποίηση στοιχείων, απόκρυψη άλλων κλπ - στοιχεία που κατά το κοινό ποινικό δίκαιο πληρούν την λεγόμενη "υποκειμενική υπόσταση" του εγκλήματος της απάτης - "σιγά τα ωά" πάντα)
Φτάνοντας εδώ, η εύλογη ερώτηση είναι "Γιατί;". Ο ιστορικός του μέλλοντος θα μας πει. Γιατί τέτοια συνωμοσία σιωπής μεταξύ δημοσιογράφων, πολιτικών, "πνευματικών ανθρώπων"; Μεγάλωσαν τα κότερα και τους χωρέσαν όλους ίσως.
Γιατί τέτοια έλλειψη ελέγχου; Γιατί τέτοιο βόλεμα του απλού πολίτη; Γιατί τέτοια απάθεια; Γιατί τόσο μεγάλη αναλγησία και αδιαφορία για το μέλλον μας; Γιατί τέτοια στρέβλωση της λογικής και απουσία κοινού νου;
Θα πρέπει όμως σε αυτό το γιατί, προ των ιστορικών (διότι τότε θα είναι αργά) να απαντήσουμε, επιτέλους ΕΜΕΙΣ. Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία εξαγνισμού της εθνικής μας ατίμωσης.
Φτάσαμε στο σημείο η λογική, η δικαιοσύνη, η αλήθεια, η εντιμότητα, η ηθική και άλλες αρετές, στοιχεία ελάχιστα του πολιτισμού (εκεί είναι ο πολιτισμός, όχι στο αν έχεις ή δεν έχεις Dubai World), να θεωρούνται αιρετικά και ακραία. Όπως έλεγε και ο Tom Wolf, η αίρεση είναι κι αυτή θρησκεία αλλά χωρίς πολιτική δύναμη. Τελικά, αυτή πρέπει να είναι και η μαύρη αλήθεια, στο απόλυτο θέατρο του παραλόγου, που βιώνουμε.
Οι λογικοί έγιναν τρελοί και αιρετικοί. Χωρίς καμία δύναμη. Ή μήπως όχι;
β. Η Ελλάδα ΔΕΝ μπορεί να ανταπεξέλθει των δημοσιονομικών της αναγκών και υποχρεώσεων
γ. Οι πολιτικοί ηγέτες της μεταπολίτευσης, τα κόμματα και η ρουσφετο-αντιπολίτευση που διαρκώς πίεζε ψηφοθηρικά, για φιλολαϊκά μέτρα σε βάρος ΠΑΝΤΑ των δημόσιων οικονομικών (σε στυλ 'ποιος ζει ποιος πεθαίνει') είναι οι ΥΠΑΙΤΙΟΙ της σημερινής κατάντιας.
ΑΝ λοιπόν έχει γίνει αντιληπτή η κρατούσα κατάσταση, όπου τα έσοδα μας είναι περίπου 54 δις Ευρώ και αντίστοιχα
α. ΜΟΝΟ οι τόκοι για τα δανεικά του παρελθόντος που πρέπει να πληρωθούν το 2010 είναι 12,95 διις Ευρώ = 5,3% του ΑΕΠ
β. Μισθοί και συντάξεις ανέρχονται σε 26,38 δις Ευρώ
γ. Ασφάλιση, Περίθαλψη, Κοιν. Προστασία ανέρχονται σε 16,48 δις Ευρώ
δ. Λειτουργικές Δαπάνες σε 9,76 δις Ευρώ
[Πιστεύει κάποιος ότι από αυτές τις απόλυτα αναγκαίες δαπάνες μπορεί κάτι να περικοπεί;] ανερχονται συνολικά σε 65,60 δις Ευρώ
άρα, βρέξει - χιονίσει, το Ελληνικό Κράτος είναι μέσα κατ' ελάχιστον (65,60-53,6=) 12 δις Ευρώ περίπου για το 2010 (και σε κάθε φορολογικό έτος, φυσικά). Ένα το κρατούμενο.
Τώρα, τα έσοδα αυτά, τα 53,6 δις, από που προέρχονται;
23,7 δις είναι Άμεσοι Φόροι και - άκουσον!άκουσον! - 30,5 δις Έμμεσοι Φόροι. Δηλαδή το Ελληνικό Δημόσιο εισπράττει 35% περισσότερα από την έμμεση φορολογία απ' ό,τι από την άμεση! (θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έτσι, η φορολόγηση εν τοις πράγμασιν είναι διπλάσια...)Συνεχίζοντας, βλέπουμε τα όσα το Ελληνικό Κράτος "δαπανά" από το Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων την τελευταία 10ετία. Και λέω "δαπανά" (σε εισαγωγικά) διότι όπως διεφάνη η συμμετοχή του Δημοσίου είναι 200 εκατομύρια ευρώ. Κάπου 5 δις είναι η συμμετοχή της Ε.Ε. και τα άλλα, σωστά μαντέψατε, είναι δανεικά.
Ας κάνουμε τώρα κάποιους συλλογισμούς.
- Από ό,τι πληρώνουμε ως φόρο εισοδήματος, τα μισά πάνε σε τόκους στις τσέπες των πιστωτών μας Τα μισό μας χρέος είναι εξάλλου στα χαρτφυλάκια ξένων τραπεζών.
- Ό,τι πληρώνουμε μόνο σε τόκους,είναι 2,5 δις περισσότερα από ό,τι το Ελληνικό Κράτος θα επενδύσει για το μέλλον των πολιτών του (βλ. Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων). Στην πραγματικότητα είναι 60 φορές περισσότερα από την πραγματική συμμετοχή του Ελλ. Κράτους η οποία ανέρχεται στα 200 εκατ.
- Αν το Ελληνικό Κράτος πλήρωνε μηδέν τόκους, θα μπορούσε αύριο κιόλας να αυξήσει κατά 75% τις δαπάνες ασφάλισης, περίθαλψης κλπ ή 50% τους μισθούς και τις συντάξεις. Μάλιστα, καθότι οι συντάξεις ανέρχονται σε 6,5 δις, θα μπορούσαμε κάλλιστα να τις τριπλασιάσουμε αύριο.
- Σύμφωνα με άρθρο του Δημ. Νανούρη, οι δαπάνες για την Παιδεία το 2008 ανήλθαν στα 6,4 δις. Τα μισά από ότι οι τόκοι των δανεικών μας. Κατάντια...
- Το πολυσηζητημένο ΕΚΑΣ και το επίδομα πολυτέκνων, ανέρχονται σε 2 δις ευρώ. Δηλαδή μόνο οι τόκοι από τα δανεικά μας, είναι 6 φορές πάνω από το ΕΚΑΣ και το επίδομα αυτό. ΑΝ πληρώναμε έστω 15% λιγότερους τόκους, θα μπορούσαμε να διπλασιάσουμε το ΕΚΑΣ και το επίδομα (δε..).
- Τα εξοπλιστικά μας προγράμματα κοστίζουν 2,2 δις. Από τι προστατευόμαστε; Ο μεγαλύτερος εχθρός αυτού του κράτους πλέον, είναι ο ίδιος ο πολίτης του.
- Το νοσηλευτικό προσωπικό μας κοστίζει 2,8 δις. Είναι γνωστή η κατάσταση με την έλλειψη προσωπικού και τις κλίνες εντατικής που δεν λειτουργούν. Με νοσοκομεία ολόκληρα που περίμεναν τους ιατρούς και νοσηλευτές. Αλλοίμονο. Δίνουμε 4 φορές περισσότερα για τόκους. Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.
- Aν θέλαμε να έχουμε ένα νοικοκυρεμένο κράτος, ακόμα και αν είχαμε μηδενικό δανεισμό, με τις υπάρχουσες υποχρεώσεις όπως αναλύθηκαν παραπάνω, το Ελληνικό Δημόσιο, με βάση τα έσοδα του, δεν έχει χρήματα να κάνει ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ, από το να πληρώνει 2 από τα 3 (ΔΥΟ από τα ΤΡΙΑ):
(ή) 1. τους συνταξιούχους και τους δημόσιους υπαλλήλους,
(ή) 2. τις δαπάνες περίθαλψης και πρόνοιας
(ή) 3. τα λειτουργικά του έξοδα
Ποιο από τα 3 να κόψουμε; Αν δηλαδή θέλατε να σας κόψουν ένα όργανο, ποιο θα θέλατε να είναι; Ούτως ή άλλως έχετε καρκίνο. Λυπάμαι.
Αυτό συνεπώς, επιγραμματικά και απλουστευτικά, είναι το "δίλημμα". Φυσικά, ούτε απάντηση υπάρχει, ούτε λύση. Και φυσικά, υπάρχει και ένα τεράστιο δημόσιο χρέος από πίσω, που μεγαλώνει και μεγαλώνει και μεγαλώνει... Υπάρχει δε η μέγιστη ηλιθιότητα του μεγέθους "ΑΕΠ προς ΧΡΕΟΣ". Διότι το ΑΕΠ, βασίζεται στην παραγωγικότητα. Και η παραγωγή βασίζεται κατεξοχήν στην πίστωση. Και η πίστωση, δηλ. τα δανεικά είναι το άπατο βαρέλι στο οποίο άμα πέσεις μέσα, δεν βγαίνεις.
Άρα το ΑΕΠ, λογικά, δεν (θα μπορούσε να) μεγαλώνει δια παντός. Όπως και συμβαίνει. Διότι το ΑΕΠ, σε περιόδους ύφεσης ή κρίσης, μειώνεται. Το χρέος, σε όλες τις περιόδους αυξάνεται. ΑΥΤΗ είναι η μέγιστη "μαγκιά" των Banksters. Αυτή είναι η λούμπα του παγκόσμιου πιστωτικού συστήματος.
Πόσο πιο απλά να ειπωθεί; Σε περιβάλλον ελλείψεως οξυγόνου όπως τούτο, αναπνέεις από ένα σωληνάκι. Ταυτόχρονα κάποιος σου σφίγγει ολοένα το ζωνάρι. Το οξυγόνο τελειώνει ενώ η σύσφιγξη του ζωναριού συνεχίζεται. Πως το βλέπεις; Θα σκάσεις; Όχι, έλεγε προεκλογικά ο Παπανδρέου. Οξυγόνο υπάρχει. Μπα;
O ίδιος δήλωσε εσχάτως πως η κυβέρνηση του έκανε σε 50 ημέρες ό,τι η ΝΔ σε 5 χρόνια. Τι έκανε ακριβώς; Είναι ή δεν είναι ταμειακό/λογιστικό το ζήτημα; Οι αριθμοί είναι ψυχροί. Είναι ή δεν είναι ελλειματικός ο προϋπολογισμός του; Θα μεγαλώσει ναι ή όχι εκ νέου το δημόσιο χρέος; Θα δανειστεί ναι ή όχι περισσότερα για να "ασκήσει πολιτική";
Για τον Γιώργο Παπανδρέου, τι να πεις. Ξεκινάς, γνωρίζοντας ότι έχει διατελέσει Υπουργός από την δεκαετία του '80 σε όλες τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ. Και τώρα, εν έτει 2009 λέει πως δεν γνώριζε την οικονομική κατάσταση. Αυτό είναι επιχείρημα ευήθειας ή προσδοκίας ότι αυτοί στους οποίους απευθύνεσαι είναι χαχόλοι. "Δεν ήξερα". Από την άλλη, αναπάντητη παραμένει στο μυαλό μου πάντα η απορία σχετικά με την περιβόητη λέσχη Bildeberg
"Φέτος, η συνάντηση της "Λέσχης" έγινε στο Chantilly της Virginia των ΗΠΑ μεταξύ 5 έως 8 Ιουνίου. Εκεί συνευρέθηκαν για να συζητήσουν για τις επικείμενες θερινές διακοπές τους, περί τα 140 άτομα, μεταξύ των οποίων και 5 Έλληνες. Ο υπουργός Οικονομικών μας Αλογοσκούφης πέρασε για 4η συνεχόμενη φορά την πόρτα τα τελευταία χρόνια. Είναι μια μεγάλη εθνική επιτυχία. Ειδικά αν φανταστείς ότι στο αεροπλάνο δεν ήταν μόνος να κοιτά τα σύννεφα από το παράθυρο αλλά μαζί του ήταν η κ. Άννα Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ και αυτή για 4η φορά τα τελευταία 5 χρόνια. Αυτή θα ταξίδεψε για τον σοσιαλισμό. Συμπτωματικά ήταν και η Επίτροπος της Ελλάδας στην Ε.Ε.
Το θέμα είναι γιατί την καλούν, τόσο συχνά. Μάλλον γιατί η αντίθετη φωνή, η δυναμική, η ανεξάρτητη, η σοσιαλιστική βρε παιδί μου, τους ιντριγκάρει. Άλλωστε αυτό είχε υποστηρίξει και ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Ν. Αθανασάκης, όταν ο "Γιώργος" παραβρέθηκε για 4η φορά (...) εκεί το 2005. Πιο πριν εκλήθη όταν τύχαινε να είναι - συμπτωματικά - υπουργός εξωτερικών της χώρας «Το ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρός του Γιώργος Παπανδρέου δεν έχουν τον φόβο μήπως αλλοιωθούν από την επαφή με διαφορετικές απόψεις. Έχουν, αντιθέτως, τη δύναμη να αναμετρώνται με αυτές, με βάση τις γνωστές θέσεις οι οποίες διατυπώνονται, ούτως ή άλλως, σε κάθε περίπτωση." Με τρομάζει αυτή η δύναμη του Γιώργου και του ΠΑΣΟΚ. Τιτάνια...
Τυχαία και συμπτωματικά πέρασε να πει για τις διακοπές και τα νέα του και ο πρωθυπουργός μας Κώστας Καραμανλής, εν έτει 1998 ως νεοεκλεγείς πρόεδρος της ΝΔ. Τυχαία είπε να πει ένα γεια και η κ. Ντόρα Μπακογιάννη, συμπτωματικά λίγο πριν γίνει υπουργός εξωτερικών, το 2003. Πριν γίνουν Πρόεδρος των ΗΠΑ και Πρωθυπουργός της Βρετανίας, πήγαν και ο Μπιλ Κλίντον (η εξαπατημένη Χίλαρι είναι τώρα ΥπΕξ στη "νέα διακυβέρνηση") και ο Τόνι Μπλαιρ - ο ειρηνιστής. Τι έκαναν πριν εκεί; Ανάμεσα σε 140 άτομα, 2 "άσημοι¨; Fame Story η Μπίλντεμπεργκ. Εκτροφείο ταλέντων. Μόνο που εκεί δεν ψηφίζει το κοινό.
Εκεί και ο πολύς Θεόδωρος Πάγκαλος (ως υπουργός εξωτερικών), η πιο ασυμβίβαστη δημόσια φιγούρα μετά τον Παύλο Σιδηρόπουλο (original) και τον Βαγγέλη Γιαννόπουλο, πήγε από εκεί 3 φορές."
Ο Θέοδωρος Πάγκαλος, ο Αντιπρόεδρος της ΄νέας κυβέρνησης'. Η Άννα Διαμαντοπούλου, Υπουργός Παιδείας της 'νέας κυβέρνησης'. Νίκος Αθανασάκης, άλλοτε συγγραφέας των λόγων του Ανδρέα Παπανδρέου και τώρα Γραμματέας του Κινήματος. "Να μαστε πάλι εδώ" που λέγαμε παλιότερα.
Ζούμε μια φαιδρή πραγματικότητα που όχι αναλυτής ή οικονομολόγος, ούτε μάγος, δεν μπορεί να βρει "την άκρη". Εκτός από τους Wizards of OZ. Τους μεγαλοπιστωτές του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος. Στο μακρύ τους χέρι πάνε οι κομμένες συντάξεις σου, οι μισοί μισθοί σου, η έλλειψη υποδομών σου, κλπ. Τα λέω, γιατί μερικοί ακόμά να καταλάβουν, τι σημαίνουν όλα αυτά για την ζωή μας.
Αλλά,φευ, τα πράγματα είναι ΠΟΛΥ χειρότερα. Διότι από το Δελτίο Δημοσίου Χρέους που εκδίδει το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, απόσπασμα εκ του οποίου αναρτήθηκε στο πρόσφατο Games Over, εντός του επόμενου ΕΝΟΣ έτους, η χώρα οφείλει να καταβάλλει για τοκοχρεωλύσια το ποσό των 32,5 δις Ευρώ
Αν πρέπει να δώσουμε 32,5 δις σε έναν χρόνο μόνο για δανεικά, τι στο διάολο μας ενδιαφέρει αν η Κίνα θέλει τάχα να αγοράσει κρατικά ομόλογα 25 δις; Ούτε τον χρόνο δεν βγάζουμε με αυτά, εδώ που φτάσαμε. Και επίσης. Στο "λεφτά υπάρχουν - λεφτά υπάρχουν" που φώναζε από το μπαλκόνι ο φιλόδοξος ηγέτης, που αναφερόταν;
Μιλάει λοιπόν "o Γιώργος" για ανείσπρακτα έσοδα που μπορούν τάχα να αναζητηθούν και τις γνωστές Παπανδρεϊκές πομφόλυγες. Λέει το περιβόητο, περί 31 δις Ευρώ ανείσπρακτων φόρων. Καταρχήν, το πρώτο ερώτημα είναι από που προκύπτει αυτό το ποσό.
Από σχετική έρευνα, διαπίστωσα ότι αυτό το νούμερο εμπεριέχεται σε έκθεση του ελεγκτικού συνεδρίου που κατατέθηκε στην Βουλή. Μπορεί άραγε κάποιος να την βρει; Θα μας ήταν πολύ χρήσιμη.
Διότι από αυτά τα 31 δις, το 1/3 αφορά εταιρείες που έχουν πτωχεύσει, λένε και το υπόλοιπο 1/3 αφορά πρόσωπα που στερούνται περιουσιακών στοιχείων. Δηλαδή ούτε 10 δις δεν μπορούν να εισπραχθούν. Αλλά, για ένα λεπτό:
Εγώ θα ταχθώ υπέρ του Γιώργου. Θα πείσω τον εαυτό μου ότι ο Γιώργος αύριο, μεθαύριο ή σε μία εβδομάδα, θα πάει και θα εισπράξει 31 δις, δηλαδή ένα ποσό που είναι κατά 30% μεγαλύτερο από τον φόρο εισοδήματος που εισπράτει ετησίως το Ελληνικό Κράτος. Θα το εισπράξει από αυτούς που δεν έχουν, δεν υπάρχουν, έχουν πτωχεύσει, κλπ.
Θα αναστήσει νεκρούς, θα θεραπεύσει τους τυφλούς, τους κωφαλάλους, τους λεπρούς, θα περπατήσει πάνω στα νερά, θα θρέψει τους άσιτους - αλλά θα το εισπράξει. Εξάλλου, με αυτήν την εξαγγελία εξελέχθη "ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ".
Ας τα ονομάσουμε όλα αυτά, συνεπώς, "τα θαύματα του Γιώργου". Αν λοιπόν τα θαύματα του Γιώργου λάβουν χώρα, ο Γιώργης θα εξοικονομούσε 31 δις από φόρους (ανείσπρακτους), 5 δις από ασφαλιστικές εισφορές, (όπως λέει), 1 δις από επιτροπές (θα τις παύσει όλες;), δηλαδή συνολικά 37 δις Ευρώ.
Και πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις (ή μάλλον δις), η αόρατη χείρα των τραπεζιτών/πιστωτών μας θα τον σκουντήσει στον ώμο και μια υπόκωφη φωνή, θα έρθει και θα του πει στο αυτί "Γιώργη, ό,τι μάζεψες φέρτο, είναι τα φέσια σας για τον επόμενο χρόνο". Εϊναι πολύ απλό. Αν ο Παπανδρέου μάζευε ΟΛΟ το χρήμα και με τα θαύματα του Γιώργου, έκανε και το νοικοκύρεμα, όντας "σωστός" όπως λέει επί λέξει, θα του έμενε τίποτα για να κάνει τίποτα.
Γιώργη, θαυματουργέ ηγέτη, που εσύ μόνο βρήκες τη λύση στο αυγό του Κολόμβου, αυτά τα 37 δις είναι-δεν-είναι το 15% του συνολικού Δημόσιου Χρέους της Ελλάδας ΤΩΡΑ. Δεν το ξέρεις; Διότι έτσι όπως το πάτε, τα δις είναι στραγάλια.
Το 1981 το χρέος ήταν λιγότερο από 3 δις ευρώ. Ο μπαμπάκας το πήγε σε 10 χρόνια στα 25 δις ευρώπουλα. Δεν το ξέρεις; Και το 2005 μας βρήκε στα 217 δις. Περίπου 1000% πάνω από το 1990. Δεν το ξέρεις; Και από το 2005, ο Καραμανλής, το παρέδωσε στα 300 δις. Δηλαδή, αύξηση 73 δις σε 4 χρόνια. Ούτε αυτό ήξερες; Και ο προϋπολογισμός σου, Γιώργη, είναι ελλειματικός. Όταν, σύντροφε Γιώργη έχεις δαπάνες 70 δις περίπου και έσοδα 53,6 δις και σε αυτά δεν υπολογίζεις προφανώς τα 32 δις που πρέπει να πληρώσεις σε δανεικά, άρα έχεις 102 δις "έξοδα" και 53 δις έσοδα (ΑΝ εισπράξεις όλους τους φόρους και δεν πέσεις έξω όπως όλοι) τότε είσαι μείον 49 δις στο μπακαλοτέφτερο του προϋπολογισμού. Είσαι μείον 49 δις τον επόμενο χρόνο.
Και που΄ σαι λοιπόν Γιώργη, ετοίμασε το επόμενο μαντζούνι. Αυτό δηλαδή που με λιγότερα έσοδα από δαπάνες "θα μειώσει το χρέος της Ελλάδας και θα φέρει το νοικοκύρεμα".
Ο δε Γιώργης είπε: "Θα κάνω αλλαγές στο φορολογικό σύστημα "που θα μας φέρει έσοδα". Για να καλύψεις αυτήν την τρυπούλα των 49 δις κ. Παπανδρέου θα πρέπει να τριπλασιάσεις την φορολογία. Αλλά αν τριπλασίαζες την φορολογία θα έπρεπε να μας παίρνεις τα 2/3 απ' ό,τι βγάζουμε.
Ποιος κοροϊδεύει ποιον; Όταν πλέον το χρέος αυξάνεται με τέτοια γεωμετρική πρόοδο και τα έσοδα, ακόμα και με τα "θαύματα του Γιώργου" φτάνουν-δεν-φτάνουν για τα δανεικά ενός χρόνου.
Ποιος κοροϊδεύει ποιον και ΓΙΑΤΙ;
Άρα, για να ξανακάνουμε τους λογαριασμούς μας, η χώρα αυτή έχει 53 δις έσοδα και πρέπει να πληρώσει 32,5 δις σε δανεικά. Μένουνε 23,5 δις. Το 1/3 δηλαδή από όσα χρειάζονται για Μισθούς και συντάξεις, Ασφάλιση, Περίθαλψη, Κοιν. Προστασία, Λειτουργικές Δαπάνες. Από που θα βρεθουν τα υπόλοιπα;
ΦΥΣΙΚΑ. Από δανεικά.
Ως εδώ, λοιπόν, ευελπιστώ να έγινε κατανοητό και εύληπτο το βάσιμο της εισαγωγικής μας θέσης:
α. Η Ελλάδα είναι κατάχρεη
β. Η Ελλάδα ΔΕΝ μπορεί να ανταπεξέλθει των δημοσιονομικών της υποχρεώσεων
γ. Οι πολιτικοί ηγέτες της μεταπολίτευσης, τα κόμματα και η ρουσφετο-αντιπολίτευση που διαρκώς πίεζε ψηφοθηρικά, για φιλολαϊκά μέτρα σε βάρος ΠΑΝΤΑ των δημόσιων οικονομικών (σε στυλ 'ποιος ζει ποιος πεθαίνει') είναι οι ΥΠΑΙΤΙΟΙ της σημερινής κατάντιας.
Τώρα, ας βάλουμε και άλλον έναν παράγοντα στην εξίσωση.
δ. Η Ελλάδα είναι υπόδουλη στους πιστωτές της. Η Ελλάδα ανήκει στους ξένους. Κυριολεκτικά και άνευ δόσεως υπερβολής. ΑΝ αύριο κλείσει η στρόφιγγα, δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ τρόπος διαφυγής. Είμαστε τα πρόβατα και τα σκυλάκια τους, περήφανε λαέ. Χειρότεροι δεν γίνεται.
Πχ πολλές φορές θα ακούσατε τους "Ευρωπαίους", το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον ΟΟΣΑ, ή τους εκάστοτε πρέσβεις των ΗΠΑ να νουθετούν πρωθυπουργούς, υπουργούς μας, την Βουλή ολόκληρη. Έχετε καμία αμφιβολία από που είχαν πιάσει τον τράγο; Μόλις προχτές ο πρέσβης τους κ. Σπέκχαρντ μας υπέβαλε "προτάσεις" εκ νέου. Φυσικά εκεί στις ΗΠΑ, έχουν μεγαλύτερη από εμάς ανεργία για την οποία πχ μίλησε ο κ. πρέσβης και άλλα τινά, αλλά σιγά τα ωά.
"Ξεχάσαμε" φαίνεται για πόσα και πόσα χρόνια λχ, οι Αμερικάνοι είχαν αποφασίσει να πριμοδοτούν την Τουρκία σε βοήθεια και εξοπλιστικά προγράμματα, με το περίφημο "7 προς 10". Όπου ήμασταν αναγκασμένοι να αγοράζουμε τα οπλικά τους συστήματα μεν, αλλά με αρνητικό ισοζύγιο, ως προς τα οφέλη. Επτά για την Ελλάδα, δέκα για την Τουρκία. Σκασμός και ευχαριστίες εμείς. Πως αλλιώς; Η στρόφιγγα βλέπετε. Γι αυτό και όταν οι Αμερικάνικες επενδύσεις εν έτει 2001 είχαν φτάσει στα 2,2 δις, ο τότε πρέσβης, ο πολύς τοποτηρητής κ. Μπερνς, μιλούσε για ελληνικά οικονομικά θαύματα και θριάμβους. Είναι τεράστιο το θέμα για να εξαντληθεί σε ένα site.
Έτσι, ή κάπως έτσι, γίναμε δεν ήμασταν. Οι μεγάλοι και λαοπρόβλητοι ηγέτες της μεταπολίτευσης, τα τσιράκια και οι αυλές τους, βούλιαξαν αυτόν τον τόπο, κλέβοντας ό,τι πιο πολύτιμο έχει ένα κράτος. Την οικονομική του ανεξαρτησία. Είχαμε και παλαιότερα πει ότι η Ελλάδα, έως την δικτατορία αντιπροσώπευε το "ελληνικό οικονομικό θαύμα" (Περισσότερα στο βιβλίο του Angus Maddison - Monitoring the World Economy 1820-1992). Αληθινό και όχι γιαλαντζί. Και αν στην χούντα ο καθείς πλέον μπορεί να χρεώνει δικαίως οτιδήποτε (εξάλλου αυτοί και δικάστηκαν και πήγαν φυλακή) στους εθνάρχες και τους λαοπρόβλητους, μεταρρυθμιστές, εκσυγχρονιστές, ισορροπιστές της μεταπολίτευσης, δεν έχουμε ποτέ έως σήμερα χρεώσει το οτιδήποτε. Παρά έπεα πτερόεντα.
είχε δημοσιευτεί το διάγραμμα του ΟΟΣΑ που έδειχνε ότι Ελλάδα και λοιπός ανεπτυγμένος κόσμος βρίσκονταν τότε, το 1980, σε κοινή αφετηρία σχετικά με τον λόγο ΑΕΠ ανά κάτοικο.
Θα αρκούσε να δεί κάποιος που βρίσκεται η Ελλάδα τώρα. Βρίσκεται εκεί που ήταν προ 20ετίας. Το έγκλημα της δεκαετίας του '80, η "υψηλή λογιστική" και η "δημιουργική λογιστική" και τα πλαστά στοιχεία των 2 επόμενων δεκαετιών, μας έφεραν εδώ που είμαστε.
Και ως κυρίαρχος λαός εν υπνώσει ακούγαμε τις βερμπαλιστικές κορώνες ελπίδας, σκοτωνόμασταν στα μπλε και τα γαλάζια καφενεία, στριμωχνόμασταν στις κλαδικές και ήμασταν πάντα τόσο ευτυχείς, τόσο ευκολόπιστοι, τόσο ΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ μας (σημειωτέον ότι η βελτίωση των στοιχείων περί το 2000, με τα τρομερά και φοβερά κατορθώματα του Γιάννου Παπαντωνίου και τις θριαμβολογίες Μπερνς, όπως είναι γνωστό "λόγω απογραφής", οφείλονται σε παραποίηση στοιχείων, απόκρυψη άλλων κλπ - στοιχεία που κατά το κοινό ποινικό δίκαιο πληρούν την λεγόμενη "υποκειμενική υπόσταση" του εγκλήματος της απάτης - "σιγά τα ωά" πάντα)
Φτάνοντας εδώ, η εύλογη ερώτηση είναι "Γιατί;". Ο ιστορικός του μέλλοντος θα μας πει. Γιατί τέτοια συνωμοσία σιωπής μεταξύ δημοσιογράφων, πολιτικών, "πνευματικών ανθρώπων"; Μεγάλωσαν τα κότερα και τους χωρέσαν όλους ίσως.
Γιατί τέτοια έλλειψη ελέγχου; Γιατί τέτοιο βόλεμα του απλού πολίτη; Γιατί τέτοια απάθεια; Γιατί τόσο μεγάλη αναλγησία και αδιαφορία για το μέλλον μας; Γιατί τέτοια στρέβλωση της λογικής και απουσία κοινού νου;
Θα πρέπει όμως σε αυτό το γιατί, προ των ιστορικών (διότι τότε θα είναι αργά) να απαντήσουμε, επιτέλους ΕΜΕΙΣ. Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία εξαγνισμού της εθνικής μας ατίμωσης.
Φτάσαμε στο σημείο η λογική, η δικαιοσύνη, η αλήθεια, η εντιμότητα, η ηθική και άλλες αρετές, στοιχεία ελάχιστα του πολιτισμού (εκεί είναι ο πολιτισμός, όχι στο αν έχεις ή δεν έχεις Dubai World), να θεωρούνται αιρετικά και ακραία. Όπως έλεγε και ο Tom Wolf, η αίρεση είναι κι αυτή θρησκεία αλλά χωρίς πολιτική δύναμη. Τελικά, αυτή πρέπει να είναι και η μαύρη αλήθεια, στο απόλυτο θέατρο του παραλόγου, που βιώνουμε.
Οι λογικοί έγιναν τρελοί και αιρετικοί. Χωρίς καμία δύναμη. Ή μήπως όχι;
Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010
Συνάδελφοι χαιρετώ είναι γεγονός πώς βιώνουμε στις μέρες μας μια επίθεση στα κεκτημένα με πρωτοφανή επιθετικότητα
Ζούμε ιστορικές στιγμές με το πρόσχημα του δυσθεώρητου δημόσιου χρέους της πατρίδας ως δούρειου ίππου εισέβαλαν και εν μια νυχτή
Πετσόκοψαν επιδόματα και δώρα αυξάνοντας παράλληλα τους εμέσους φόρους με συνέπεια να αποδυναμώσουν την όποια αγοραστική
Δύναμη μας είχε απομείνει
Οφείλουμε να αντιδράσουμε αλλά πως;
Πιστεύω πως σε πρωτοφανή επίθεση πρέπει να αντιδράς με πρωτοφανή άμυνα και το κυριότερο μέλημα μας από εδώ και πέρα είναι να
αυξήσουμε την αγοραστική μας δύναμη όχι μέσα από την αύξηση του μισθού τουλάχιστον στην παρούσα φάση αλλά από την ισχύ της διαπραγμάτευσης δηλαδή το γνωστό ΠΑΖΑΡΙ
Και για να γίνω πιο σαφής προτείνω να συσπειρωθούμε με τους συνάδελφους άλλων ΔΕΚΟ και τα σωματεία μας να βγουν στην αγορά οργανωμένα απαιτώντας από αλυσίδες
Τροφίμων και φροντιστηρίων ειδικές τιμές προκειμένου να αναπληρώσουμε μέρος του απολεσθέντος εισοδήματος
Ας αντιδράσουμε επιτέλους κάνοντας το αυτονόητο ασκώντας οργανωμένα πίεση όχι μόνο σε αυτούς που μας τα δίνουν αλλά κυρίως σε αυτούς
Που μας τα παίρνουν!!!
Ζούμε ιστορικές στιγμές με το πρόσχημα του δυσθεώρητου δημόσιου χρέους της πατρίδας ως δούρειου ίππου εισέβαλαν και εν μια νυχτή
Πετσόκοψαν επιδόματα και δώρα αυξάνοντας παράλληλα τους εμέσους φόρους με συνέπεια να αποδυναμώσουν την όποια αγοραστική
Δύναμη μας είχε απομείνει
Οφείλουμε να αντιδράσουμε αλλά πως;
Πιστεύω πως σε πρωτοφανή επίθεση πρέπει να αντιδράς με πρωτοφανή άμυνα και το κυριότερο μέλημα μας από εδώ και πέρα είναι να
αυξήσουμε την αγοραστική μας δύναμη όχι μέσα από την αύξηση του μισθού τουλάχιστον στην παρούσα φάση αλλά από την ισχύ της διαπραγμάτευσης δηλαδή το γνωστό ΠΑΖΑΡΙ
Και για να γίνω πιο σαφής προτείνω να συσπειρωθούμε με τους συνάδελφους άλλων ΔΕΚΟ και τα σωματεία μας να βγουν στην αγορά οργανωμένα απαιτώντας από αλυσίδες
Τροφίμων και φροντιστηρίων ειδικές τιμές προκειμένου να αναπληρώσουμε μέρος του απολεσθέντος εισοδήματος
Ας αντιδράσουμε επιτέλους κάνοντας το αυτονόητο ασκώντας οργανωμένα πίεση όχι μόνο σε αυτούς που μας τα δίνουν αλλά κυρίως σε αυτούς
Που μας τα παίρνουν!!!
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)